Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Eén familie

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Eén familie

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

„En als er nog vragen of opmerkingen zijn", zei de man die de leiding had over de avond: "Eenzaamheid in het gezin met een gehandicapt kind", stel ze gerust, want u weet het: domme vragen bestaan niet." Niemand zei iets, een ieder was nog te vol van de lezing die we net gehoord hadden, zó indringend, zó precies zoals je 't zelf voelde, zo ontroerend ook. En in die grote stilte hoorde ik opeens m'n eigen stem, ik, die nooit iets in t openbaar durfde te zeggen. Ik wist nooit iets te vragen, alleen als een ander een opmerking of vraag had, dacht ik: dat had ik zelf ook best kunnen vragen. Of achteraf thuis, ontspannen met een kopje kofie, dan wist ik altijd zoveel wat ik had kunnen zeggen... Maar in een zaal vol mensen was ik daar gewoon te verlegen voor (en te dom, ik heb nu eenmaal niet zoveel letters gegeten). Maar toen die man dat zo eenvoudig zei, toen ging het opeens. Toen kwamen er dingen uit m'n mond die ik zelf niet voor mogelijk hield. Verdriet, onbegrip van al die jaren, emoties kwamen los, zo erg, dat ik steeds moest stoppen en even tranen moest wissen voor 'k weer verder kon  spreken. Ondertussen schaamde ik me voor m'n tranen, maar ze kwamen vanzelf en bleven maar komen. Maar toen ik even later rond me heen durfde te kijken, zag ik dat veel echtparen met natte ogen zaten. Toen voelde ik opeens zo'nverbondenheid met die gezinnen die ook dezelfde last moeten (of mógen?) dragen. Dat gaf een band, zonder woorden elkaar toch zo goed begrijpen. En " dan hoefde ik me ook niet te schamen voor m'n emoties. Want we gingen met z'n allen die vaak moeilijke weg. En als je je dan eens echt uit kunt spreken, hoe onbeholpen ook, dan kun je later zo'n opgelucht gevoel hebben, zodat je er weer even tegen kunt. Toen na afloop de man naar me toe kwam en zei dat hij 't fijn vond dat ik ondanks alles toch het gesprek geopend had, en een mevrouw naar me toe kwam en enkele bemoedigende woorden tot me sprak, toen voel de ik dat 't goed was en kon ik 't weer overgeven...

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 20 augustus 1997

Terdege | 84 Pagina's

Eén familie

Bekijk de hele uitgave van woensdag 20 augustus 1997

Terdege | 84 Pagina's