VOOR ONZE Militairen

, , Zou ik te veel vragen of het geen aanbeveling verdient om onze jongens vóór ze in dienst moeten een klein boekje of een lijst te geven." Zo schreef ik in mijn vorig artikeltje. Deze kwestie heeft mij sindsdien niet losgelaten. Waarom niet? Omdat ik deze zaak zeer belangrijk vind voor onze jongens. Nu geloof ik niet, dat het op mijn weg ligt om tot cle samenstelling en uitgave van zo'n handboekje te komen. Ik kan er alleen maar de aandacht op vestigen en een vriendelijk verzoek doen om tot een uitgave van een handboekje voor onze militairen over te gaan. Ik gevoel, dat er in deze een leemte bij ons is. Zo'n handboekje kan zeer nuttig en gemakkelijk zijn. Uit ervaring weet ik dat men als militair zo echt eenzaam kan zijn. We kunnen en mogen ons maar niet overal bij aansluiten. Als men in een vreemde stad is weet men niet, waar naar toe. We missen dan een aanknopingspunt. Zeg nu niet dat onze jongens clan maar in de kazerne moeten blijven of naar een militair tehuis moeten gaan want heus, lezers, dat gaat niet altijd. Wat onze jongens nodig hebben is een milieu waarin ze zijn opgevoed. Vinden ze dat dan niet in onze Christelijke Militaire Tehuizen? Neen! Onze jongens worden bij biljarten, voordrachten en zgn. Christelijke Films niet opgevoed. Het is erg om te zeggen, maar als de wereld iets aandient met „Chi'istelijk" dan moeten we dubbel op onze hoede zijn, want het gebeurt maar o zo dikwijls dat het woord „Christelijk" de vlag moet zijn die de lading zal dekken. De volksmond zegt wel eens „het is licht en dicht." Ik persoonlijk heb mij er nooit echt thuis gevoeld. Je blijft ook daar een eenling. Duizendmaal beter kan een jongen een thuis zoeken bij leden van onze eigen Gemeenten. Ik hoop niet dat jullie nu denken dat ik zo erg „kerkistisch" ben want dat heeft met kerkisme niets te maken. Het is een heel natuurlijke zaak dat een vader en een moeder hun kinderen 't liefst aan hun eigen tafel zien zitten en een kind voelt zich het beste thuis bij vader en moeder.

Wanneer je in cle vreemde bij je eigen mensen komt, voel je je direct thuis. Je hebt mensen die voelen zich overal thuis. Ik vind dat zeer bedenkelijk. Die zijn bij de Joden een Jood en bij cle Grieken een Griek. Dat zijn mensen die kunnen alle kanten uit. Je kunt alles niet zo nauw nemen hoor, zeggen zulken. Ik vind dit een treurig en verderfelijk standpunt, want niet alleen dat dezulken ruim leven voor zichzelf maar ze trachten ook anderen nog mee te slepen. Wacht je voor zulke vrienden, jongens! Het begint klein maar het eindigt groot. Zal ik het eens eigenaardig zeggen? Het valt voor het vlees niet altijd mee, lid te zijn van een Geref. Gemeente. Die het vatte kan, die vatte het. Wanneer je in je dagelijkse dienst en daar buiten met alles mee kan doen en nooit eens op gepaste wijze een profeet laat horen tegen hen die zich op de een of andere wijze te buiten komen te gaan, jongens, dan staat het niet best met ons. Israël zal alleen wonen. En dat moet gezien kunnen worden. Maar laat ik gauw terug keren naar mijn onderwerp.

Een handboekje voor onze militairen. Is dat mogelijk? Zeker vrienden is dat mogelijk. Wat hebben onze Gemeenten met Gods hulp niet verricht voor onze militairen in Indië. Daar is de uitgave van een „Handboekje" maar een peuleschiiletje bij. Daar is door cle Synode (ik meen in 1947) een commissie benoemd die de belangen van onze militairen voor onze Gemeenten zou behartigen. Nu heb ik nooit gelezen dat deze commissie ontbonden is. Zou ik dan een verzoek mogen doen aan deze Commissie ? Namens vele militairen en jongens die nog militair moeten worden vraag ik uw Commissie beleefd, in 1952 een Handboekje uit te geven voor onze militairen.

Ziezo jongens! en nu maar afwachten? Neen hoor. Dóórgaan en maar steeds warm houden. Stuur me maar eens een. brief hierover dan stuur ik die wel door naar onze Commissie.

Ik moet eigenlijk zoveel brieven hierover krijgen, dat de Commissie verbaasd is. Een ieder begrijpt dat dit geld kost, maar dat mag ons niet weerhouden. Ik ken een leraar en die zegt altijd: „Het geld is er, het moet alleen nog maar gegeven worden." Met deze wetenschap komt dit ook wel 'in orde.

Wat daar allemaal in moet staan? Och, dat is eigenlijk van latere zorg.

Hoofdzaak is nu, of onze Gemeenten in principe kunnen besluiten tot uitgave. We hebben knappe koppen genoeg om zo'n handboekje samen te stellen.

Mag ik enkele tips geven? Met genoegen. Een jaarkalender over 1952 en 1953.

Een woord van aanbeveling; Een ernstige waarschuwing aan onze jongens; Enkele wenken en raadgevingen; De geestelijke verzorging van onze militairen zoals deze geregeld is in Reglementen en Voorschriften; Adressen die men nodig kan hebben; gegevens waar men onze kerken kan vinden; hoe laat de diensten beginnen, wanneer het catechisatie is, of er een J.V. is, enz. enz. U ziet, allemaal zaken die een militair in cle vreemde van groot nut kunnen zijn. Men kan zo'n handboekje nuttig en aantrekkelijk maken en ik geloof werkelijk dat het van zeer grote waarde kan zijn.

Natuurlijk hebben we de medewerking van de kei'keraden nodig, maar ik geloof niet dat één kerkeraad zijn medewerking en steun zal onthouden. Nog meer zou hierover te schrijven zijn, maar ik wil het hierbij laten.

Van harte hoop ik voor onze jongens, dat ze het volgend jaar D.V. van hun kerkeraad zo'n handboekje mogen ontvangen. We hebben nog 2 maanden voor 1952. Daar zal dus spoed betracht moeten worden willen we met 1952 klaar zijn. Toch kan in 2 maanden veel worden gedaan.

Hopende dat de Commissie deze zaak ter hand zal willen nemen groet ik allen in afwachting,

„KRIJGSMAN".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen