Hanneke

Als ik in m'n stoel zit. voel ik m'n benen nog beven. Ik kan m'n ogen nog niet geloven en ik knijp even in m'n arm of ik toch niet droom.

Wie had dat ooit kunnen denken? Wat schrok ik toen ik Hanneke voor me zag staan. Nu zit ze tegenover me; haar haren hangen in vette pieken langs haar gezicht, waarin ogen diep in de kassen staan. Haar gezicht is mager, eigenlijk meer uitgeteerd, alsof ze een of andere ziekte heeft.

Een lichaam dat helemaal afgebroken is. Hoe is het mogelijk, dreunt het al maar door me heen. Langzaam gaat het hoofd van Hanneke omhoog en met een toonloze stem begint ze: „Wilt u alstublieft naar me luisteren? Dan zal ik u m'n verhaal, ja m'n eigen leven van de laatste paar jaar vertellen en dan ga ik weer... voorgoed... maar dan heb ik tenminste iemand gehad die naar me heeft willen luisteren. Ik begrijp dat u vreselijk van me schrok. Het viel me mee dat u me vrij snel herkende. Kunt u zeker niet begrijpen hè. dat zo'n verlegen, degelijk meisje van enige jaren terug er nu zo uit kan zien? ! U weet dat ik uit een klein dorp kom. M'n ouders hadden weinig tijd voor me. want m'n vader had een heel drukke, goede baan en m'n moeder was de gevierde vrouw van onze kleine gemeente. Maar voor hun eigen kind hadden ze weinig belangstelling. Natuurlijk moest ik goede resultaten halen op school, want ik moest aan hun verwachtingen beantwoorden. Helaas kon ik met m'n problemen nooit naar hen toe. Ik heb me altijd afzijdig gehouden van de andere jongens en meisjes uit m'n klas en ik weet ook dat ik niet zo erg geliefd was. Ik bleef m'n best doen. want ik hunkerde zo naar een woord van liefde. van waardering.... helaas wachtte ik daar vergeefs op. Wel werd me tot vervelens toe duidelijk gemaakt wat ik wel en wat ik niet mocht. M'n ouders waren trouwe kerkgangers. nooit zouden ze een dienst overslaan, maar mij begrepen ze niet... zodoende ging ik me steeds eenzamer voelen en ging me afsluiten voor m'n omgeving.

Toen ik in de eksamenklas zat. kregen we nieuwe buren. Al vrij snel werd ik bevriend met de buurjongen. Hij was een vrolijke, aantrekkelijke jongen. Ik pas er wel voor op dat m'n ouders niets te weten kwamen, want dan zou er wat zwaaien, omdat het onkerkelijke mensen waren. Doordat ze vrij veel weg waren, hadden we voldoende gelegenheid om elkaar te ontmoeten. Urenlang konden we over van alles en nog wat bomen. Ik kwam er steeds meer achter dat hij ontzettend veel gelezen en nagedacht had over veel dingen en tegen zijn welsprekendheid kon ik vaak niet op.

Voor ik er erg in had. begon ik aan veel dingen te twijfelen. In de kerk begon ik anders te luisteren en ik begon op steeds meer dingen op-en aanmerkingen te maken. Tegen m'n vader durfde ik niet zoveel te zeggen, maar m'n moeder moest het nogal eens ontgelden. De vriendschap met Rob kreeg steeds vastere vormen en daardoor kreeg ik wat meer eigenwaarde. Op een avond bood hij me een Turkse sigaret, zo zei hij.... en dat was het begin van het eind. In de sigaret bleek marihuana te zitten. Daarna voelde ik me schuldig en nam me voor er niet mee door te gaan. Het bleef bij goede voornemens.... het was een wonder dat ik m'n diploma nog haalde, maar daarna ging het snel bergafwaarts met me. De spanningen thuis werden steeds meer en heftiger, hoewel m'n ouders er geen erg in hadden wat de eigenlijke oorzaak was. Dat sloten ze ten enenmale uit. want zoiets zou hun dochter immers nooit doen? ! Ze

dachten dat hel kwam omdat ik nog steeds geen werk had kunnen vinden. Toen ik achttien werd. hen ik er mei Rob vandoor gegaan. Hij had het thuis ook wel bekeken. Ik dacht er geen moment aan wat ik m'n ouders hierdoor aandeed. Ik had alleen maar erg in mezelf. Ik wilde nu wel eens écht gaan leven, zonder die knellende banden van thuis. Ik wilde vrijheid en tegelijkertijd verlangde ik naar begrip en liefde. Ik steunde in het begin helemaal op Rob. Hij nam me mee naar Amsterdam, want we wilden ondergaan in de anonimiteit en dat lukte daar goed. Eerst voelde ik me een vreemde eend in de bijt en verre van gelukkig: m'n geweten sprak af en toe behoorlijk. Maar Rob zorgde er voor dat ik m'n verlegenheid en terughoudendheid in korte tijd verloor. Ik genoot met volle teugen van het griezelig angstige, maar tegelijkertijd aantrekkelijke nachtleven. Ik kwam met allerlei jongelui in aanraking en al vrij snel hadden we een soort kommune gevormd en ons genesteld in een kraakpand.

De eerste keer dat ik heroïnekreeg, vergeet ik nooit meer. We zaten met z'n tienen op een zolder en Rob had het voor hem en mij gekocht. Vol verwachting nam ik het en de uitwerking overtrof alles! Zo stoned was ik nog niet eerder geweest. Het was gewoon te gek. maar de volgende morgen voelde ik me gebroken, gewoon een oud vrouwtje en m'n lichaam schreeuwde om een nieuwe shot. Zo ging het van kwaad lot erger. Ik moest veel geld hebben, want dat spul was ontzettend duur en ik moest ook proberen uit handen van de politie le blijven. Maar na verloop van tijd kreeg je overal zo'n handigheid in datje precies aanvoelde wanneer iets verkeerd zou gaan.

Nee. u behoeft me niet zo verschrikt aan te kijken, want zo is het heus gegaan en het werd nog erger. Luistert u alstublieft nog even. Ik ging mezelf aanbieden om maar aan geld te komen. Wordt u zeker akelig van.... maar zo ging het.... soms walgde ik van mezelf, maar ik kon er gewoon niet mee stoppen en u ziet het resultaat. Een paar keer heb ik geprobeerd om er mee te stoppen, maar het lukte niet.

De duistere macht in me was sterker. Nu weeg ik nog maar net vijfendertig kilo en ik ben bang dat ik niet lang meer zal leven. En u begint zich misschien af te vragen hoe ik hier terecht gekomen ben'? ! Doordat m'n lichaam steeds meer heroïne nodig had. moest ik ook aan genoeg geld zien te komen. Het liep zo laag met me af dat ik begon te stelen als de raven, want ik wilde Rob ook wel eens iets geven. Met Rob liep het helemaal verkeerd. Nu, een maand geleden was hij er op een dag zo ellendig aan toe. Zijn lichaam schreeuwde om een shot. maar we hadden geen geld. Ik ben toen weggegaan om geld te verdienen of te stelen, maar toen ik terug kwam was het al te laat. Ik vond Rob dood op onze kamer. Radeloos van angsl ben ik naar m'n vrienden gerend en die hebben me op hun manier geholpen. Even kwam m'n opvoeding naar boven. Dood. dacht ik opeens, dan moet ik voor God verschijnen. Ik kreeg het vreselijk benauwd en was opgelucht toen ik eindelijk van iemand heroïne kon kopen. Direkt zakte het angstgevoel bij me weg en ik voelde me weer heerlijk. Na de dood van Rob voelde ik me vaak eenzaam cn verdrietig. Op een dag liep ik door de binnenstad te dwalen, toen m'n aandacht getrokken werd door een groepje mensen.

Ze stonden allemaal te luisteren naar iemand die vertelde over God. Onwillekeurig werd ik er naar toe getrokken en het waren voor mij bekende woorden.... God.... wat was dat een vaag begrip voor me geworden. Wat moest ik met God? God keek toch niet meer naar me om. Ik was zelfvan Ihuis weggelopen. Ineens zag ik m'n vader en moeder voor me. Even voelde ik een soort pijn in me om alles wat ik hen aangedaan had. Bijna een jaar was ik nu van thuis. Wat moesten m'n ouders niet hebben doorstaan? Nooii heb ik enig levensteken naar hen gestuurd. In het begin heeft Rob een klein briefje naar z'n ouders gestuurd en er in geschreven dat met ons alles goed was en dat we ons eigen leven wilden gaan leiden.

Tranen voelde ik achter m'n ogen branden en ik weet niet meer hoe lang ik daar gestaan heb. Veel hoorde ik niet meer van de woorden van die man en ellendig ben ik naar onze verblijfplaats teruggegaan. Ik voelde me ziek. te ziek om de straat op te gaan om geld te verdienen. Eén van de meisjes was zo goed om me iets van haar portie te geven, omdat ze wel zag dat ik er erg aan toe was. Maar die ervaring was afschuwelijk. Ik kromp helemaal in elkaar. Ja het was zo erg. dat ik dubbel trok van de krampen. Ik dacht dat ik dood ging. Verschillende jongens hebben me op hun manier geholpen, maar na een poosje hunkerde ik al weer naar een volgende shot. Toch bleven gedachten aan God mij ach tervolgen: ze hadden zich in mij vastgehaakt en wat ik ook probeerde, ik raakte ze niet kwijl. Ik probeerde te bidden, maar het leek meer op vloeken. God was zo onbereikbaar voor me. Het was alsof ik één. groot donker gat voor me zag. Vorige week dacht ik er ineens aan dat ik wel naar huis zou kunnen gaan. maar tegelijker-

tijd verwierp ik die gedachte. Ze zouden me niet meer in huis willen nemen, want zeker m'n vader zou zich voor mij schamen. Toen ineens, als in een Hits. zag ik u levensgroot voor me staan. Ja echt waar.... ik heb u altijd graag gemogen op school. U was de enige die me soms een hartelijk woord gaf. Soms zelfs gaf u me een soort gevoel van toch niet helemaal te falen. Ik vind het jammer dat ik in die tijd nooit vertrouwelijk tegen u was. En ineens was m'n besluit genomen.... ik zou naar juffrouw De Winter gaan. Vraagt u niet hoe ik hier gekomen ben. Ik heb er twee dagen en nachten over gedaan en sinds gisteravond heb ik niets meer gehad. Ik voel me zo ellendig.... zo ziek.... maar nu wilt u natuurlijk ook niets meer met me te maken hebben? ? "

Deze laatste woorden klinken als een noodkreet en gaan dwars door me heen. Ik keer weer tot de werkelijkheid terug. Ik zie haar hoofd naar beneden knakken en haar lichaam begint te schokken. Is het van verdriet of zijn het onthoudingsverschijnselen? Ineens sta ik op en loop naar haar toe. Impulsief sla ik een arm om haar magere schouders en ik schrik. Nu pas zie ik hoe haar kleren om haar lichaam bungelen. Eigenlijk zijn ze te vies om beet te pakken. ..Oh juf', hoor ik gesmoord naast me. ..hoe durft u me aan te raken? Ik heb heel m'n jonge leven vergooid. Deinst u nu niet terug? Ik...." verder komt ze niet. maar begint hartverscheurend te huilen. Even sta ik in tweestrijd: wat moet ik nu doen? ..Kom", zeg ik dan. ..ga met me mee. Dan laat ik het bad vollopen en dan zal ik een dokter bellen."

Ik voel haar trillen en als ze mij aankijkt, zie ik dat haar ogen een onnatuurlijke glans hebben.

„Juf.... ik voel me doodziek.... kunt u mij niet voor één keer aan een of ander middel helpen? Zo kan het niet lang duren.... want dan ga ik dood...."

„Hanneke. kom. ik wil je helpen." Meer kan ik niet zeggen, want m'n keel zit dicht en er zit een mist van tranen voor m'n ogen. O God. snikt hel in me. ..zo jong en dan zo'n kapot leven. Helpt U mij haar te helpen? "

Een uur later ligt Hanneke in bed en is de dokter geweest. Hij vond het een ernstig geval en heeft me geadviseerd haar in een ziekenhuis op te laten nemen. Bij het woord 'ziekenhuis' vloog Hanneke overeind en pakte m'n arm.

„Nee. doet u dat toch niet. Dan ga ik nu nog weg. Ik wil wel hier blijven, want ik wil nog niet dood.... hoort u.... ik wil nog zo graag leven.... maar niet zo...."

Dal heb ik haar beloofd, maar ik zie er als een berg tegenop om zo met haar dc nacht in le gaan. De dokter heeft medicijnen voorgeschreven en mij beloofd morgen deskundige hulp te sturen.

Nadat de dokter weg was. ben ik naast haar gaan zitten. Af en toe kromp ik in elkaar als ik haar zag en hoorde. Ze kreeg vreselijke pijn in haar armen en benen en hel zweet liep in straaltjes over haar voorhoofd. Ze wist geen raad en bleef maar roepen om een shot. Dan legde ik mijn koele hand op haar voorhoofd, maar als ik dan de blik in haar ogen zag waarmee ze mij aankeek, dan kon ik wel weglopen.

Op m'n vraag of ik wat voor moest lezen uit de Bijbel, gaf ze geen antwoord. Ze draaide alleen haar hoofd naar de muur. ik heb de Bijbel toch maar gepakt en ben Johannes 10 gaan lezen. Ik voelde me zo machteloos, maar toch heb ik na het lezen m'n handen gevouwen en gebeden.

Na een poosje zei ze tegen me dat ze niet geloofde dat er voor haar nog een mogelijkheid tol terugkeer was.

„Ik heb", zo zei ze. ..overalbewust een schop en trap tegen gegeven. Voor mij behoefde het niet meer; ik zou zelf wel uitmaken hoe ik wilde leven. U las zoeven van de Goede Herder, maar ik heb bewust Zijn roepen en stem genegeerd. En u ziet het resultaat. Ik wil zo graag anders gaan leven.... maar ik ben zo bang.... ik kan de verleiding toch niet weerstaan.... ik voel dat ik in de macht van de duivel ben.... hoort u me.... dat meen ik en ik ben bang dat die me nooit los zal laten.... hij is zo machtig.... hij weet dat ik geen nee zal kunnen bijven zeggen.... denk! u dat God nog naar zo'n misbaksel, zo'n slet. wil luisteren? Ik durf niel te bidden, want ik schaam me zo diep. Maar wilt u me dan helpen? U hebt mij laten zien dat er nog echte naastenliefde beslaat, want u hebt me niet weggestuurd. Als u nee zegt. dan ga ik weg.... nu nog. dan ga ik weer naar m'n vrienden cn dan zie ik wel hoe het gaat. Dan kan ik beter maar zo snel mogelijk dood gaan..."

Ik pak haar mager gezicht tussen mijn handen en zeg met trillende stem: ..Hanneke. je zei dat de duivel machtig is en dat is hij ook. Maar vergeet dan ook niet dat God almachtig is. Hij blijft de Sterkste. Ik zal voor je blijven bidden en ik blijf ook vragen of de Heere de duisternis in je hart weg wil nemen. Bij de Heere is hoop voor hopeloze gevallen, vergeel dat nooit. En ik zal proberen je te helpen bij je strijd tegen die grote, duistere macht, die het op je ondergang voorzien heeft."

Ze begint nu zo intens verdrietig te huilen, dal ik het bijna niet aan kan zien. Na een poosje vraagt ze met schorre stem: ..Juffrouw, wilt u dan morgen m'n moeder bellen? Nee. nu nog niet. maar morgen. Dan is m'n vader weg en zij is alleen thuis. Misschien krijg ik dan een gelegenheid om hel goed le maken.... anders weet ik hel niet meer...."

Als ik zie dat ze slaapt, ga ik voorzichtig naar beneden. Zin om te gaan slapen heb ik niel. want ik moet eerst alles een beetje verwerken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen