KERK EN KERKRECHT

Daar in een plaats meer predikanten zijn dan één, zullen die al tezamen in de classis mogen verschijnen en keurstemmen hebben, ten ware in zaken, die hun personen of kerken in het bijzonder aangaan.

MEER PREDIKANTEN TER CLASSIS.

De classisvergadering is vergadering van naburige gemeenten waar iedere gemeente twee afgevaardigden heenzendt, n.l. één predikant en één ouderling. In geval de predikant ontbreekt, komt er een ouderling in de plaats van de predikant. Deze twee afgevaardigden van iedere gemeente hebben keurstem, d.i. een beslissende stem De Gereformeerde Gemeenten uit de Reformatie ontstaan, stelden er van de aanvang af prijs op, dat alle predikanten op de classisvergadering kwamen. Zij gaven echter niet al de predikanten van een gemeente met meerdere predikanten een keurstem, echter wel een adviserende stem. Deze regel werd gemaakt, opdat gemeenten met meerdere predikanten kleinere gemeenten niet zouden overstemmen en het grondbeginsel van het gereformeerd kerkrecht, dat geen enkele kerk over de andere zou heersen, geschonden zou worden. Toch kwam later echter de praktijk op, dat al de predikanten van grote gemeenten ter classis kwamen en daar ook keurstem ontvingen. De oorzaak hiervan was, dat de predikanten van de grotere stadsgemeenten de meest bekwame kerkelijke leiders \varen tegenover die van de dorpen, waar de kennis van kerk- 'echt gering was. De adviezen van de stadspredikanten waren dan meestal van doorslaggevende betekenis en deze praktijk drong er toe al de aanwezige predikanten op de classis een beslissende stem te geven.

Toch was men over deze zaak niet geheel van één gevoelen. Zo ijverden er op de Partikuliere Synode van Tholen (1602) over deze kwestie twee brede rapporten uitgebracht die van mening verschilden. Het eerste rapport, o.a. ondertekend door Antonius Waleus, wilde één predikant en één ouderling op de classis keurstem geven. Als reden gaven ze op, dat als men aan alle predikanten ter classis een keurstem gaf, dit ook moest gegeven worden aan alle meerdere ouderlingen, die aanwezig waren. Verder dat het keurstem geven aan meer dan één predikant van een gemeente de weg zou openen voor de heerschappij van de ene gemeente over de andere.

Het tweede rapport, door de predikanten Faukelius en Rademaker aangeboden, pleitte voor de gewoonte van het keurstem geven aan meerdere predikanten van één gemeente. Zij gaven als reden op, dat het de gewoonte was van de aanvang van de Reformatie, dat alle predikanten op de classis moesten verschijnen, en aangezien alle predikanten ter classis persoonlijk de belijdenis des.geloofs ondertekenden, zij als lidmaten van de classis moesten erkend worden. Ook meenden zij, dat als er geen keurstem gegeven werd, vele predikanten niet zouden komen en daardoor onwetend zouden blijven van de besluiten van de classis. Toen echter de Dordtse Synode van 1618-'19 vergaderde, was het in vele classes reeds gewoonte geworden aan alle predikanten keurstem te verlenen en bij meerderheid van stemmen werd besloten, dat alle predikanten van een gemeente in de classis mogen komen en dan keurstem ontvingen. In dit besluit was dus bepaald, dat één predikant als afgevaardigde moest komen en dat de andere mochten komen en dan ook keurstem zouden hebben.

Later is tegen dit artikel aangevoerd, dat een onjuist beginsel in de kerkorde is ingedragen en de Gereformeerde Kerken hebben in 1905 dit artikel gewijzigd in die zin, dat van een gemeente met meerdere predikanten er één keurstem heeft en dat de anderen, die ook mogen verschijnen, een adviserende stem zullen hebben. Ook de Chr. Geref. Kerken hebben dit artikel op dezelfde wijze- veranderd. Voor onze Geref. Gemeenten is dit artikel niet van zulk een grote betekenis, daar het maar heel zelden voorkomt, dat één gemeente twee predikanten heeft. Grotere gemeenten worden gesplitst in één of meerdere gemeenten èn bovendien is het geringe aantal predikanten ook een faktor in deze kwestie. Mocht het echter wel gebeuren, dan heeft men zich te houden aan de D.K.O., zoals deze in 1618-'19 is vastgesteld.

Nog één zaak wordt er verder in art. 42 gezegd, n.l. dat predikanten geen keurstem mogen hebben „in' zaken, die hun personen of kerken in het bijzonder aangaan". Om partijdigheid te voorkomen, dienen in het algemeen alle afgevaardigden zich van stemming te onthouden in rechtszaken en geschillen, die hun eigen persoon en kerk betreffen. Niemand toch mag rechter zijn in eigen zaken. Wel moet er steeds gelegenheid gegeven worden om de zaak in kwestie zoveel mogelijk toe te lichten, maar de beslissing moet aan de classis overgelaten worden, die geroepen is om een oordeel uit te spreken. De praeses van de classis heeft er voorts zorg voor te dragen, dat er door de persoon of kerkeraad in kwestie niet zulk een onbehoorlijke invloed uitgeoefend wordt, dat de classis zelf geen eigen onpartijdig en rechtvaardig oordeel zou kunnen uitspreken.

's-Gravenhage

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen