COLUMN: RUSTEN OF RENNEN?

Uit een bescheiden onderzoek is onlangs gebleken dat ‘Metro’ en ‘Spits’, kranten die je kunt vinden in en om de stations en treinen van de Nederlandse Spoorwegen, de meest gelezen kranten zijn. Nu zou men kunnen denken: het is geen wonder ook, want wie met het spoor reist, heeft alle tijd om die kranten te lezen; er komt door vertraging immers nogal eens wat reistijd bij. De oorzaak ligt dieper, zo blijkt uit datzelfde onderzoek: mensen hebben geen tijd (of gunnen zich dat niet?) om dieper gravende kranten door te nemen. Het is bekend dat ‘Spits’ en ‘Metro’ nieuws bieden dat gemakkelijk ‘weghapt’. Vandaar… Wij hebben het zó druk, dat er geen tijd overblijft om rustig die informatie tot ons te nemen waarvoor we ons wat meer moeten inspannen en die ons wat meer tijd kost.

Het bracht mij in gedachten bij de kerk. Ooit, wel 30 jaar geleden, hoorde ik een dominee zeggen (ik zal hem eens vragen of hij het zelf nog weet): ‘Geloven is alleen maar niets doen en je hand ophouden’. Dat sprak mij toen erg aan. In essentie mag het nog steeds zo gezegd worden: al onze eigen activiteiten brengen ons immers niet bij de Here? Daar is het verzoenend werk van de Here Jezus voor nodig; en met lege handen mogen we ons uitstrekken naar zijn genade!

Tegelijk is er natuurlijk meer te zeggen. Want vanuit die luisterhouding komt het dan tot een heilige activiteit; tot goede werken (zie voor dit alles zondag 24 HC). Het is de geestelijke kunst om op het juiste moment te rusten of te rennen!

Uit balans?

Soms denk ik dat die twee uit balans raken. Er was een tijd dat de gemeenten in onze (en andere) kerken er redelijk eenvoudig uitzagen: twee zondagse kerkdiensten, en door de week kerkenraadsvergaderingen, catechisaties, verenigingen voor kinderen en volwassenen, een zendingscommissie. En nóg zijn er gemeenten die qua activiteiten precies dat beeld vertonen.

Er zijn daarnaast meer en meer gemeenten die de laatste tien jaar veel in gang hebben gezet: volwassenen- en huwelijkscatechese, werkgroep liturgie, werkgroep gemeenteopbouw, alpha-cursus, cantorij, bezinnings-weekenden voor kerkenraden en anderen… Soms kwamen al deze activiteiten naast de al bestaande, soms vervingen ze deze (gedeeltelijk).

Ik zie van deze nieuwe activiteiten in het algemeen gesproken de waarde echt wel in. Aan sommige ervan werk ik zelf als predikant mee. Ik zie echter méér: het is waarneembaar dat het op gang bréngen van al deze zaken en het in gang hóuden ervan veel inspanning en menskracht vergt. Er zijn gemeenten die gezegend zijn met een geweldig potentieel, waardoor dit alles tot de mogelijkheden behoort. Er zijn echter ook gemeenten waar de grenzen van de mogelijkheden eerder bereikt zijn. Dat betekent dat het vervullen van taken aan de ene kant gaandeweg leidt tot het ontstaan van -moeilijk te vervullen—vacatures aan de andere kant. Een mens kan zijn/haar tijd immers maar één keer uitgeven? Ik zie ook dat er daardoor soms (bijv. pastorale) steken vallen. Dat kan soms tot pijnlijke situaties aanleiding geven.

Met toenemende ongerustheid zie ik daarbij, dat sommige schouders wel érg beladen worden door deze ontwikkelingen. Nu krijgen sommigen onder ons van de Here erg veel energie en geestelijke en mentale spankracht. Maar… er zijn er ook die tot hun schade gemerkt hebben dat die spankracht niet oneindig groot is.

In balans

Wie erg hard moet rennen, komt te weinig aan rusten toe. En in de kerk geldt ook nog iets anders: wie niet eerst geleerd heeft om te rusten, zal nooit goed kunnen rennen. We hebben voor dat rusten een eigen ‘krant’ gekregen, die zich er niet voor leent om snel door te nemen: Gods eigen Woord. Neem er rustig de tijd voor.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen