De Waldenzen (7)

KERKGESCHIEDENIS

Het betekende ook de redding van de Waldenzen. Bij Edict van 1698, tot stand gekomen onder druk van Engeland en Nederland (Willem III), kregen zij vrijheid van godsdienst en eindelijk vrede. De predikanten die nog gevangen zaten, konden naar het vaderland terugkeren, alsmede de baUingen in Duitsland en Zwitserland. Een Edict in hetzelfde jaar 1698 voor Victor Amadeus II uitgevaardigd, gelast, dat alle Fransen uit Savoye moeten verdwijnen. Ook de Waldenzen die daar woonden moeten wegwezen. Van hun predikanten moeten er 7 van de 13, eveneens uitwijken. Onder hen is Henri Arnaud. Ze komen in Duitsland terecht. Zo blijven de Waldenzen tegenstand ondervinden en beperkt men hun eredienst.

Gunstig was, dat er geestelijke en geldelijke steun kwam uit Engeland, Pruisen en Nederland. Uit de bijeengebrachte gelden werden o.a. scholen gesticht. In 1769 kwam de latijnse school in het Waldenzercentrum Torre Pellice tot stand. Oud-leerlingen konden nu in het buitenland hoger onderwijs gaan volgen. Diplomatieke vertegenwoordigers van genoemde landen in de hoofdstad Turijn, steunen de Waldenzen waar ze kunnen. Als het , , Tavola", het presidium van de Waldenzer Synode in Torre PeUice, verzoekschriften tot Victor Emanuel richt, ondersteunen zij deze krachtig.

Toch ontbrak de vroegere veerkracht. De 18de eeuw was voor de Waldenzen in het alge-j meen meer een tijd van geestelijke inzinking, dan van een helder en bezield geloof. , , Hun vroomheid was slechts uitwendig; het waren christenen slechts uit traditie, maar zonder overtuiging. Laksheid en onverschilligheid namen de overhand". (G. Tourn)

De revolutie

De Franse revolutie van 1789 bracht de Waldenzen onder Franse heerschappij. Ze kregen nu wel meer burgerlijke en staatkundige vrijheid, maar tegelijk ging ook over de valleien de koude adem van het ongeloof. De val van Napoleon bracht hen weer onder het huis van Savoye. Onder hun nieuwe landheer Victor Emanuël I was het weer voor een deel ge-i daan met de vrijheid van godsdienst van de Waldenzen. Opnieuw raken de valleien in een ' isolement. Ze hebben geen rechten... wordent hoogstens geduld. En Rome blijft hen tegen-, werken zoveel het kan.

Meer armslag

Toch zouden de Waldenzen meer armslag | krijgen. Allereerst was daar het contact met dr. Gilly (1828). Deze dr. Gilly, kanunnik van de kerk van Engeland, was bevriend met de. aartsbisschop van Canterbury. Hij komt in de Waldenzer dalen en schrijft er een reisverhaal over. Hij krijgt voor de Waldenzen belangstel-b ling en sympathie. Waar hij kan helpt hij hen.

Dan was daar ook de prediking van ene ds. Felix Neff uit Geneve, die deze in de valleien houdt. Het is alsof de Waldenzen ontwaken uit een roes. Er komt een geestelijke opleving.

Een derde man die voor de Waldenzen veel heeft betekend, is een Engelse officier. Zijn naam was Charles Beckwith en hij behoorde g tot de Anglikaanse Kerk. In de oorlog verloor W hij een been. Naar het hchaam verminkt, was hij geestelijk ongebroken. Hij werd op de Waldenzen opmerkzaam gemaakt, door het s lezen van het reisverhaal van dr. Gilly. In 1827 vestigt hij zich blijvend in het centrum Torre Pellice. Hij zet zijn hele vermogen in voor de d Waldenzen. Tot zijn dood toe, ijverde hij voor k hun belangen en bepleitte die bij het Hof in Turijn. Door zijn energie en de benodigde financiën werden er veel lagere scholen gebouwd. In 1830 kwamen er in Pomaret een h gymnasium en in 1837 in Torre Pellice een, M naar Engels model ingericht, college met internaat.

De Waldenzen krijgen vrijheid

Op 17 februari 1848 kreeg Piëmont burgerlijke vrijheid. De Waldenzen kregen nu dezelfde rechten als hun medeburgers. Later kwam geheel Italië onder het bestuur van het huis van Savoye. De isolatie van de valleien werd opgeheven en de weg was vrij om in het gehele land het zaad van het Evangehe uit te strooien. Evangelisten trekken het land door en waar zij een Nieuw-Testament of traktaat verkopen, proberen zij tot een gesprek te komen. Zo zijn in Italië verschillende Evangelische gemeenschappen ontstaan tot ongenoegen van de fanatieke roomse clerus. Kerken en scholen, rust-en ziekenhuizen verrezen. Kerken o.a. in Torre Pellice, Turijn, Venetië, Messina, Milaan, Rome, Napels, Como en Palermo. In 1855 werd in Torre Pellice een theologische faculteit gesticht. Deze werd in 1922 overgebracht naar Rome en staat niet ver van het Vaticaan! En in 1889 kregen de Waldenzen in Torre PeUice het Casa Veldese. Het is een gebouw met een theologische bibliotheek. Zo hebben de Waldenzen zich mogen ontwikkelen tot Gemeenten vol activiteit op godsdienstig en sociaal gebied.

De „GIorieuse Rentree” van 1689 herdacht

De , , roemrijke Wederkomst" in 1689, hierboven beschreven, is in 1989, dus 300 jaar later, feestelijk herdacht. Dit gebeurde in Balsiglia, een bergdorpje in de valleien. Er werd een kerkendag en een Synode gehouden. Van de ongeveer 2500 bezoekers, waren de meesten Itahanen. Er waren ook wat Duitsers en een enkele Nederlander. Op de door de zon beschenen berghellingen hadden ze zich neergevleid. Er werd gepreekt en gezongen. De Waldenzen zijn goede zangers. Naast deze kerkendag werden meerdere activiteiten ontplooid, verdeeld over de maanden augustus en september. Zo hield men een voettocht door de Alpen en o.a. een historisch congres over de , , Roemrijke Wederkomst" enz. Alles om de , , Glorieuse Rentree" uit 1689 te herdenken.

De Waldenzen nu

Het stadje Torre Pellice in Noord-Itahë is het centrum van de Waldense gemeenschap. Men schat het aantal kerkleden op meer dan ' 25.000 volwassen belijdende leden:20.000 in Italië en 5000 in Zuid-Amerika. Voegt men daarbij de kinderen, catechisanten en sympathisanten, dan komt men tot een totaal van ongeveer 45.000 personen. De meesten van hen wonen in Italië, vooral in de uitlopers van de Alpen ten westen van Turijn. De plus minus 20.000 belijdende leden zijn verdeeld over 18 gemeenten. De kerkelijke betrokkenheid is in de Alpen niet groot. In de rest van Italië is dat beter. De Waldenzenkerk is oecumenisch ingesteld. De eeuwen door is er invloed uit het buitenland geweest. Theologische studenten studeerden ook in het buitenland. Door die buitenlandse invloed, alsmede door aandrang van de jonge gemeenteleden, is de Waldenzenkerk toegetreden tot de Wereldraad van Kerken. Naast voorgangers die een bijbelse prediking brengen, zijn er andere, die het horizontale in de preek sterk benadrukken. Duidelijk is ook de tendens naar terugkeer van het pacifisme van weleer. Er zijn in de kerk verschillende stromingen. Ze streven naar een status-quo.

De Waldenzen ondergaan sterk de geest van de tijd. De moderne theologie heeft de jongeren sterk beïnvloed. De jongeren uit het oecumenisch zendingscentrum , , Agape" (hefde), houden zich meer bezig met de vraag hoe in deze tijd de door Jezus betoonde liefde moet worden vertaald, dan dat ze zich druk maken over de vraag hoe het staat met de theologische kennis en de zuivere prediking naar de belijdenis. Men wil voor andere godsdienstige opvattingen begrip kweken, door met elkander in gesprek te gaan. De drijfveer daarbij moet zijn: , , agape" d.i. hefde. Men moet beginnen met elkaar te leren kennen en waarderen.

De plaatselijke Gemeenten zijn erg zelfstandig, (financieel, administratief, missionair). De eenheid van de Kerk komt tot uitdrukking in de Algemene Synodevergadering. De Synode is samengesteld uit een gelijk aantal predikanten en door de Gemeente afgevaardigde leden. De Gemeente kiest haar ouderhngen voor termijnen van 5 jaar.

De Synode houdt twee gescheiden zittingen: een voorjaarszitting in Latijns Amerika en een zomerzitting (augustus) in Italië te Torre Pellice. De predikanten worden gekozen voor 7 jaar. De Gemeenteleden kunnen zich uitspreken over een nieuwe termijn van 7 jaar.

De predikanten worden opgeleid aan de Theologische Faculteit in Rome of aan het Seminarium in Buenos Aires. Ze moeten 1 jaar in het buitenland studeren, waarna men doctoraal examen theologie aflegt. Ook vrouwen kunnen predikant zijn. De kwestie van de vrouw in het ambt speelt er niet... ze is volledig als ambtsdrager aanvaard. Ook is er een uitspraak van hun Synode, dat de bediening van de Sacramenten niet persé door de predikant behoeft te worden uitgevoerd. Het kan ook geschieden door een gelovige die door de Gemeente daartoe is aangewezen. Georgio Tourn uit wiens boek: , , de Waldenzen" eenen andermaal geciteerd werd, beschrijft de houding van de Waldenzenkerk als volgt:

„De Kerk van de Waldenzen beschouwt zichzelf als een levende werkelijkheid binnen het verband van de totale christelijke gemeenschap, in een geheel van oecumenische betrekkingen. De relatie met het wereldprotestantisme is altijd sterk geweest, maar vormt tegenwoordig een fundamenteel element in de Waldenzer realiteit. In dit verband zijn de Waldenzen betrokken bij de Oecumenische beweging, maken zij deel uit van de Wereldraad van Kerken en nemen actief deel aan de werkzaamheden van de Commissies daarvan”.

Einde citaat en einde van het verhaal over de Waldenzen.

B.

H.H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen