In zwakheid krachten gekregen

Het was geen kleinigheid om een nederzetting te beginnen. Eerst moesten langdurige besprekingen plaats vinden en die onderhandelingen werden belemmerd vanwege de taaimoeilijkheid. Ook de Belgische regering moest haar toestemming nog geven, want het gebied was een stuk van de Belgische Kongo.

Na de toestemming kon men beginnen. Een gedeelte van het bos moest worden gerooid eer het zendingsgebouwtje kon verrijzen. Heel leuk werd het eerste gebouw genoemd: „Buckingham-Palace", zoals het Koninklijk Paleis te Londen heet. Veel geld was er voor het bouwen van het huis niet nodig; slechts zeventig gulden was er mee gemoeid.

Behalve de nederzetting te Niangara moest naar uitbreiding worden uitgezien. Nog meer zendingsgebouwen moesten er komen. Met dat alles was veel tijd nodig, maar tenslotte had Studd het zover gekregen, dat er vier zendingsposten kwamen, die een groot gebied zouden bestrijken, waarin acht negerstammen woonden.

En nu konden de mannen aan de slag gaan. Neen, zo gemakkelijk ging dat niet. Die verschillende stammen hadden elk weer een aparte taal, zodat er moest worden uitgezien hoe men tot het verstaan van één taal kon geraken. Tot zijn grote, vreugde bemerkte de zendeling, dat de negers onder elkander een soort handelstaal gebruikten. Die taal konden de negers van de stammen verstaan en het is de grote verdienste geweest van Buxton, Studds helper, dat deze voor die handelstaal een schrijftaal maakte, die op de dag van heden door zes zendingsgenootschappen wordt gebruikt. In een gebied van wel duizend mijl, waarin ongeveer honderd stammen wonen, wordt het Bangala, zoals die taal wordt genoemd, gebezigd.

Er kon nu ook aan de vertaling van een gedeelte van de Bijbel worden begonnen: eerst het Nieuwe Testament en daarna een deel van het Oude. Na een jaar werken in Niangara was men zo ver gevorderd, dat nieuwe arbeidskrachten verwacht konden worden. Om die mensen te werven, moest Studd naar zijn vaderland om te spreken over het werk, dat in het klaargemaakte gebied wachtte.

Buxton werd nu alleen achter gelaten en Studd ging de verre reis ondernemen. Eensdeels was hij blij dat hij naar Engeland kon, want kort nadat hij naar Afrika was vertrokken, had hij bericht gekregen, clat zijn vrouw het niet zo goed maakte. Mevrouw Studd had verwijding van het hart en cle dokters hadden haar voorgeschreven om veel te rusten. Eigenlijk zou ze van 's avonds zeven tot cle andere morgen elf uur op bed moeten liggen. Dat was geen kleinigheid en vooral niet, toen ze inzag welk groot opgezet plan haar man had ontworpen. Zij kon het niet laten om haar zwakke krachten te geven voor de „Wereldwijde Evangelisatiekruistocht", waarvoor Studd cle mensen had wakker geroepen. Elke dag had ze een twintigtal brieven te schrijven en zorgde ze, clat er elke maand een brochure over de zending naar cle drukkerij kon. Ze merkte wel dat ze op bed dat vele Werk niet gedaan zou krijgen en daarom hacl ze besloten om al cle adviezen van cle dokters maar opzij te zetten.

Toen Studd clan ook in Londen kwam, vond hij zijn vrouw met haar dochters werkzaam in een buitenwijk van cle stad in het hoofdkwartier van de „Wereldwijde Evangelisatie". Het was op het eind van het jaar 1914 toen Studd te Londen arriveerde, dus cle Eerste Wereldoorlog was ontbrand. Voor cle twee zwakke mensen was het echter of er geen oorlog bestond. Ze werkten met alle kracht die in hun ziekelijke lichamen woonde. Van stad tot stad trok de zendeling om te spreken over de grote nood in de Kongo. Priscilla, zijn vrouw, was begonnen om een zendingstijdschrift uit te geven. Dat blad moest de moedige vrouw voor een groot gedeelte zelf vullen. Nu kreeg ze hulp van Charles, die het ene artikel na het andere schreef.

Als we dit alles nagaan, moeten We wel zeggen, clat Gods kracht in zwakheid volbracht wordt.

Het spreken en schrijven van Studd bleef niet zonder resultaat: er werden medewerkers naar Afrika vooruitgezonden en in de zomer van 1916 zou Studd volgen. Maar hij zou nu niet alleen gaan. Acht zendelingen hadden zich opgegeven om met hem te trekken naar cle oogst die zo groot was. En wie was er nog bij cle reizigers? Edith, cle dochter van Studd. Zij ging met haar vader mee om in het verre, vreemde land in het huwelijk te treden met Buxton, de trouwe vriend van cle zendeling.

De zestiende juli werd een laatste bijeenkomst gehouden in het moederland. Dat moederland zou Studd niet weer terug zien; maar goed dat een mens dat niet weet.

We kunnen het ons wel enigszins indenken, wat het geweest moet zijn voor Priscilla, om haar man weer te zien vertrekken en om ook afscheid te nemen van haar geliefde dochter Edith!

Hoe groot moet de liefde tot de uitbreiding van het Koninkrijk Gods geweest zijn om zich deze dingen te getroosten! Hoe groot waren de offers die gebracht moesten worden!

Onwillekeurig moeten we denken aan cle uitspraak van cle Heere Jezus: „Wie vader of moeder liefheeft boven Mij is Mijns niet waardig."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen