Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

De ware pelgrim is een gast en vreemdeling

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

De ware pelgrim is een gast en vreemdeling

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het leven van een christen wordt in de Bijbel meermalen getekend als een pelgrimstocht. Dat heeft alles te zeggen over de verhouding tot God. Deze christen kent God, heeft in beginsel zijn thuis gekregen bij Christus.

Het beeld van een pelgrimstocht maakt heel wat duidelijk over het staan in en het gebruik van deze wereld. Heb je een vaderland elders gekregen, dan is deze wereld niet meer je vaderland. Velen van ons hebben de Christenreis van John Bunyan gelezen. Christen is onderweg van stad Verderf naar Sion. De pelgrim is een vreemdeling die een tocht door een vreemd land maakt op weg naar zijn vaderland. Het mag waar zijn dat er nogal wat bedenkingen worden ingebracht tegen het beeld van de pelgrim, bijbels is het in ieder geval wel! Onderweg ontbreekt het niet aan moeiten en gevaren. Aanvechtingen, verzoekingen en beproevingen zijn er in allerlei vormen en verschijningen. Er is door de genade van de grote Voorloper volharding in het voortgaan op de weg, maar een pelgrimage blijft het. Het vaderland trekt. Altijd? Vraag het de dichter van Psalm 119, die zegt: Hoe kleeft mijn ziel aan het stof En toch, het vaderland trekt, of beter gezegd: Hij Die is voorgegaan trekt. Als je Zijn verschijning liefkrijgt...!

Geen stoïcijn
Deze pelgrimage is bepalend voor het staan in deze wereld, voor het gebruik van de dingen van de tijd. Er is sprake van een bepaalde afstand. Trefzeker verwoorden wat de Bijbel ons leert, is hier erg moeilijk. Misschien doe ik er goed aan Paulus aan het woord te laten: „...opdat ook die vrouwen hebben, zouden zijn als niet hebbende; en die wenen als niet wenende; en die blijde zijn als niet blijde zijnde; en die kopen als niet bezittende; en die deze wereld gebruiken als niet misbruikende." Pelgrim zijn vraagt geen stoïcijnse gelatenheid, alsof God wil dat we stokken en blokken zijn, onbewogen in blijde of smartelijke omstandigheden. Zo niet! Laat u niet wijs maken dat een echt christen ver boven menselijke emoties en gevoelens verheven is. Het verlies van een geliefde blijft hartverscheurend. Zorgen in huwelijk en gezin en in het dagelijks werk kunnen terdege knagen. Daartegenover mag er vreugde zijn over goede gaven van Gods hand in het dagelijks leven. En tóch... bij een pelgrim krijgen dat verdriet en die vreugde een bepaald karakter. Er is immers een ander, een beter vaderland dat trekt. Natuurlijk moet de bijbelse vreemdelingschap niet verward worden met een volstrekte wereldmijding. Evenzeer is duidelijk dat de pelgrim zijn taak in het dagelijks leven niet heeft te verwaarlozen. Het gaat bij de pelgrimage niet om "monnikerij". Pelgrim zijn is ten diepste een zaak van komen aan de kant van God en Zijn Christus. Dat is van andere orde!

Gasten
De vraag hoe het onder ons is met de pelgrimage, is intussen niet overbodig. Zijn we ook in onze gezindte soms bezig om de pelgrimsstaf op te bergen, misschien wel weg te leggen in een museum van oudheden? Dat kan niet goedgemaakt worden door toch nog een aantal vormen stevig vast te houden! We kunnen ook met een aantal van die vormen zo volstrekt werelds zijn. Wat hebben we nodig zeker ook in ons persoonlijk leven, de vernieuwing door de Heilige Geest, waardoor we tot gasten en vreemdelingen worden op weg naar een ander vaderland. Op de pelgrimstocht ontbreekt het niet aan moeiten en gevaren, verzoekingen en wat kan er al niet zijn. Maar er is een lichtende toekomst, een wenkend vaderland. De levende hoop richt keer op keer het hoofd van de pelgrim op, zodat hij vooruit ziet. De Geest geeft daarbij soms zo'n scherp gezicht van het verre land dat het hart opspringt. Zo is er volharding door alle tegenkanting heen. Christus weet Zijn pelgrims wel te onderhouden en aan te gorden met Zijn kracht.

Onszelf tegen
De welvaart doet geen goed, zo zeggen we vaak tegen elkaar wanneer het over de vreemdelingschap gaat. En het is waar. Maar eerlijk is eerlijk, hebben we vooral ook niet onszelf tegen, de wereldliefde van ons hart? Ik wil ook zo dolgraag twee hemels, hier een èn in het toekomende leven een. Hier mijn thuis èn bij Christus een thuis. Abraham en de andere gelovigen uit Hebr. 11 hebben beleden gasten en vreemdelingen te zijn en... ze hebben het niet betreurd. Vergeet u verder niet dat de pelgrimage vrucht is van Christus' dood en opstanding. Hij trekt. Hij doet volharden. Het is uit Hem en het gaat met al de Zijnen tot Hem. De pelgrim komt voor Zijn rekening en wordt op Hem geworpen. Ziet u, zo kan het!

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 20 september 1995

Terdege | 80 Pagina's

De ware pelgrim is een gast en vreemdeling

Bekijk de hele uitgave van woensdag 20 september 1995

Terdege | 80 Pagina's