Geselsie uit Suid-Afrika

Deze keer maar weer het weer. We begonnen juist al een beetje ongerust te worden, want het had al een week niet geregend en de laatste keer was het niet meer dan een buitje voor het stof. En ziedaar: Gisteravond viel het water in een gestage stroom uit de dikke wolken, die zich ongemerkt hadden samengepakt.

Heel de dag was het stralend weer geweest en opeens begon achter de bergen de donder te rommelen. Dat was het begin van een enkele uren durende "donderbui", zoals ze het hier zeggen. Enige regen van betekenis gaat vrijwel altijd gepaard met onweer. De omgeving van Johannesburg schijnt het hoogste "onweercijfer" ter wereld te hebben.

Ik moet toegeven: Van een klein onweersbuitje kijk ik al niet meer op of om, maar als het hevig begint te weerlichten, kruip ik toch wel in m'n schulp. Gelukkig hoor je hier zelden dat de bliksem iemand treft, of dat er huizen in brand vliegen. Voor mijn gevoel hoor je dat in Nederland nog vaker.

Een paar weken geleden hoorde ik voor het eerst dat er hier niet zo heel erg ver vandaan iemand door het weerlicht getroffen was, zij het gelukkig niet dodelijk. Dat het ook anders kan, hoorden we van familie die in de Drakensbergen -enkele honderden kilometers bij ons vandaan- een "donderstorm" meemaakten.

Zelf zagen ze kans om onderdak te krijgen op een boerderij; maar ze zagen daar hoe in één klap 30 koeien dodelijk getroffen werden door de bliksem. Een dergelijk majestueus natuurgeweld maakt je heel stil, dat is zeker. Ook hier kan onweer angstaanjagend zijn. Zolang de donder nog rommelt, gaat het nog wel, maar als op een flits direct een droge knal volgt, dan voel je je klein en zit je niet meer zo gerust in je stoel.

Trouwens, ook regen, hoe welkom ook, kan indrukwekkend en vreesaanjagend zijn. Ik zal tenminste niet snel een bui van ruim anderhalfjaar geleden vergeten. Het was op een zaterdagmiddag. Het begon te onweren, de slagen knetterden hard en droog over ons huis. Samen zaten we naar buiten te kijken, in de hoop dat het zou gaan regenen, zodat de kracht van het onweer gebroken zou worden.

Vanuit de verte zagen we een gordijn van water naderen, een prachtig gezicht. Even later kletterde de regen op het dak. Steeds meer water hoosde er neer, het leek of er een dichte mist hing, zo zwaar was de neerslag. Telkens dachten we: Nu kan het niet harder meer gaan. Maar het kon nog erger, en nog erger.

Toen de wolken het ergste verloren hadden, bleef het nog steeds druilen zo leek het, maar het was nog steeds een plensbui die je in een oogwenk doorweekte. Die middag viel er in anderhalfuur 80 mm! Het gebeurt in Nederland vaak genoeg dat er zoveel nog niet eens in een maand valt.

Maar of er nu veel of weinig water valt, er zit wel wat in de opmerking die een oude Boer maakte tegen iemand die hem vroeg hoeveel regen hij had gehad: „Meneer, ek dunk dis taamlik arrogant om die Here se genade in millimeters te wil meet."

                              ------------------------------

Just between friends

Hier zit ik dan nerveus met mijn vingers op de tafel te trommelen in plaats dat ik ze over de toetsen laat vliegen. „Waar zit u op te wachten, mam?", vraagt Reuben, die z'n moeder niet vaak in zo'n zenuwachtige toestand aantreft.

„Op inspiratie", is het verhelderende antwoord. Het vraagteken op zijn gezicht wordt er alleen nog maar groter door. Hij heeft géén moeite met een leeg vlak voor zijn neus; vol overgave tekent hij weer verder aan zijn meesterwerk. Het valt ook niet altijd mee om met drie hummels om je heen je gedachten op een rijtje te zetten.

„Schrijf dan 's avonds als ze op bed liggen", hoor ik u al denken. Maar dan is het net of het elastiek van mijn brein te veel uitgerekt is, er zit nog net genoeg rek in om Wilberd (10) met zijn huiswerk te helpen of de was op te vouwen. Maar gelukkig daar komt oma al aan en grootmoedig neemt ze kleine Timothy (1) mee naar haar flat. Onbetaalbaar!

We zitten weer midden in de donkere dagen voor Kerst. De tijd van kruidige aroma's als het speculaas in de oven bruint, en feestelijk bloeiende azalea's op de koffietafel. Mijn azalea heb ik op school gekocht. We hadden namelijk weer een "fundraiser", een activiteit om aan geld te komen. Dit keer een ontbijt, bereid en gekookt door de mannen.

Foppe moest weer voor het pannekoekbeslag zorgen. Er was ook roerei, ontbijtworstjes, uitgebakken spek, geroosterd brood en grapefruit. En niet te vergeten de tafels met heerlijk gebak. Bijna elke maand is er wel een speciaal project om extra geld voor de school te verzamelen. Vorige maand hebben de schoolkinderen kratten vol met appels geraapt en huis aan huis chocoladerepen verkocht.

In december hopen we een koffieavond te hebben. Dan wordt er allerheerlijkst gebakken door verschillende bak-sterren. Er is zelfs gebak voor mensen met een speciaal dieet. Deze projecten kosten veel tijd en energie van de organiseerders en de helpers, maar ze bevorderen de saamhorigheid op een winstgevende manier.

Dit is de gunstige kant van een "eigen", niet-gesubsidieerde school. Ik moet eigenlijk zeggen één van de gunstige kanten, want het is niet in geld uit te drukken hoe belangrijk het is dat we ongestoord volgens bijbelse principes onze kinderen mogen onderwijzen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen