Een persoonlijke beslissing

In Zondag 10 van de Heidelbergse Catechismus wordt op een indrukwekkende manier de voorzienigheid van God beleden. De Heere voorziet in alle dingen. Alles komt van Hem.
Hij leidt alle dingen. Eigenlijk wel een erg actueel onderwerp. Het besef dat God regeert, raakt namelijk steeds meer op de achtergrond. In de wereld om ons heen, maar ook bij christenen. Wij kunnen ons leven zo organiseren, dat de ‘risico’s’ minimaal zijn. Overal zijn veiligheidssystemen en hulpdiensten. Je kunt je verzekeren tegen allerlei risico’s. En door een sterk verbeterde gezondheidszorg worden we minder snel ziek van aandoeningen waarbij vroeger veel slachtoffers te betreuren waren. Het valt niet mee om in zo’n tijd hartelijke te belijden ‘dat loof en gras, regen en droogte, vruchtbare en onvruchtbare jaren, spijze en drank, gezondheid en krankheid, ons niet bij geval, maar van Gods hand – Gods kinderen mogen zeggen: Zijn vaderlijke hand – toekomen’. We lijken alles zelf in de hand te hebben...

Met de Heere
Wie zich vanuit die vanzelfsprekendheid laat inenten, is onverantwoord bezig. En ik ben bang dat dit heel vaak gebeurt en heus niet alleen met inenten. Hoe vaak betrekken wij de Heere in onze beslissingen? Hoe vaak zien we de hand van de Heere in ons leven? Alles wat we doen zonder God, is zonde.
Nu zou het lijken alsof inenten zondermeer geoorloofd is, als we het maar mét de Heere doen. Maar ook dan is de vraag belangrijk hoe inenten zich verhoudt tot Gods voorzienig handelen. Lopen we de Heere voor de voeten als we proberen ziektes te voorkomen? Nemen we daarmee het heft in eigen hand?
Sommigen onder ons menen van wel en laten zich daarom niet inenten. In vertrouwen op de zorg van de Heere, Die het nooit verkeerd doet. Dat kan heel teer liggen. Of mogen we juist gebruikmaken van de middelen die de Heere in Zijn voorzienigheid geeft? En waar liggen grenzen?
Dat zijn geen makkelijke vragen.
Wijlen ds. A. Vergunst heeft tijdens een polio-epidemie in 1978 geprobeerd die vragen te beantwoorden vanuit de Bijbel. Hij wees op het verschil tussen Ezra en Nehemia.
De eerste wilde van de koning van Perzië geen ‘heir en ruiters’ vragen als bescherming op de gevaarlijke reis naar Palestina; Nehemia had in vergelijkbare omstandigheden die vrijmoedigheid wel. Ds. Vergunst schrijft dan: “Zou Nehemia nu Ezra een verwijt mogen maken van zorgeloosheid? Zou Ezra nu Nehemia een verwijt mogen maken van biddeloosheid? ‘k Dacht van niet.” Ze deden het allebei met de Heere.
De les is dat we de dingen niet zomaar doen. Dat geldt inenten en niet inenten. Lees Romeinen 14: 6 er maar op na. Zoek persoonlijk wat de wil en de weg van de Heere is. In Zijn Woord en door middel van het gebed. Uiteindelijk moet het een persoonlijke beslissing zijn, genomen voor het aangezicht van de Heere.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen