ADELDOM VERPLICHT

Onze mooie nederlandse taal kent veel spreekw^oorden en zegswijzen. Ze zijn ontleend aan allerlei onderwerpen. Jullie kennen er zeker over de visserij, over de scheepvaart, over de natuur, over ja er zijn er zoveel. De spreekwijze die hierboven staat is ontleend aan de geschiedenis, en wel uit de tijd, dat er in ons land nog veel ridders en edelen woonden. Jullie herinneren je de verhalen nog wel die vroeger op school verteld werden. In gedachten zag je dan een groot kasteel waarop de edelman met zijn gezin woonde. Het kasteel was omringd door een brede slotgracht en hoge muren. Vanaf de torens kon je ver over het land kijken; daar woonden de boeren en arbeiders, die voor hun heer een heleboel diensten verrichtten. Zij zorgden voor de wegen; ze velden bomen en vervoerden het hout en daarmee verdienden ze niets. Ook moesten zij een deel van de oogst aan hun heer afstaan. Deze heer had dus veel rechten. Maar daar tegenover stonden zijn plichten.

Hij was verplicht om al zijn onderdanen te beschermen in tijden van gevaar. Als er b.v. een vijand naderde dan mochten alle onderdanen zich terugtrekken achter de hoge sterke muren. Daar waren ze dus goed beveiligd.

Adeldom legde dus verplichtingen op.

Je weet nu dus het ontstaan van dit korte spreekwoord. Het wordt zo nu en dan nog wel gebruikt. Misschien heeft de een of andere leraar het tegen jou ook wel eens gezegd. Wat bedoelde hij er toen mee?

Wel, ieder spreekwoord heeft nu eenmaal een figuurlijke betekenis. We gaan samen eens zien wat de betekenis moet zijn in jouto leven.

Een edelman was door geboorte in een zekere stand opgenomen. Door opvoeding en onderwijs werd hij op een bepaalde manier gevormd. Het leven van de ware edelman was heel anders dan van de andere mensen uit zijn omgeving. Van hem verwachtte men iets meer en iets anders dan van anderen. Juist, je weet al waar ik heen wil.

Door geboorte en opvoeding zijn jullie ook anders dan de meeste jongelui die je om je heen ziet. Nee, ik zeg niet dat jullie heter zijn, maar jullie behoren anders te zijn. En dan komt daar nog iets zeer bijzonders bij. In jullie prille jeugd zijn jullie gedoopt in de naam van een drieënig God. Jullie zijn toen apart gezet; afgezonderd van de wereld; wel in de wereld, maar niet van de wereld (Zou het zo niet moeten zijn? ).

Bij jullie doop zijn jullie in een bijzondere adelstand opgenomen n.1. in het verbond Gods. Nee, ik zeg niet dat jullie allemaal bij de doop een kind van God geworden zijn, maar jullie leven op de erve van het verbond. Door de doop zijn jullie gekomen in een uitwendige betrekking met het verbond der genade. Dat staat zo mooi en duidelijk in de catechismus. In het antwoord op vraag 74 lees je: „De jongste kinderen zijn net als de volwassenen in het verbond Gods en in zijn gemeente begrepen." En dan staat er verder: „zo moeten zij ook door de doop van de kinderen der ongelovigen onderscheiden worden.”

Dat is, dacht ik, duidelijk taal. Onze doop, geestelijke adelstand, legt ons duidelijke verplichtingen op.

Jullie begrijpen toch wel, hoop ik, dat je alleen door waarachtige bekering in wezenlijke zin pas in deze Geestelijke Adelstand wordt opgenomen?

Ons gedoopt zijn, ons afgezonderd zijn.

verplicht ons tot een voorzichtig leven. Dus ook voor jullie geldt: Adeldovi verplicht.

In het Nieuwe Testament heeft de Heere Jezus de gelijkenis verteld van de barmhartige Samaritaan. De priester en de leviet behoorden krachtens besnijdenis en opvoeding tot de joodse adelstand. Dit legde hun toch zeker de verplichting op om naastenliefde te bewijzen. Doch wat doen zij? Met afgewend hoofd gaan zij voorbij en veinzen niets te zien en niets te horen.

Eu nu wij

Ja, waar moet ik dan beginnen en wat moet ik noemen, waaruit duidelijk moet blijken dat we. anders zijn.

Je gaat naar de bibliotheek en zoekt er wat boeken uit om thuis te lezen. Het meisje of de jongen naast je ziet wat je meeneemt en denkt: „Hé, leest hij/zij dat. Die gaat nu iedere zondag twee maal naar de kerk; dat had ik niet gedacht. Dergelijke lektuur.....”

Je zit op school en het wil maar niet lukken met dat proefwerk. Je hebt gisteravond toch zo zitten blokken. Toch maar proberen om even te spieken. Laat die leraar het nu merken; juist die-leraar die dikwijls hatelijke opmerkingen over die „fijnen" maakt. Hoor, daar kraakt zijn stem al. „Zeg, juffie, jij weet toch zeker wel......”

In de pauze. Daar staan ze in een groepje te gniffelen. Eén van de jongens wist een goeie mop. Een bulderend gelach gaat er op. Nog één. Zeg ken je die al... nee, het is verre van netjes, het is zelfs vunzig. Maar je blijft erbij staan. Je vertelt er misschien zelf ook wel één. De andere jongelui kijken en luisteren verwonderd naar je. Hé, is dat nou die jongen, die nooit naar een feestavondje van school mag, nou zeg.......!

Nog meer voorbeelden?

Ik geloof niet, dat het nodig is. Je kunt ze uit je eigen omgeving wel aanvullen. Adeldom verplicht.

Nog even terug naar de catechismus. Lees en herlees dan wat er staat in het antwoord op vraag 122: „Daarna ook, dat wij al ons leven, gedachten, woorden en werken, alzo schikken en richten, dat Uw naam. om onzentwil niet gelasterd, maar geëerd en geprezen worde." Ja, adeldom verplicht ook ons.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen