DE VAKANTIE MET GEHANDICAPTEN

In Juni 1977 werd in onze kerken de Werkgroep Recreatie Lichamelijk Gehandicapten opgericht. Deze werkgroep gaat uit van deputaten voor de geestelijke verzorging van gehandicapten en behartiging van het ziekenhuispastoraat. Op hetogenblik neemteen drietal deputaten actief deel aan het werk van deze werkgroep. In Oktober 1977 werd de eerste vakantieweek georganiseerd. In 1984 zijn twee weken gepland. Beide weken zullen worden gehouden in net F.D. Roosevelthuis te Doom. Dit huis werd in de jaren '63 door de Ned. Herv. Kerk gebouwd. Het ligt midden in de bossen en is een paar jaar geleden gerenoveerd en volledig aangepast. De capaciteit van het Roosevelthuis be-draagt plm. 50 gasten, met daarbij een staf van ongeveer 25 vrijwilligsters. De staf bestaat doorgaans uit een algemeen leid(st)er, een predikant, een arts met daamaast huis-houdelijke hulpen, verpleegkundigen en -hulpen.

Deze werkgroep is echt de enige instantie niet die vakantieweken organiseert. Naast de Herv. kerk hebben ook de Geref. Kerken een eigen centrum. In het bekende congres-centrum „De blijde werelt” is een geheel aangepaste vleugel met bijna dezelfde capaciteit als het Roosevelthuis. Vele leden uit onze kerken zijn ook daar te gast geweest, niet alleen voor vakantieweken voor lichameiijk gehandicapten, die daar georganiseerd worden, ook anderen, zoals ouderen, zijn daar te gast. Twee deputaten, die ook in de werkgroep zitting hebben, zijn nauw bij dit werk betrokken. En dat tekent ook de ver-houding van de vakantieweken, georganiseerd door de werkgroep, tot die van andere instanties/kerken. Het is er niet één van coneurrentie of van „wij doen het beter”. De werkgroep wil alleen door haar activiteiten zoveel mogelijk mensen ook uit onze kerken benaderen en in Staat stellen om met vakantie te gaan in een omgeving en sfeer die men zelf het liefst wil. Dat doen we toch allemaal. ledere niet gehandicapte maakt toch een keuze! Het fijne van de vakantieweken van de werkgroep is, dat je weet waar de mensen vandaan komen, dat er niet alleen een band is maar vaak ook kan blijven. Juist de tijd na de vakantieweken kan voor de gehandicapte vaak erg moeilijk zijn. Wat de werkgroep voor ogen Staat, is ook iets te mogen betekenen voor de 51 weken die na de vakantieweek volgen.

Uiteraard kan de werkgroep dat alleen niet. Onze gasten komen van alle kanten, zowel uit Zeeland als uit Friesland. Sommigen wonen thuis, anderen in een verpleeghuis. Om werkelijk aan ons doel te kunnen beantwoorden hebben we u nodig: ambtsdragers uit onze kerken.

Weten alle ambtsdragers van dit werk? Weten ze eigenlijk wel of er gehandicapten in hun gemeenten zijn? Weten ze wel het verschil tussen een lichamelijk gehandicapte en een verstandelijk gehandicapte? Begrijpen ze dat ze een verstandelijk gehandicapte niet moeten laten meegaan in een week voor lichamelijk gehandicapten? Zeg niet te gauw dat we dat natuurlijk weten. De praktijk wijst anders uit. Jaren geleden hield het de-putaatschap voor gehandicapten een enquete. Als we op die cijfers waren afgegaan, wel dan zou het in onze kerken wel heel anders zijn dan in de samenleving. Nou is dat misschien in zekere zin wel waar… maar het is niet te verwachten dat in onze kerken veel minder gehandicapten zouden zijn dan in de samenleving. De oorzaak zal zijn dat velen bij het woord gehandicapten of alleen aan verstandelijk gehandicapten denken of alleen aan rolstoelers.

Wist u dat er in Nederland ruim 1 miljoen mensen gehandicapt zijn (8,7 procent)! Dat zo’n 470.000 mensen een stoornis hebben in het uithoudingsvermogen (onder meer hart- en longaandoeningen). Ruim 420.000 mensen hebben een stoornis in de loopfunetie. Van deze aantallen zijn ruim 500.000 mensen blijvend op een rolstoel aange-wezen. Om nog enkele cijfers te geven: men schat het aantal blinde en slechtziende mensen op plm. 85.000; het aantal dove en slechthorende mensen op ca. 170.000. Het aantal verstandelijk gehandicapten bedraagt ongeveer 140.000.

Al deze gehandicapten vinden we ook in onze gemeenten! Kennen wij hen? Kent u ze? Worden ze regelmatig bezocht? Maakt u ze attent op deze vakantiemogelijkheden? Gaat u naar ze toe of denkt u werkelijk dat ze maar naar u toe moeten komen? Worden ze extra bezocht, zeker na zo’n vakantieweek om hen in de gelegenheid te stellen u te verteilen hoe het was? Ontzettend veel vragen zijn te stellen. Want er is ontzettend veel te doen. Door u en ons!

We zijn jaloers op de mensen uit de Geref. Bond. Wist u dat vooral daar de vrouwenver-enigingen zieh ingezet hebben voor de vakantieweken die in hun kring gehouden worden? Doorlopend is daar een actie om gelden in te zamelen om zo de vakantieweken voor de gehandicapte broeders en zusters zo goedkoop mogelijk te maken. Want weet u dat zo’n week bijna zevenhonderd gulden kost? Een gehandicapte isduur uit. Altijd moet hij een meerprijs betalen. De verpleegster(ger) die hem helpt, moet ook betaald worden. Van hem/haar kun je geen geld vragen: zij stellen immers al hun vrije dagen ter beschikking! Een aantal diaconieën in onze kerken betaalt de meerprijs, maar een aantal ook niet. Er was zelfs een diaconie, die meerdere gehandicapten in de gemeente had en daarom elk jaar één van hen in Staat Steide te gaan. Zodoende kwamen de anderen ééns in de zoveel jaar aan de beurt… Wat zou het fijn zijn als ook in onze kerken zo’n fonds gevormd kon worden. Allereerst omdat juist de gehandicapten het in deze tijd financieel nog moeilijker krijgen. Maar ook om hen zo in de gelegenheid te stellen meer dan één week per jaar met zo’n week mee te gaan. Het is vaak niet alleen goed voor hen, maar ook voor hun gezin, verzorg(st)ers en huisgenoten.

Misschien is dat laatste juist erg belangrijk. Het gaat niet alleen om die zeven dagen, het gaat om meer! Het is best fijn als je altijd thuis zit om eens met anderen uit te gaan, om met anderen uit je eigen kerk eens in contact te komen.… Vanaf het moment dat je ziek werd, werd je wereld zo klein. En vroeger...! Het is best eens fijn dat je dan te-gen je vrouw kunt zeggen: „als ik naar Doom ga, dan kun jij ook eens een week uit. Ik weet dat je het uit liefde doet: je Staat altijd voor me klaar. Maar het is best goed om ook eens vrij te zijn”. Soms kom je nooit meer in de kerk, maar die week houd je samen kerk en vier je avondmaal. Hoe lang was dat geleden dat je dat deed? Je eigen do-minee bezoekt je best trouw, maar is het ook niet eens leuk om met een ander te kun-nen praten? En soms ben je best vergeten! Soms ben je er zelf de schuld van dat de mensen niet meer kwamen: je had het zo moeilijk en was misschien ook onredelijk. Maar zouden ze dat een klein beetje kunnen begrijpen. Het is goed eens bij mensen te zijn die van dat alles niet weten.… Van haar bleef het huwelijk goed, maar van hem is het kapot. Je zit in het verpleeghuis. Niemand merkt het…… Och, er is zoveel……!!

En dat kan een werkgroep niet oplossen. Wij voeren echt de pretentie niet dat wat u niet kunt, wij wel kunnen. In één week lossen wij de Problemen op…? Maar wel kunnen we samen veel doen, juist ook door deze weken. Het geeft u opnieuween motief om weer eens langs dat gezin te gaan of hem of haar in het verpleeghuis op te zoeken. De gehandicapte voelt weer dat hij erbij hoort en dat u hem niet vergeet. Want met één keer per jaar huisbezoek kunt u bij deze gezinnen/mensen toch niet volstaan? Prachtig is altijd de geschiedenis van de verlamde en zijn vrienden uit Markus 2. Jezus zag hun geloof.… Waaraan dacht u? Ze hadden toch niets gezegd! Ze hadden wel veel gedaan! Het accent van ons ambtsdrager zijn ligt meestal op het spreken. We konden best wel eens meer doen. Zeker voor en met de gehandicapten. Soms kun je ook niet meer praten. Het gesprek met iemand die langdurig en chronisch ziek is, is veel moeilijker dan met iemand die acuut ziek is. In het gewone ziekenhuis is het vaak een kwestie van een gesprek voor of na de operatie. De situatie verandert snel. Dat geeft aanleiding tot een gesprek. Maar als het altijd hetzelfde is.… Dan wordt spreken moeilijk. Maar wat fijn als je dan ook wat kunt doen en mag doen.

Op vakantie met gehandicapten is niet alleen een zaak van recreatie in de dagelijkse zin van het woord. Een „VVV-activiteit” maar dan gedaan vanuit de kerken. Wat wij be-ogen is aan de oorspronkelijke betekenis van dat woord proberen gestalte te geven. Re-creëren, herscheppen! Een woord dat veel heeft te zeggen. Zeker een gehandicapte. die de gebrokenheid van de schepping aan den lijve ondervindt.

Als u weer eens van zo’n vakantie leest, denk dan eens……

U hebt uw eigen vakantie misschien voor dit jaar al weer weken besproken. Wat.… u bent misschien net weer terug. Velen gaan twee keer! U hebt het nodig. Anders houdt u het niet vol. Ook al ben je predikant: van tijd tot tijd moet je er uit!

En die ander dan???

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen