Gezinsvorming begint al vóór het huwelijk

Gezinsvorming begint al vroeg. Al bij een vaste relatie tussen man en vrouw, jongen en meisje. Ik denk dat gezinsvorming dus al begint vóór het huwelijk. In de verkeringstijd komen immers, als het goed is, ook de toekomstverwachtingen aan de orde. Je praat er samen over hoe je denkt over het altijd met elkaar leven. Je ontwikkelt een gemeenschappelijke visie over hoe jullie denken dat het samen leven eruitziet.
Het doel van het huwelijk is volgens het huwelijksformulier ten eerste om elkaar trouw te helpen in tijdelijke en eeuwige dingen. Dat is dus het eerste.
Het tweede is om de kinderen op te voeden in de waarachtige kennis en vreze Gods. Er staat niet dat kinderen krijgen of iets in die richting het doel is. Er wordt wel van uitgegaan dat er kinderen zullen komen.
Het derde doel (voor de volledigheid) is onkuisheid vermijden.
Opmerkelijk is ook dat in Genesis 2 vers 24 staat: „Daarom zal de man zijn vader en moeder verlaten, en zijn vrouw aankleven. En die twee zullen tot één vlees zijn. Hier wordt niet gesproken over het krijgen van kinderen. Volgens prof. dr. Velema kan hieruit de gedachte worden getrokken dat geslachtsgemeenschap niet alleen de voortplanting ten doel heeft. Geslachtsgemeenschap is onderdeel van de totale levensgemeenschap van man en vrouw. Wel zijn voortplanting en huwelijk direct met elkaar verbonden.

Ruzie in de Bijbel
En dan trouw je. Soms zie je dat de omgeving de verwachting kan hebben dat er snel kinderen zullen komen. Soms wordt het ook onbeschaamd gevraagd. Ontactisch en niet meelevend. Wat kan dit veel verdriet geven.
Het komt voor dat er bijvoorbeeld een of meer miskramen zijn geweest. Ook dat weet niet iedereen. Begrijpt u hoe pijnlijk het dan is als iemand opmerkt dat zij nog lekker met zn tweeën (ver weg) op vakantie kunnen. Ook als het om tweeverdieners gaat (met name, denk ik, bij hoger opgeleiden), ontstaat bij de omgeving gemakkelijk het idee dat kinderen krijgen bewust uitgesteld wordt. Dat dat gebeurt, weet u en weet ik. Maar kinderloosheid is niet altijd gepland. Juist voor de echtparen die wel een kind willen en het niet krijgen, zijn de opmerkingen vanuit de omgeving erg pijnlijk. Wie zijn wij om te oordelen?
Een kind komt niet vanzelf. Een kind is en blijft een gave van God. Datzelfde geldt als er soms een of twee kinderen zijn en er, ongewenst, geen kinderen meer volgen. Wat kan ook dit tot veel nare insinuaties van andere mensen leiden. Ik hoop dat ook deze echtparen steun aan elkaar hebben en deze nood bij God mogen neerleggen.
Andersom kan het ook gebeuren dat mensen zonder kinderen of met weinig kinderen neerzien op grote gezinnen. Wij weten zo vaak wat goed is. Zoveel kinderen kan nog, daarboven is te veel. Alsof die mensen zichzelf niet in de hand hebben. Ook hiermee worden veel fouten gemaakt en kwetsen we elkaar onnodig.
Bij het raadplegen van literatuur over gezinsvorming viel me op hoe vaak in de Bijbel juist over dit onderwerp ruzie gemaakt wordt. De zwangere Hagar maakt het Sara niet gemakkelijk. Zij veracht haar. De kinderrijke Peninna tergt de kinderloze Hanna.
Kinderloosheid kan dan een beproeving zijn. Maar ook nu is het over het algemeen een pijnlijk gemis. Met Gods hulp kan het lukken kinderloosheid een plek te geven en de mogelijkheden die je daardoor krijgt te benutten. God heeft met ieders leven een bedoeling, gehuwd of ongehuwd, kinderrijk of kinderloos

Gods gave
Psalm 127 zegt: „Ziet, de kinderen zijn een erfdeel des Heeren. In Psalm 139 wordt de wonderlijke groei van een kind beschreven. „Ik loof U, omdat ik op een heel vreselijke wijze wonderbaarlijk gemaakt ben. Is het u al eens opgevallen hoe openlijk de Bijbel over seksualiteit schrijft? Spreuken 5 vers 18 en 19: „(...) laat u haar borsten te allen tijd dronken maken; dool steeds in haar liefde. En wat te denken van het boek Hooglied. Hier wordt toch ook open gesproken over het verlangen van man en vrouw naar elkaar. Over hun liefde, hun verlangen, hun liefkozingen en hun eenwording. Alles wordt met naam en toenaam genoemd. Zo spreekt de Heere in Zijn Woord over de liefde tussen man en vrouw, al is het in het Hooglied als beeld gebruikt voor Christus en Zijn kinderen.
Wat dat betreft, heeft het mij wel eens verbaasd dat juist ook in kerkelijke kring zo geheimzinnig gedaan werd over seksualiteit en kinderen. Seksualiteit is een manier om liefde te uiten. Het is niet iets wat er nu eenmaal bij hoort. Het is Gods gave. Geniet van elkaar. Laat niet het enige doel zijn: juist wel een kind krijgen of dat juist voorkomen. Laat de positieve benadering centraal staan: ik mág teder zijn en ik mág verantwoordelijkheid dragen.

Zegen en bevel
Het is een grote zegen als de Heere in het huwelijk kinderen geeft. Dat kan zeker in deze tijd niet genoeg benadrukt worden. Toch wil het gegeven dat kinderen een zegen zijn niet zeggen dat je zoveel mogelijk kinderen moet krijgen. Petrus zegt in 1 Petrus 3 vers 7: „Gij mannen, insgelijks, woont bij haar met verstand...; opdat uw gebeden niet verhinderd worden. Deze tekst is niet alleen van toepassing op gezinsvorming, maar heeft er zeker wel mee te maken: je verstand gebruiken, samen bidden, samen erover praten. Vaak zie je dat er pas gepraat wordt als er grote problemen zijn.
Het is een misvatting om te denken dat vrouwen in de bijbelse tijd veel kinderen hadden. Voor zover mij bekend, worden bij Lea de meeste genoemd, namelijk zeven kinderen.
Er was een natuurlijke geboortebeperking. Kinderen kregen lang de borst, waardoor de kans op zwangerschap kleiner was. Ook waren er allerlei voorschriften die seksuele gemeenschap regelden. In onze westerse wereld, met haar medische kennis en mogelijkheden, is de verantwoordelijkheid voor man en vrouw groter. Zo zullen zij samen voor Gods aangezicht moeten komen tot een verantwoord handelen ten aanzien van gezinsvorming.
God heeft de mens zelf in het voortplantingsproces betrokken. God zegt in de gebiedende wijs: „Weest vruchtbaar en vermenigvuldigt u. Toch is vruchtbaarheid geen maaksel van mensen. Zij staat onder het voorteken van de belofte van Gods zegen. Hier ontmoeten we de spanning van het handelen van God én de eigen verantwoordelijkheid van de mensen. Nooit mag het ene tegen het andere worden weggestreept. Ze zijn er beide! De combinatie van zegen en bevel, van Gods handelen en het eigen (verantwoordelijk) handelen van de mens, maakt het eigene en tegelijk ook het grootse en boeiende uit van de bijbelse visie op de mens.

Wij zijn mensen die verantwoordelijkheid dragen voor onze daden. Wij worden daarvoor ook ter verantwoording geroepen (2 Korinthe 5 en Prediker 12 vers 13). Hier ligt de ruimte waarin mensen hun verantwoordelijkheid in vrijheid moeten beleven, waar ze hun vrijheid in verantwoordelijkheid mogen vieren. Ieder mens zal dat op zijn eigen wijze doen.
Tot slot zou ik willen zeggen: Ik hoop dat uw huwelijk iets mag hebben van het onderweg zijn naar de bruiloft door de genade van God. Christus wordt dan het Middelpunt. Zijn tegenwoordigheid kunnen wij niet missen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen