Een haag, mét bramen.

Af en toe ruikt het echt alweer naar de lente, op van die zonnige, zachte dagen, die steeds langer duren. Dan steekt de "tuinzin" langzaam maar zeker de kop op.
Het is dan ook met een mengeling van werklust en spijt dat ik de haag, die achter ons huis langs loopt, heb schoongemaakt (men kan zelfs "uitgemest" zeggen). De wilde braamstruiken kwamen steeds verder naar voren, en tussen de hazelnoottakken heen. Dus alles moest er hoognodig eens goed uitgehaald worden, voordat de lente echt inzet en alle blaadjes weer volop beginnen te groeien.
Normandië is rijk aan wilde hagen. Ze vormen veelal een natuurlijke afscheiding tussen huizen en/of weilanden. De Amerikaanse en Canadese legers hebben in '44 veel moeite gehad met die dikke hagen, vol stekels en ongedierte. De vooruitgang van de bevrijdingslegers werd er danig door vertraagd.
Van alles en nog wat groeit er in die hagen naast en door elkaar. Bij ons vorige huis was hij wel èrg mooi, en rook hij ook zo lekker in het voorjaar, dankzij de meidoorn die in bloei stond. Verder stonden er rozenbottels, hulst, olm en nog meer witbloeiende struiken in. En dat alles min of meer aan elkaar geknoopt door de wilde bramen. Al die struiken bloeiden zo ongeveer na elkaar, dus bleef het een pracht gezicht. En toen werd het september! De maand van de rijpe bramen. Rond die tijd is het "druk" tussen de hagen en braamstruiken van het platteland. Hele gezinnen gaan dan, gewapend met emmertjes, plastic zakjes of schaaltjes, aan de bramenpluk. Vele kilo's worden er geplukt. Vooral om er jam en siroop van te maken.
Zelf heb ik ook al jaren bramenjam gemaakt, hoewel wij daar geen sterren in zijn. Maar onze haag hing soms zo bomvol, dat het gewoonweg jammer was om al die mooie vruchtjes niet te plukken.
Anders zouden z'e allemaal rijp, zwaar en zwart op de grond vallen, voor de vogelschaar. (Zelfs als ze niet vielen, aten de vogels hun portie ruimschoots op, hoor.)
Dit jaar zullen er achter ons nieuwe huis in september dus duidelijk niet veel bramen groeien, want samen met de kinderen en met mijn grote rozenhandschoenen, speciaal voor deze besogne aangeschaft, hebben we er alle takken zo'n beetje uitgetrokken. Meterslange slierten liggen op verschillende stapels te wachten tot ik ze kan verstoken. Dat mag hier allemaal nog. Verschillende kilo's wilde bramen hadden daaraan kunnen groeien, bedenk ik toch wel een beetje spijtig. Maar aan de andere kant: nu kan ik deze zomer de was weer ophangen zonder zorgen over taaie, zwarte braamvlekken die zich soms 's avonds op de was bevonden als ik deze afhaalde. De takken waren namelijk zó lang en hoog gegroeid, dat de waslijnen eronderdoor liepen.
En in september ga ik gewoon, met mijn gezinnetje en met mijn emmertje, nèt als de meeste Normandiërs bramen plukken in het open veld, langs de wegen of langs de kust. "La vallée de Lude" in Carolles is daar een prachtig gebied voor. Daar kun je heerlijk wandelen en vooral ook heerlijk bramen plukken. Af en toe staat er zelfs een bank, waar je even kunt bijkomen en op je gemak van de prachtige, kersverse bramen kunt snoepen. Ik denk trouwens wel dat ik mijn rozenhandschoenen aandoe!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen