Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Naar de CATECHISATIE

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Naar de CATECHISATIE

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

(21)

De apocriefe boeken.

Bij onze les over de vertalingen van de Bijbel moeten we nog bespreken de apocriefe boeken. Deze kunt u vinden achter in de oude Statenbijbels. Mogelijk zijn er onder onze lezers, die wel iets over deze vreemdsoortige boeken willen weten.

Allereerst iets over de betekenis van de naam. Het woord apocrief betekent „verborgen”, afgeleid uit het Joodse spraakgebruik. De Joden bedoelden er mee, dat zij verborgen moesten worden omdat zij geen plaats waardig waren in het kastje op de voorlezersstoel in de synagoge, waarin de boeken werden bewaard, die voorgelezen werden. Zij zijn dan ook niet opgenomen in de Joodse canon, omdat zij die niet erkenden als het W oord van God.

Later werd het begrip „verborgen” toegepast op xoeken, die door hun bedenkelijke inhoud aan het publiekelijk gebruik moesten worden onttrokken.

Bij Augustinus ging apocrief aanduiden een geschrift, welks oorsprong verborgen, onbekend is en zo tot de gedachte leidde van onecht.

Er is een hele geschiedenis aan verbonden over de waarde-bepaling en de plaats van de apocriefe boeken. Te veel om te bespreken. Slechts enkele zaken.

De apocriefen in de Septuaginta.

Zoals we reeds gehoord hebben, is de Septuaginta een vertaling van het Oude Testament uit het Hebreeuws in het Grieks, door 70 Joodse geleerden.

Deze vertaling was noodzakelijk geworden in de vergriekste wereld van toen. Want het Grieks werd de taal van handel, wetenschap en kunst. De vele Joden, die verstrooid waren over de landen van oost en west, de z.g.n. diaspora-Joden, kregen behoefte om de Bijbel te kunnen lezen in het Grieks, omdat dus algemeen Grieks gesproken werd en omdat men toch trouw wilde blijven aan de godsdienst der vaderen.

Werd deze vertaling dus nodig voor het gebruik naar binnen, in huis en in de synagogen, zij vormde ook een brug naar buiten, naar het heidendom. Zij was dus van grote betekenis voor het zendingswerk.

Ook is zij onmisbaar gebleven voor de bestudering van de tekst en de zin van het Oude Testament en ook van het Nieuwe Testament. Waarom nu heeft men in deze vertaling ook de apocriefe boeken opgenomen? Was het de bedoeling om een groter en omvangrijker canon de lezers aan te bieden?

We moeten de reden zoeken in de invloed van de bekende PHILO, een Joods wijsgeer uit de eerste eeuw na Christus. Bij een eenvoudige catechisatieles willen we hierop niet breder ingaan. Zijn „logos-leer” is niet zo eenvoudig. We willen er alleen dit vanzeggen, dat het zijn opvatting was, dat de goddelijke Wijsheid of de Logos (de Zoon van God, genoemd in Joh, 1 „het Woord”) niet alleen in de bijbelschrijvers werkzaam was, maar ook in ieder vroom en wijs man.

De apocriefe boeken in de VULGATA (de roomse vertaling).

Inzake de omvang van de Heilige Schrift weten we, dat de roomse kerk geen scherpe grenzen trekt. Zij laat dan ook het Woord Gods aanvullen met de traditie, de kerkelijke overlevering.

Daarom is het niet te verwonderen, dat zij sinds Trente de apocriefe boeken een officiële wettige plaats heeft gegeven in de canon van de Bijbel. U herinnert zich nog wel, wat we onder de canon van de Bijbel hebben te verstaan? De boeken van het Oude en Nieuwe Testament, dus dié boeken, welke de Heilige Geest de kerk gegeven heeft als onfeilbaar richtsnoer voor geloof en leven.

Hiëronymus (ongeveer 340-420 na Chr.) was dë vervaardiger van de Vulgata, de kerkbijbel van de roomsen. Hoewel deze Hiëronymus zelf critisch stond tegenover de apocriefen, nam hij ze toch in zijn vertaling op. Het concilie van Trente verklaarde ze als canoniek.

De reformatoren hebben zich krachtig hiertegen verzet.

Toch zult u zich afvragen; maar waarom staan de apocriefen dan toch achter in de oude Statenbijbels en waarom heeft onze Nederlandse Geloofsbelijdenis een artikel hieraan gewijd? Hierover een volgende maal D.V.

R’dam W.

Dit artikel werd u aangeboden door: Bewaar het Pand

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 16 februari 1967

Bewaar het pand | 4 Pagina's

Naar de CATECHISATIE

Bekijk de hele uitgave van donderdag 16 februari 1967

Bewaar het pand | 4 Pagina's