Een vorstin en haar volk

„Zo waarlijk helpe mij God almachtig." Twaalf en een half jaar geleden klonken die plechtige woorden door de Nieuwe Kerk van Amsterdam. De 42- jarige koningin Beatrix legde de eed af op de grondwet. De hermelijnen mantel die om haar schouders hing benadrukte de waardigheid van het nieuwe staatshoofd. Inmiddels is ze niet 'nieuw' meer, maar 'koper'. Een groot feest wordt er niet gehouden, want dat hoeft niet zo nodig van de Koningin. Ze stelt zich dus op hetzelfde standpunt als ten aanzien van haar 25-jarig huwelijk. Deze nuchtere zakelijkheid is kenmerkend voor de regering van onze 'nieuwe' vorstin. Met vaart en verve en zonder overbodige poespas zet ze zich in voor het land. Ze verdiept zich grondig in het gebied dat ze bezoekt en schrikt er niet voor terug indien nodig de taal ervan te leren. Van deze ijver merkt het volk doorgaans weinig tot niets, aangezien het geen getuige is van de besprekingen die de Koningin met de vertegenwoordigers van een stad, dorp of land voert. Misschien leest het er iets van in de krant. Maar belangrijkste voor de doorsnee burger is toch niet het verslag van een staatsbezoek waarin wordt gemeld welke politieke klippen de Koningin handig heeft omzeild of welke moeilijke punten ze juist doortastend heeft aangesneden. De foto bij het verslag is het hoogtepunt. "Hoe zag ze eruit?" wordt interessanter gevonden dan "Wat zei ze?"

Dynamisch
Hoewel de Koningin eigenlijk niet zo van die mentaliteit houdt (ze heeft dan wel een symboolfunctie, maar wil die ook merkbare inhoud geven), is ze er toch aan tegemoetgekomen, al lagen daar vooral andere overwegingen aan ten grondslag. We hebben het over Koninginnedag "nieuwe stijl", zoals men het aanvankelijk noemde. De opzet met bezoekjes aan twee Nederlandse plaatsen was even wennen, maar algauw was ieder enthousiast over deze wijze van feestvieren. Het is immers mogelijk dat de Koningin een keer in jouw dorp (of in de buurt) komt, wat met het défilé op Soestdijk uitgesloten was. Hooguit mocht je een keer meelopen in de stoet, maar die kans was voor een gewone huismoeder of scholier wel bijzonder klein. Voor mensen die Koninginnedag moeten fotograferen is het wel een stuk ingewikkelder geworden. In plaats van opstellen tegenover het bordes en op z'n tijd een plaatje schieten, moet er nu heen-en-weer gerend en gereden worden van de ene plaats naar de andere. Bovendien moet je maar afwachten of op het moment dat je de foto van je leven denkt te maken niet net iemand voor de lens langs loopt. Moeilijker dus, maar ook dynamischer. En dat past precies bij koningin Beatrix.

Boek
Voor zover nu bekend verschijnt er maar één boek ter gelegenheid van het regeringsjubileum. "12 1/2 jaar MAJESTEIT" is de titel ervan. Dik is het niet, want het staat, geheel in de lijn van Beatrix, niet bol van de foto's. En de wel opgenomen illustraties zijn lang niet alle in kleur. Het is dus echt een boek voor mensen die niet zozeer op plaatjes uit zijn, alswel op informatie over hun Koningin. Foto's kan men volop vinden in de boeken die verschenen toen ze vijftig werd, of in de zilveren-huwehjksboeken. Dat wil niet zeggen dat "12 1/2 jaar MAJESTEIT" een saai boek is. De auteur somt geen droge gegevens op, maar heeft de twaalf en een halfjaar (plus een hoofdstuk over de voorbereidingstijd) tot een goed leesbaar verhaal aaneengesmeed. Fred. J. Lammers, de schrijver van het boek, is geboren in Baarn, in hetzelfde jaar als de Koningin. Daaraan heeft hij zijn diepgaande belangstelling voor het Koningshuis overgehouden.

"Hallo"

Contact met het volk vindt koningin Beatrix een van de belangrijkste zaken. In een interview zei ze eens: „Mijn man en ik proberen in ons programma steeds voldoende tijd vrij te maken om met mensen te praten die ons willen vertellen wat hen bezighoudt en wat hen verontrust, mensen die ons deelgenoot willen maken van hun moeilijkheden, hun succes, hun plannen en ook hun heel persoonlijke zaken. Wij hebben dat nodig als een extra dimensie voor ons werk, om een duidelijk inzicht te krijgen. Ik gebruik die extra informatie om in mijn ambt goed te functioneren.
Het is een wonderbaarlijk gevoel als mensen die je helemaal niet kent hallo tegen je willen zeggen. Dat ontmoeten van al die totaal verschillende mensen ervaar ik als iets heel kostbaars." Met de foto's die we bij dit verhaal plaatsen, proberen we de ontmoeting tussen volk en vorstin, meestal op Koninginnedag, weer te geven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen