KLEINE KRONIEK

Verwarring

In het kerkelijk leven van onze tijd komt een grote verwarring openbaar. Zou dat vooral niet daaruit voortkomen dat er in het algemeen zo vaag gesproken wordt? De duidelijkheid ontbreekt in het spreken van veel predikanten en van verschillende kerken. Het is alsof men toch niet ronduit durft te zeggen wat men eigenlijk wil zeggen. En dat is vanzelfsprekend helemaal fout. Ik moet zelfs toegeven dat die man gelijk heeft die dit „onzindelijk" noemde. Wanneer men de Bijbel met de belijdenis van de reformatie aanvaardt als Gods Woord, laat men dat dan duidelijk zeggen. Maar wanneer men dat niet doet, laat men dat dan ook duidelijk zeggen. Men moet de kerkmensen geen rad voor de ogen draaien. Want daardoor verliest de kerk ook haar vertrouwen en haar geloofwaardigheid.

De gereformeerde predikant ds. J. M. Mulder van Hindelopen is door zijn kerkeraad geschorst. Helemaal duidelijk is niet geworden op welke gronden dit is gebeurd. Maar in berichten die verschenen zijn in de bladen is wel duidelijk geworden dat deze predikant een aanhanger is van prof. Kuitert en zijn nieuwe theologie. De kerkeraad wil echter vasthouden aan de Bijbel als Gods Woord en aan de gereformeerde belijdenis aangaande dat Woord, zonder enige restrictie. De Friese Kerkbode zegt hier het volgende van:

„Het was te voorzien dat er op een gegeven moment een openlijk conflict zou uitbreken in de Geref. Kerken. Vooral na het verschijnen van het boekje van prof. Kuitert: Verstaat gij wat gij leest? en dat van prof. Lever: Waar blijven we? , wordt er vanaf de kansel door meerderen openlijk propaganda voor de nieuwe opvattingen gemaakt. Ook op meerdere classisvergaderingen en in plaatselijke kerken zijn hierover moeilijkheden gerezen, die tot dusver in beperkte kring konden worden gehouden. In elk geval is wel duidelijk, dat de spanning groeit en dat het zo niet door kan gaan." —

Ik kan wel zeggen dat het mij bijzonder verdriet dat de Gereformeerde Kerken zich zo ontwikkelen.

Het is een verzwakking van de gereformeerde gezindte in ons land. Aan de andere kant heeft men deze ontwikkeling al jaren zien aankomen. Het geestelijk klimaat vormde een goede voedingsbodem voor modernistische en midden-orthodoxe opvattingen. Ik betreur het zeer dat het verzet van hen die op de grondslag van de gereformeerde belijdenis willen blijven staan niet feller en scherper is. Daarom ben ik wel dankbaar voor een blad als „Waarheid en Eenheid", dat een beslist gereformeerde koers wil varen. En ik zou me er in verheugen wémneer de invloed van dit blad steeds groter zou worden.

Verwarring is er eigenlijk overal. Ik wil er nog een voorbeeld van noemen. De classis Apeldoorn van de Christelijke Gereformeerde Kerken besloot in Arnhem een tweede predikantsplaats te stichten. In onze eigen kerk zou men dat noemen een „buitengewone wijkgemeente" al of niet in wording. Vroeger zou ik dat alleen in eigen kerk mogelijk hebben geacht. In Arnhem zijn de gevolgen niet uitgebleven. De Arnhemse kerkeraad wil uit het verband van de Chr. Geref. Kerken treden blijkens onderstaand krantebericht:

„De kerkeraad van de Chr. Geref. Kerk in Arnhem heeft besloten uit het kerkverband te treden. Zondagmorgen heeft ds. J. C. van Ravenswaay dit aan de gemeente meegedeeld.

Het besluit werd genomen met zeven tegen twee stemmen. De vorige synode van de Chr. Geref. Kerken in 1965 bepaalde, dat een dergelijk principebesluit tweemaal aan de gemeente moet worden meegedeeld. Daarna moet er een ledenvergadering worden gehouden. Pas daarna kan de kerkeraad definitief de gemeente losmaken uit het kerkverband. Daarbij is de kerkeraad niet gebonden aan de uitspraak van de ledenvergadering. Volgende week dinsdag zal deze ledenvergadering in Arnhem worden gehouden.

Er waren al geruime tijd moeilijkheden in Amhem. Ongeveer 50 van de 363 leden kwamen niet meer in de kerk, omdat zij bezwaar hadden tegen wat _zij „de zware ligging" van ds. Van Ravenswaay noemen. De classis Apeldoorn besloot begin van dit jaar, dat er voor deze mensen onder leiding van de kerkeraad van Doesburg een tweede predikantsplaats in Arnhem gesticht zou worden onder de naam „Arnhem-Zuid".

Ds. Van Ravenswaay en zijn kerkeraad hebben tegen deze gang van zaken ernstige bezwaren. Het is volgens hen tegen de kerkorde, dat ter plaatse vanuit de classis een tweede gemeente gesticht kan worden. Alleen de moedergemeente kan dat doen.

Ds. Van Ravenswaay zegt ook, dat hij geen onderscheid kent tussen „zware" en „lichte" prediking, alleen tussen schriftuurlijke en onschriftuurlijke. Daarom kan hij het moeilijk dulden, dat de classis elke zondag naast hem een tweede predikant in Arnhem laat preken.

In de verklaring, die ds. Van Ravenswaay zondag namens de kerkeraad heeft gedaan, worden bezwaren geuit tegen de Woordbediening, zoals die in de Christelijke Gereformeerde Kerken steeds meer ingang vindt. Het stuk der ellende komt daarin op de achtergrond.

De kerkeraad is verontrust over de opvattingen van prof. dr. B. J. Oosterhoff inzake Genesis. Ook is hij het er niet mee eens, dat de synode de nieuwe bijbelvertaling, de nieuwe psalmberijming en het vrouwenkiesrecht heeft toegelaten.

Ds. Van Ravenswaay is 51 jaar. In 1945 werd hij predikant. Hij stond in Zaamslag en in Scheveningen. In 1966 kwam hij in Arnhem.

De kerkeraad heeft vooralsnog geen voornemen, om zich bij een ander kerkverband aan te sluiten."

Ik behoef mijn lezers niet te zeggen hoezeer ik dit alles betreur. De verwarring wordt steeds groter. En de scheidingen en scheuringen verzwakken de gereformeerde gezindte in ons land.

De Kruisbanier

„Hervormd Nederland" doet door overname van een stukje uit een ander blad een scherpe aanval op het Belgische protestantse weekblad „De Kruisbanier". Deze aanval neem ik „Hervormd Nederland ' zeer kwalijk. Ik lees o.a.:

In Vlaanderen werken thans het protestants

maandblad „Op Vrije Voeten", het algemeen progressief maandblad „Peunoeu" en het r.k. „Oekumenisch Nieuwsblad" samen.

Uit het speciaal nummer van „Op Vrije Voeten" citeren wij een artikel van Walter Molenaar over „Zin en onzin van het protestantisme in Vlaanderen".

De schrijver constateert onwil bij de 100.000 protestanten (onder wie 35.000 in Vlaanderen) om met rooms-katholieken tot een gesprek te komen.

Tegenover het kleine aantal, staat de bovengenoemde onwil. Velen wanen zich nog in de voorbije periode en wijzen elk contact met andere christenen af. Een evangelisch blad dat die tendens weerspiegelt, vindt dan ook nog een betrekkelijk groot lezerspubliek in' Vlaanderen. Bedoelde periodiek, De Kruisbanier, werpt zich op als de verdediger van het evangelische erf. Door een eenzijdig beeld te geven in het buitenland (Duitsland, Nederland en Zuid-Afrika) van de verhoudingen in Vlaanderen, bereikt genoemd blad, dat velen een totaal verkeerd beeld krijgen van wat er zich nu werkelijk afspeelt in ons land. Het resultaat van dit beeldverdraaien is natuurlijk dat vele evangelische christenen in andere landen, ongeveer nog denken dat in Vlaanderen de brandstapels nog roken. Eerlijkheidshalve dient hier opgemerkt te worden, dat dit niet alleen bewerkstelligd wordt (en niet altijd) door een blad als De Kruisbanier." —

Zelf lees ik De Kruisbanier met groot genoegen. Hierboven wordt een geheel vertekend beeld gegeven van de inhoud van dit blad. Het is echter wel duidelijk dat men het niet eens is met de koers die men bij De Kruisbanier wil varen. Men wil Schriftgetrouw zijn en men wil de reformatorische belijdenis niet prijsgeven. Men wil niet voor de afgod „oecumene' buigen die door velen aangebeden wordt. Wat bedoelt Hervormd Nederland toch met een dergelijke aanval? De redactie kan toch ook weten dat hierboven een onjuist beeld wordt gegeven. Wanneer men werkelijk objectief wil zijn had men ook de intenties van De Kruisbanier zuiver moeten weergeven. En die intenties liggen in de lijn van ons blad.

Rapport over het ooriogsvraagstuk

Het is reeds verschillende jaren geleden dat de hervormde synode een uitspraak deed over het vraagstuk van het gebruik van atoomwapenen. Thans komt dit probleem ook aan de orde in de vergadering van de generale synode van de Geref. Kerken die in mei van dit jaar te Sneek zal worden gehouden. Een betreffende commissie heeft rapport uitgebracht over het ooriogsvraagstuk, maar de meningen zijn zeer verdeeld. Ze vallen in vier groepen uiteen:

„De eerste groep is tegen elk gebruik van geweld en uitsluitend voor geweldloze weerbaarheid.

De tweede groep accepteert conventionele wapens om een afschrikkingsfunctie uit te oefenen of tegenweer te bieden in een conflict.

Dit laatste onder voorbehoud dat ook in de politieke strategie nucleaire wapens geen rol spelen.

De derde groep aanvaardt ook de nucleaire bewapening maar alleen voorzover zij de politiekstrategische bedoeling hebben uitbarsting van geweld te voorkomen.

De vierde groep wil gebruik van nucleair geweld niet geheel uitsluiten, maar alleen „wanneer satanische machten zich ongebreideld op aarde zouden dreigen te manifesteren". De laatste groep tekent hierbij uitdrukkelijk aan, dat de wereldsituatie, ondanks het bestaan van anti-christelijke machten in oost en west, thans geen gebruik van nucleair geweld rechtvaardigt.

Wel kwam het deputaatschap tot een eensluidende kritiek op de politieke verhoudingen in de wereld, waarvan het vraagstuk van oorlog en vrede niet kan worden losgemaakt. Gesteld wordt, „dat de huidige internationale structuur (oost-west, noordzuid), bepaald door het streven naar zelfhandhaving en zelfontplooiing, ten koste van anderen, niet in overeenstemming is met wat het evangelie aan volken en mensen voorhoudt. Daarom stellen wrij ons achter elk oprecht streven naar doorbreking van deze structuren en naar een wereldorde die niet is gebaseerd op machtsstrijd maar op beheersing van macht in liefde en gerechtigheid. Het spreekt vanzelf dat in dit streven ook ligt besloten de inspanning om te komen tot rechtvaardiger sociaal economische verhoudingen en tot een werkelijke vredesmentaliteit onder de volken.

In dit verband menen wij dat de kerk in het algemeen en bij voorkomende gelegenheden moet getuigen tegen verschijnselen die de vrede in gevaar brengen (machtsstreven, nationalisme, racisme, onkritische gezindheid jegens historisch gegroeide structuren), en haar leden moet opwekken alles te doen wat ieder in eigen leven en positie ten gunste van de vrede kan verrichten.

Bij hun studie constateerden de deputaten, dat nog niet zo lang geleden in de gereformeerde kerken vrij algemeen een afwijzende houding ten opzichte van het opkomende „pacifisme" werd waargenomen. Hierover zeggen zij in hun rapport: „Van deze tendentie voor zover tot uitdrukking komend in officiële kerkelijke besluiten en praktijken meenden wij ons te moeten distanciëren; wij waren van gevoelen dat dat, gezien het steeds dreigender worden van de internationale verhoudingen en de steeds rampzaliger gevolgen van een eventueel escalerend conflict, de gewetensnood van een steeds groeiend deel der gelovigen actueler was geworden dan ooit. In dit verband waren wij van oordeel dat de kerk moet voorkomen dat zij, door een veroordelende uitspraak of houding zou tekortschieten in haar roeping de kerkelijke gemeenschap met deze gelovigen te bewaren en bijgevolg zou falen in christelijke liefde"." —

Het wordt steeds duidelijker dat de vragen rondom oorlog en vrede niet gemakkelijk een duidelijk en eensgezind antwoord kunnen vinden. Men wordt als christen heen en weer geslingerd tussen de verschillende polen die .ook hierboven weergegeven zijn. We moeten aan de ene kant rekening houden met de zondigheid en de diepe val van de mens. Aan de andere karl is daar de vraag naar onze roeping als christen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen