Gelaat, gepraat en gewaad

,,Graag wil ik u een vraag voorieggen, waar ik veel over gedacht heb. Het is dit. Er wordt nogal eens gezegd: een christen kent men aan zijn gelaat, gepraat en gewaad. Ik heb daar steeds moeite mee, ik geloof niet dat dit in de Bijbel staat, ik meen dat het bijbelseris, als men zegt: de christen kent men aan zijn handel en wandel. Wat denkt u hiervan?" Aldus een lezer van Pastoraal bekeken. Welnu, ik zal proberen hier iets over te schrijven.

Bunyan
In de Christenreis van John Bunyan wordt verhaald van het verblijf van Christen en Getrouwe in stad IJdelheidskermis, de wereld dus. Zodra zij stad IJdelheidskermis binnenkwamen veroorzaakte hun komst grote opschudding. De lieden van deze stad verwonderden zich over de kleding van de beide pelgrims. Zij waren dus terstond herkenbaar aan hun kleding. Dat is wel een zaak om even bij stil te staan. Onze kleding heeft volgens Bunyan wel degelijk met het christen-zijn te maken. Ook wat onze kleding betreft zullen wij als christenen niet leven naar het schema van de wereld.

Maar nu zal de vraag kunnen leven, en terecht, welke kleding moet een christen dan dragen? Moet dat per sé zwarte kleding zijn? Er zijn mensen, ook kinderen van God, die dat stellen en zelfs eisen. Ik weet van iemand, die zei: Iemand die niet in het zwart gaat, kan niet bekeerd zijn. Dat is natuurlijk dwaasheid.

Evenwichtig zijn
Ik geloof dat wij ten aanzien van het gewaad van de christen een evenwichtig standpunt moeten innemen. Ik weet dat een oud christen eens de vraag gesteld kreeg van een meisje, hoe zij zich toch moest kleden. Want de één zei dit en de ander dat. Zijn antwoord luidde: Je moet zo gekleed gaan datje niet tot een bespotting bent in de wereld en anderzijds niet meedoet met de mode van de wereld, waarmee je God en Zijn volk bedroeft. Eenvoudig dus en net gekleed gaan. Kleding overeenkomstig het leven naar de Schrift. De Schrift, die ons wijst op eenvoud. En zelfs deze nette, eenvoudige kleding valt al terstond op in de wereld. Die hoeft niet per sé zwart te zijn, want ook van de kleding kunnen wij een stuk huichelachtige godsdienst maken. Maar wij hebben wel te bedenken dat wij niet met alle modegewoonten van de wereld mee moeten doen, zodat er in de kleding geen onderscheid is tussen kerk en wereld.

Respect
Ik heb respect voor mensen die menen in oprechtheid voor God in het zwart te moeten gaan. Er zijn kinderen van God, die in hun eertijds modepoppen zijn geweest. Geleefd hebben voor hun wereldse kleding, meededen met de steeds wisselende mode en telkens als er wat nieuws op de markt was moesten zij het kopen en dragen. Ik kan mij voorstellen dat als zo iemand tot bekering komt, dat juist ook in de kleding een grote verandering met zich meebrengt. Daar heb ik respect voor als het oprecht gebeurt. Maar wij moeten anderen dienaangaande geen juk opleggen. En verder er is ook veel nadoen op dit gebied.

Christen en Getrouwe werden terstond herkend aan hun kleding in stad IJdelheidskermis. Dus ons gewaad heeft te maken met ons christen-zijn. Het onderscheid tussen man en vrouw, jongen en meisje dient ook in de kleding tot uitdrukking te komen. En daar schort het tegenwoordig ook in de kerkelijke kring al te zeer aan. In onze tijd zien wij veel meisjes en vrouwen in een lange broek lopen. Dat is in strijd met de christelijke levensstijl, een toegeven aan de wereldse stijl van leven.

Nu weet ik ook dat het in onze tijd niet eenvoudig is gepaste kleding te kopen, zeker voor onze kinderen. Er zijn echter ook ouders, die hun kinderen in kleding laten lopen — ook 's zondags — waarin het verschil tussen kerk en wereld niet meer uitkomt.

Gepraat
Er is onder ons veel godsdienstig gepraat zonder inhoud. Gepraat ook waar de wereld doorheenprikt. Praten over het geestelijke leven, maar niet uit het geestelijke leven, gewerkt door de Heilige Geest.

Christen en Getrouwe oogsten in de stad IJdelheidskermis verwondering over hun taalgebruik. Een christen behoort in zijn taalgebruik ook onderscheiden te zijn van de wereld, die ook haar eigen taal heeft. Maar de christen, die in algemene zin al gekenmerkt moet worden door zijn taalgebruik, zal dat zeker zijn door de taal, die de Heilige Geest hem leert. Dat is geen aangeleerde taal. Dat is niet Gods volk napraten. Neen, dat is het spreken over de wegen, die de Heere met Zijn volk houdt, en over wat hen geleerd is door de Heilige Geest.

Kennen wij die taal van de Heilige Geest? Dat is geen spreken naar de Schrift over de grote daden die God heeft verricht in ons leven, waarin de Heere de eer ontvangt. Het is voor de ware christenen een heeriijke zaak met elkaar te spreken over de wegen des Heeren, die Hij gaat met hen. Christenen spreken over andere onderwerpen dan de oppervlakkige godsdienstige mens en de wereld. Hun hart gaat naar andere zaken uit. Zij zijn gezet op de eeuwige en geestelijke belangen van hun leven en leven ook hun dagelijks leven in het licht van Gods Woord en Wet. Zijn hebben vermaak in de dingen des Geestes. Onze spraak moet ons in bijbelse zin openbaar maken, ook in deze wereld. Getuigen van de hoop die in ons is door Gods genade.

Gelaat
Toon een vriendelijk gelaat aan de wereld, en laat de ernst niet ontbreken. Wees echter niet als de geveinsden, die een schoon gelaat hebben, maar van binnen grijpende wolven zijn. Van Stefanus staat geschreven, dat zijn gelaat blonk gelijk het aangezicht van een engel in de geloofsgemeenschap met Christus. Zo'n gelaat wens ik u toe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen