HOE LÉÉF IK MET EEN GENADIG GOD?

De vorige keer zagen we dat het leven met een genadig God een leven is in een ik-Gijrelatie.

Wanneer je wedergeboren bent, spreek je niet slechts OVER God, maar spreek je ook TOT Hem. Zolang iemand alleen maar over God spreekt, is hij niet wedergeboren.

Door de wedergeboorte komt de Heilige Geest bij een mens binnen. Hij begint Zelf tot God te roepen: "Abba! Vader!" (Gal. 4:6), maar brengt ook de wedergeborene ertoe om tot God te roepen: "Abba! Vader!" (Rom. 8:15).

Wanneer je groeit in het geestelijk leven, zul je met steeds meer innigheid God aanspreken als "Vader". De omgang met Hem krijgt dan een heviger gloed, een kleur die steeds meer branden gaat.

Dan weet je je steeds meer gedragen door Hem, veilig in de heilige holte van Zijn hand. Dan neemt ook je vertrouwen in Hem toe. Dan kun je het met intense blijdschap tegen Hem zeggen dat je je zo volkomen geborgen weet in Zijn barmhartige Vaderliefde.

Leven in Gods tegenwoordigheid

Leven met een genadig God betekent daarom echter ook: leven in Zijn tegenwoordigheid.

Die tegenwoordigheid van God beleef je dan op vele wijzen. God komt dan op je af in al Zijn schoonheid en liefde. En je begroet Hem vol verbazing en overgave.

Je kunt God ontmoeten in de natuur. Guido Gezelle wist het zo mooi te zeggen:

Als de ziele luistert,

spreekt het al een taal, dat leeft,

't lijzigste (- zachtste) gefluister

ook een taal en teken heeft:

blaren van de bomen

kouten (= praten) met malkaar gezwind,

wind en wee en wolken,

wegelen (= weggetjes) van Gods heiligen voet,

talen en vertolken

't diep gedoken Woord zo zoet…

als de ziele luistert.

Als je ZIELE luistert …

Je hoort het spreken van God in Zijn schepping niet, wanneer je alleen maar op grond van redeneringen tot de conclusie komt: er moet wel een God bestaan, Die dat allemaal geschapen heeft, want het is onmogelijk dat alles uit toeval is ontstaan.

Dan kom je niet verder dan een Godsbegrip, maar niet tot een persoonlijke ontmoeting met God.

Je bereikt God ook niet door louter natuurmystiek. Wanneer je uit de prachtige harmonie en uit de schoonheid van de schepping wegdroomt naar de oneindig Schone, dan raak je alleen maar de zoom van Gods kleed, maar je denken en dromen mondt dan niet uit in Hemzelf.

Zicht op God vanuit Golgotha

Een persoonlijke ontmoeting met God kun je alleen maar krijgen, wanneer je bent opgeklommen naar de heilige grond, de heuvel Golgotha, die doordrenkt is met het bloed van Gods Zoon. Alleen door en in Christus kun je God waarachtig en persoonlijk ontmoeten. Alleen staande aan de voet van het kruis kun je het ware zicht op God krijgen.

Opklimmen tot God door de natuur heen

Dat neemt echter niet weg dat ook de Bijbel ons een weg naar God wijst door de natuur heen.

Dat gebeurde al meteen na de zondeval: "En zij hoorden de stem van de Heere God, wandelende in de hof, aan de wind des daags" (Gen. 3:8). Wat is er toen gebeurd? Was het een orkaan, die begon te loeien? Was het integendeel "het suizen van een zachte stilte" (1 Kon. 19:12)? We weten het niet. Maar dit is zeker: aan het waaien van de wind herkenden zij de aanwezigheid van God.

Hun zielen waren nog niet afgestompt zoals dat bij zoveel van hun nakomelingen het geval zou zijn. Hun zielen waren nog gewend aan het beluisteren van Gods stem in de schepping.

Herschapen naar Zijn beeld

De Heere wil alles in ons herscheppen naar het beeld van Hem zoals Hij oorspronkelijk Adam en Eva gemaakt had. Hij wil in ons ook dat geestelijke gehoor herstellen, die fijngevoelige antenne voor Zijn stem. Hij bewerkt dat, als onze ziel luistert, alles een taal en teken krijgt, zodat we Hem kunnen beluisteren in alles wat Hij gemaakt heeft.

De Psalmen zijn vol van de lofzang op de luister, die God ten toon spreidt in het werk van Zijn handen. We geven een paar voorbeelden:

De diepten des hemels

"De hemelen vertellen Gods eer en het uitspansel verkondigt het werk Zijner handen" (Ps. 19:2). En dan citeer ik maar weer Gezelle:

O 'k sta mij zo geren te midden in 't veld

en schouwe in de diepten des hemels. (…)

Gij bergen en bomen, uw kruine, die rijst,

rijst afgebeeld in mijn ziele;

gij kruid, aan mijn voeten, mijn herte bevat

uw nederig kruipende ranken.

God! - en geknield durf ik spreken nu, - God,

ik wete U, ik kenne, ik beminne U! (…)

O Jesu, Uw bloed sta geprent op mijn hoofd

en, komt ze, de vleiende wereld,

dan blinke dat bloed en zij zie het van ver,

zij blijve en ze 'n steek' heur hand niet (…)

Maar Jesu, Uw bloed op mijn hoofd, als 't U belieft,

Uw bloed op mijn hoofd, op mijn voorhoofd:

dat elk een het zien mag, dat ieder het zie,

en zie dat Gij mijn' en ik Uw' ben.

Mijn ziel dorst naar God!

Als de dichter van Psalm 42 ergens ver weg in hel noorden van Israël zit, misschien weggevlucht voor de horden van Absalom, dan vereenzelvigt hij zich met de sprake van de natuur zoals ook Psalm 19:3,4 dat reeds bezong: "De dag aan de dag stort overvloedig spraak uit en de nacht aan de nacht toont wetenschap. Geen spraak en geen woorden zijn er, waar hun stem niet wordt gehoord".

De droevige zanger van Psalm 42 beluistert het bruisen van een bergbeek en verzucht dan: "Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God! Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God". "O mijn God, mijn ziel buigt zich neer in mij; daarom gedenk ik Uwer uit het land van de Jordaan en Hermon, uit het klein gebergte. De afgrond roept tot de afgrond, bij het gedruis Uwer watergoten; al Uw baren en Uw golven zijn over mij heengegaan". En weer citeer ik Gezelle:

Het droevige lied van het riet

O 't ruisen van het ranke riet!

O wist ik toch uw droevig lied!

wanneer de wind voorbij u voert

en buigend uwe ranken roert,

gij buigt, ootmoedig nijgend, neer,

staat op en buigt ootmoedig weer

en zingt al buigen 't droevig lied,

dat ik beminne, o ranke riet.

O neen toch, ranke ruisend riet,

mijn ziel misacht uw tale niet;

mijn ziel, die van den zeiven God

't gevoel ontving op Zijn gebod,

't gevoel dat uw geruis verstaat,

wanneer gij op en neder gaat:

o neen, o neen toch, ranke riet,

mijn ziel misacht uw tale niet.

O 't ruisen van het ranke riet

weergalleme in mijn droevig lied,

en klagend kome 't voor Uw voet,

Gij, die ons beiden leven doet!

O Gij die zelfs de kranke taal

bemint van enen rieten staal (= stengel),

verwerp toch ook mijn klachte niet:

ik, arme, kranke, klagend riet!

STICHTING BLAUWE IRIS

Het dagblad Trouw maakte melding van de oprichting van deze stichting. Ze is bedoeld voor "gelovigen die niet meer uit de voeten kunnen met de 'geijkte' manier van geloven". Ze menen dat ude traditionele kerken geen ruimte bieden voor hun geloofsinzichten en hen in de kou laten staan ".

In het bestuur zit ook iemand "die met zijn paranormale begaafdheid mensen wil helpen". Als je dat leest, schrik je en is het duidelijk dat we de Blauwe Iris moeten afwijzen.

Maar … moeten wij ons het niet aantrekken dat zoveel mensen hun troost buiten de kerken zoeken?

Aleid Schilder zit ook in dat bestuur. "Zij wees erop dat veel mensen uitgekeken raken op de puur rationele benadering en verklaring van de werkelijkheid. Ze komen in zichzelf de behoefte op het spoor om aan het (onder)scheidende dat eigen is aan een verstandelijke benadering van de werkelijkheid, het verbindende, helende, integrerende toe te voegen, dat hoort bij een gevoelsmatige, intuïtieve benadering ".

Ik ben erg blij met de bevindelijke richting van de gereformeerde gezindte. In principe ligt daarin de mogelijkheid van een antwoord voor deze zoekenden.

Helaas … is het rationele, het beredenerende, ook diep doorgedrongen in de bevinding zoals die door velen wordt aanbevolen. Met het ontledende verstand worden allerlei bevindelijke stelsels opgebouwd, waarmee het hart geen raad weet. De zoekenden worden er alleen maar angstig door, als ze te horen krijgen aan hoeveel voorwaarden ze moeten voldoen, willen ze eindelijk met blijde geloofszekerheid kunnen zeggen: Ik ben door Christus een kind van God!

Laten we toch terugkeren naar de eenvoud van de Bijbel en worden als een kind, want anders kunnen we het Koninkrijk Gods zelfs niet zien. Anders hebben wij er mede schuld aan, dat velen in de Blauwe Iris van Aleid Schilder terechtkomen. De kwaal van ons, westerse mensen, ook westerse christenen, is door een oosterse wijze heel scherp geformuleerd: De mensen van het Avondland voeden hun hersenen, maar hun ziel sterft van de honger.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen