Het Heilig Avondmaal (14)

Want die onwaardiglijk eet en drinkt, die eet en drinkt zichzelven een oordeel, niet onderscheidende het lichaam des Heeren.
1 Korinthe 11:29

Uitvoerig hebben we het afgelopen jaar stilgestaan bij het Heilig Avondmaal en dat belicht vanuit het schrijven van Paulus aan de gemeente van Korinthe. Ernstig waarschuwde Paulus in 1 Korinthe 11:17-34 de gemeente om het Avondmaal niet te ontheiligen. In deze gemeente onderscheidde men te weinig tussen het Avondmaal en een gewone maaltijd en ontbrak het te zeer aan echte liefde. Een waarschuwing die ook voor ons nog van betekenis kan zijn. Nu echter gaat de apostel in zijn schrijven tot een afronding komen. De meest wezenlijke dingen die gezegd moesten worden, zijn gezegd. Wel wordt de waarschuwing van de apostel tot de gemeente om het Avondmaal niet te ontheiligen, nog onderstreept door daaraan toe te voegen dat niemand zich straffeloos aan de heilzame, doch heilige inzetting van God vergrijpt. We lezen in vers 29: ‘Die onwaardiglijk eet en drinkt, die eet en drinkt zichzelf een oordeel.’ Men kan zich dus, volgens de apostel, een oordeel eten en drinken.

Nu is het de vraag wat hij hiermee bedoelt. Het valt niet te ontkennen, dat men in de gemeenten nog weleens de gedachte aantreft dat het hier gaat om het vonnis van de eeuwige straf, zoals daarover wel meer in de Schrift gesproken wordt. Van die straf is natuurlijk geen ontheffing meer mogelijk, die is definitief. Dan is het geen wonder, dat wij als gevolg hiervan in de gemeenten soms leden aantreffen, schuchter, met in het hart de begeerte om aan het Avondmaal deel te nemen, maar die terugschrikken om dit te doen. Zij mijden dit versterkende sacrament en blijven liever, wat dit betreft, onbevredigd, dan dat zij, zo denken zij, zich bloot zouden stellen aan het oordeel van de eeuwige straf. En wanneer bij deze leden soms ook nog leeft die verkeerde opvatting aangaande het woordje ‘onwaardiglijk’, in vers 27, als zou dat zien op een eten en drinken als onwaardige, dan ligt het temeer voor de hand, dat men zich van het Avondmaal onthoudt.

Voordeel of oordeel
Het is echter wel duidelijk dat Paulus hier niet het definitieve eindoordeel op het oog heeft. Dit blijkt uit het feit dat hij hier niet spreekt van hét oordeel, maar van een oordeel. Hierdoor krijgen zijn woorden wel een andere betekenis. Hij bedoelt te zeggen: wanneer de Korinthiërs op een onjuiste wijze, zonder zelfbeproeving, het Avondmaal gebruiken, moeten ze niet denken dat dat zonder gevolgen is. Men haalt zich dan een oordeel van God op de hals. Ook als wij, zonder zelfbeproeving en werkzaamheden van het echte geloof, aan de tafel des Heeren aangaan, moeten ook wij niet menen, dat het een neutrale zaak is. ‘Baat het niet, het schaadt evenmin.’ Nee, dan blijven we er niet dezelfden onder! Wij dragen altijd iets van de tafel des Heeren weg. Het gaat erom, en daartoe is ze van de Heere voor Zijn gelovigen ingezet, dat wij er geestelijk voordeel van zouden wegdragen, dat ons geloof erdoor versterkt zou worden. Maar gebeurt dit niet, dan zal ons aangaan ons tot een oordeel zijn. Dit kan in ons leven openbaar komen op bepaalde wijze. We zullen volgende week zien, op welke wijze dit in de gemeente van Korinthe gebeurde. In ieder geval kan dat maar al te zeer geschieden in het feit, dat ons innerlijk, dat greep naar iets, waarop het zó geen recht had, almeer toegesloten raakt voor de werking van Gods genade. Dit behoeft dan in ons leven nog niet iets definitiefs te zijn. Hier is nog bekering mogelijk. En dan kan deze gevaarlijke gesteldheid alsnog doorbroken en opgeheven worden. Natuurlijk is het anderzijds mogelijk dat er geen bekering plaatsvindt. Dan kan dit eerst nog tijdelijke, niet definitieve oordeel wel definitief worden. En dat definitieve kristalliseert zich dan al uit in een volslagen verharding.

Geestelijke schade
Nu moeten we hierbij wel bedenken dat elke onheilige omgang met de inzettingen van de Heere en de middelen van de genade, en dan wel zó, dat daarbij niet geworsteld wordt om de zégen daaruit en het erge van het missen van die zegen niet gevoeld wordt, een bepaalde schade, een oordeel met zich meebrengt. Dat geldt niet alleen bij het Avondmaal, maar op een veel ruimer terrein. Als wij steeds opnieuw met een onbewogen hart het Woord van God lezen en er niet eens last van hebben, dat wij dat zo doen, als ons bidden alleen maar lippentaal is, en dit ons niet eens verontrust, als wij onder de prediking van het Woord met onze gedachten heel ergens anders zitten en de boodschap, die van Godswege tot ons komt, ongeïnteresseerd naast ons neerleggen, dan is het niet alleen dat wij de zegen van dit alles missen, maar erger! Dan zullen wij er innerlijk schade door ondervinden.

Als er geen verandering optreedt, zal er een groeiende onverschilligheid over ons komen en zullen wij al minder ontvankelijk worden voor het werk, dat de Heilige Geest anders in ons hart wil verrichten. Is hier de omgang met de heilige dingen van God ons niet tot voordeel, dan is ze ons tot een oordeel. Een oordeel, dat eerst nog niet definitief behoeft te zijn, maar dat later wel kan worden. Het is dus op deze wijze dat men zich ook aan het Avondmaal een oordeel kan eten en drinken. Dat we geestelijke schade ondervinden, van het op onwaardige wijze aangaan aan de tafel des Heeren. Dat oordeel kan zich echter ook heel concreet openbaren. Daarover schrijven we de volgende keer meer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen