Huis-, tuin- en keukenongelukken

Wanneer je in onze praktijk wordt gebeld voor een "kip" in het hoofd, betekent dit dat iemand een hoofdwond heeft. Zo ook op een avond. Kleinzoon van twee jaar bij oma en opa aan het logeren i.v.m. een bruiloftbezoek van pa en ma. Valt van de stoel met het voorhoofd op de rand van de tafel. Een hoop bloed en een hoop gehuil aan de andere kant van de telefoon.

Als ze in de praktijk aankomen, blijkt het een vrij forse wond te zijn, waarvan de wondranden wijken. Dan ontkom je er niet aan, deze wond moet gehecht worden. Nu is er niets moeilijker dan een hoofdwond te hechten van een tweejarige. Ten eerste bungelt al dat enge instrumentarium voor zijn ogen.

Wat te denken van een injectiespuit die bovendien een venijnige prik geeft. Uitleg heeft geen zin vanwege de leeftijd. En sterk dat ze op die leeftijd zijn! Opa heeft kleinzoon in de houdgreep. Na enkele minuten is de klus geklaard. Kleinzoon bekaf van het worstelen en ik ook. Na de afspraak geregeld te hebben om de hechtingen te verwijderen, vertrekken opa en oma.

Geen paniek
Ik wil nu enkele algemene dingen die belangrijk zijn bij wonden aan de orde stellen. Je kunt wonden onderscheiden in oppervlakkige en diepe, met wijkende of met goed aanliggende wondranden. Oppervlakkige wonden met goed aanliggende wondranden hoeven in principe niet gehecht te worden tenzij ze door beweging alsnog wijkende wondranden krijgen.

Van diepe, wijkende wonden moeten de wondranden tegen elkaar gebracht worden. Meestal gebeurt dit door hechtmateriaal. De enige reden om dit te doen is een bespoediging van het genezingsproces. Wat te doen bij een wond?

Allereerst geen paniek. Bij fors bloeden een schone theedoek o.i.d. tegen de wond drukken. De wond dient schoongemaakt en onderzocht te worden door een terzake kundig iemand. Heel kleine wondjes kunnen namelijk veel ernstiger zijn dan grote, bijvoorbeeld omdat de onderliggende pees ook doorgesneden kan zijn. Na een pleister of hechting volgt voor sommigen de tetanusinjectie. Dit ter voorkoming van infectie door "straatvuil".

Bloedende spatader
Meneer Jansen is 74 jaar, alleenstaand, en woont buitenaf op een prachtig oud boerderijtje. Om 10 uur 's avonds belt hij dat hij zijn rechter onderbeen tegen de zijkant van de kruiwagen gestoten heeft bij het voeren. Niks erg, maar het bloeden wil helemaal niet stoppen, er ligt al een hele plas op de vloer, dokter.

Een alledaags voorkomend iets, je stoot je arm of been. Hier houd je meestal een oppervlakkige schaafwond aan over. Bij oudere mensen heb je echter vaak twee andere bijkomende omstandigheden. Als eerste de dunne huid, als tweede de zogenaamde spataderen. Een oppervlakkig wondje waarbij een spatader geraakt is geeft onherroepelijk een bloedbad. Doordat bij staan of zitten er een zekere druk op de aders zit, is het alsof je een kraantje openzet.

Het meest logische in zo'n situatie is de druk van het bloedvat af te halen, dus been omhoog, en er een klein verband omheen. De meeste mensen schrikken echter van de grote hoeveelheid bloed en springen in de auto, zo snel mogelijk naar de dokter. Doordat het been dan naar beneden hangt geeft dat echter alleen maar meer bloed. Niet zelden kan er zo gemakkelijk een halve liter bloed verloren gaan.

Het advies via de telefoon aan meneer Jansen was dus: het been omhoog. Nog even ernaar toegereden om een verband aan te leggen en uitleg te geven. De moraal van het verhaal: bij een bloedende wond in arm of been dit lichaamsdeel niet laten hangen, maar omhoog ermee.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen