De Dordtse Synode van 1618l’19

Enkele weken geleden hebben we er reeds in ons blad op gewezen van hoe grote betekenis de Dordtse Synode van 1618/ '19 voor het leven en werken onzer kerk is geweest. Volgende week woensdag zal het driehonderdvijftig jaar geleden zijn dat deze synode met haar vergaderingen begong. Een langdurige strijd is daaraan voorafgegaan. We behoeven daar niet nader op in te gaan daar immers reeds een reeks artikelen over deze zaak in ons blad is gepubliceerd.

In grote dankbaarheid willen we hier echter herdenken hoe de Heere door middel van de grote synode van Dordt de gereformeerde leer der reformatie bevestigd heeft. En het zou een zegen zijn voor onze kerk en voor alle kerken in ons land en voor alle kerken in de wereld wanneer men bij deze leer zou willen leven. We beschouwen deze gereformeerde leer, zoals ze neergelegd is in de Catechismus en de Nederlandse Geloofsbelijdenis, en zoals ze door de Dordtse Synode bevestigd en nader verklaard is in de Leerregels, in overeenstemming met de Heilige Schrift en we willen dan ook in gemeenschap met die gereformeerde belijdenis in de kerk en onder ons volk leven en werken. En we willen deze gereformeerde leer en belijdenis ook weer doorgeven aan het volgende geslacht. Niet dat men bij een leer welgetroost kan leven en sterven, maar wel bij een levende belijdenis van deze gereformeerde leer. Door de eeuwen heen hebben de geslachten hierbij geleefd en ze hebben op de Heere God vertrouwd voor tijd en eeuwigheid.

Al te goed weten we dat het bovenstaande reactie oproept in onze oecumenisch gezinde tijd waarin men een eenheid boven geloofsverdeeldheid aanmoedigt en

alle grenzen die er op kerkelijk en godsdienstig gebied zijn, wil vervagen, zo niet uitwissen. Die reactie zal misschien niet zo fel zijn als anderhalve eeuw geleden toen Ds. Nicolaas Schotsman zijn „Eerezuil ter gedachtenis van de voor tweehonderd jaar te Dordrecht gehouden Nationale Synode" schreef. Ook toen wees het liberalisme de gereformeerde leer en prediking af, men duldde haar nauwelijks. En met een in de kerkgeschiedenis bijna „voorbeeldeloze smaad en hoon" werd Ds. Schotsman van alle kanten aangevallen. De liberale machthebbers spraken van een „Schandzuil". Hoe durfde iemand die het „evangelie des vredes" moest verkondigen de orde en rust in de kerk te verstoren door aan te dringen op gehoorzaamheid aan Schrift en belijdenis.

Ook in onze dagen wil men geen „erezuil voor Dordt". Men wil veel liever de gereformeerde belijdenis vergeten of tenminste naar de achtergrond dringen. En een soort christelijk humanisme van medemenselijkheid is er voor in de plaats gekomen. Men denkt niet meer aan de hemel, deze aarde wil men bewoonbaar maken voor de mensen.

De Synode van Dordt was een werkelijk oecumenische synode. Wanneer men de namen van de ondertekenaars ziet van de Leerregels, dan wordt het hart warm dat zoveel mannen uit verschillende landen hun handtekening gezet hebben onder dit belijdenisgeschrift. Gereformeerde mannen uit verschillende landen zijn te Dordt bijeen geweest. Ze hebben de Catechismus en de Nederlandse Geloofsbelijdenis opnieuw gelezen en alles in overeenstemming met de Heilige Schrift gevonden. En omdat sommigen wel hun instemming betuigden met deze belijdenisgeschriften, maar de leer van Gods vrije souvereine genade niet wilden aanvaarden, hebben ze deze leer nog eens duidelijk uiteengezet en vastgesteld, zodat duidelijk werd waar het om ging. En een bisschop uit Groot-Brittanje met een professor en enkele ouderlingen, professoren en predikanten uit de Paltz, uit Hessen, uit Zwitserland, uit Herborn, uit Hannover, uit Genève, uit Bremen en Embden hebben met de Nederlandse predikanten en ouderlingen de Vijf Artikelen tegen de remonstranten ondertekend. We kunnen dan ook gerust spreken van een oecumenisch-gereformeerde synode.

Laten we daarom deze synode herdenken als een bijzondere leiding Gods met Zijn kerk in ons land. En laten we aan onze kinderen, het navolgende geslacht, de gereformeerde leer doorgeven. Want de gereformeerde belijdenis, daar kunnen we bij leven en daar kunnen we bij sterven. Het is de belijdenis van de vrije genade Gods, van de rijke Christus voor de arme zondaar, opdat de Drieënige God verheerlijkt worde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen