Ouder en wijzer

In deze rubriek komen vooral zaken aan de orde die met ouder worden, ouder zijn, te maken hebben. Aan onderwerpen is geen gebrek. Het ouder worden heeft immers met ons hele leven, ons hele zijn, te maken. Meermalen heb ik onderstreept dat wijzer worden bij het klimmen der jaren bovenal het bezitten, ontvangen van de Wijsheid van Boven is. Anders hebben we immers geen goed uitzicht op onze eeuwige toekomst. Op weg naar die toekomst gaat onze gang door het leven. Die is niet voor iedereen gelijk. Dat heeft met veel zaken te maken: gezondheid, werk, gezin, familie, vrienden. Wanneer deze genoemde woorden voor ons een positieve lading hebben, mogen we wel zeer dankbaar zijn. Bij het ouder worden vallen mensen uit onze kring weg. Het is heel erg wanneer dat iemand is die ons heel naast, soms het naaste staat. Een stukje eenzaamheid is vaak een van de gevolgen. Op de Terdege-reizen, met altijd een aantal alleenstaanden, of alleengaanden, zoals dat tegenwoordig wordt gezegd, hoor ik de verhalen. Toch is er soms ook voor ouderen nog weer een nieuwe toekomst. Ongedacht, ongewild. Je krijgt het toegeschoven. Op 23 april maakten wij de start van zo'n nieuw begin van nabij mee. Die „wij" zijn dan een 40-tal mannen en vrouwen die gezamenlijk al enkele Terdege-reizen achter de rug hebben en ook een tweetal reünies organiseerden. Jan Goudzwaard uit het Zeeuwse Oosterland en Maaike van Wijk uit het Overijsselse Rijssen behoren tot die groep. Beiden hadden voor jaren hun huwelijks-partner aan de dood moeten afstaan. Maar binnen het Terdege-gezelschap vonden ze tot hun verbazing elkaar. In Rijssen werd op die 23ste april het huwelijk gesloten. Ds G. Schaap bevestigde in de Hervormde Schildkerk de echtverbintenis met de woorden uit Exodus 33:15: „Toen zeide hij tot Hem: "Indien Uw aangezicht niet medegaan zal, doe ons van hier niet optrekken". Een indrukwekkend gebed. Het was heel druk in de Schildkerk. Jan en Maaike hadden daardoor niet gezien dat inmiddels een Terdege-bus was gearriveerd, vol met de hun bekende reisgenoten. Die hadden plaats genomen in de kerk en pas na de dienst bemerkte het nieuwe echtpaar dat tot hun grote verrassing. Voor de bus is toen gelijk maar een foto gemaakt die u ziet afgedrukt.
's Avonds zijn we naar de receptie geweest. We hebben toen een album overhandigd waaraan alle reisgenoten hun bijdrage hadden geleverd. Foto's, gedichten, verhaaltjes en vooral de wensen van Gods zegen voor hen en hun kinderen en kleinkinderen vulden de bladzijden. Deze column zit een beetje anders in elkaar dan u gewend bent. Het lijkt wel een beetje verslaggeving. Maarbij al het „slechte" nieuws dat wij horen, lezen en soms ook wel ervaren, wilde ik u toch graag deelgenoot maken van de soms verrassend mooie dingen die ons bij het ouder worden ook nog kunnen overkomen. Gode zij dank!

Bedankt
Voor de vele attenties, bloemen, telefoontjes en kaarten die ik ook van Terdege-lezers heb ontvangen ter gelegenheid van mijn benoeming tot Lid van de Orde van Oranje Nassau ben ik u/jou van harte dankbaar. Het is een wonder dat God krachten en mogelijkheden gaf om een aantal dingen te doen die duidelijk op mijn weg werden gezet. Hem komt dus bovenal de lof toe. U en mij wens ik toe de hoop en het geloof door Paulus in 2 Timotheus 4:8 uitgesproken. Dat is immers de hoogste onderscheiding die zondige mensen ten deel kan vallen!

it de luidsprekers klinkt The New London Chorale met Tom Parker's The Youngh Messiah. Bij Steve Jerome's "Hallelujah" blinkt het zwarte gezicht van Antonio op. En bij Madeline Bell's "I know that my Redeemer liveth" zegt hij uiterst bescheiden dat ook hij mag weten dat zijn Verlosser leeft. Antonio is 30 jaar. Hij is gevlucht uit Angola. „Vanwege de politieke problemen in dat land", zegt hij. Ik mag kiezen tussen koffie of thee. Het wordt koffie. Oploskoffie weliswaar, maar het is uit een goed hart. Voor Antonio verder gaat vertellen, wil hij eerst met mij bidden. Het gaat langzaam. Toch wil hij het in het Nederlands doen. Af en toe zoekt hij naar woorden. „Heere God, het gaat niet om mij. Antonio betekent niets. Veel liever blijf ik anoniem. Het gaat om Jezus, om Zijn eer. Laten wij U zijn toegewijd. Wilt U het gesprek leiden en mij helpen. Ik wil Uw naam prijzen en wilt U de boze verdrijven. Amen."

Zakenleven
Antonio stapte ruim drie jaar geleden op een boot die hem naar Vlissingen bracht. Zijn ouders vluchtten naar Zaïre. Of ze nog leven weet hij niet. Een broer en een zus liet hij achter in Angola. Zij waren gehecht aan verschillende dingen in het land. Of zij nog in leven zijn. weet hij evenmin. Antonio zat in Angola in het zakenleven. Hij is het land ontvlucht. In Vlissingen vroeg hij asiel. Via de asielzoekerscentra Crailo en 's-Gravendeel woont hij nu al een jaar met nog een asielzoeker zelfstandig in een klein stadje in Brabant. Zijn woningmaat noemt hij "een broeder in Jezus". Nog altijd heeft hij geen verblijfsvergunning. „Natuurlijk hoop ik erop dat ik die krijg, maar mijn echte hoop is gevestigd op Jezus. Of ik een verblijfsvergunning krijg of niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen