Op surveillance

Drugs, drugsgebruik en verslaving. Daarover kan je boeken schrijven. Hoofdschuddend over zoveel ellende in mensenlevens kan je het boek weer wegleggen. Als je met drugsgebruik in je gezin te maken krijgt wordt het allemaal veel actueler. Vaak is er geen begrip bij de mensen om je heen. Zelfs bij kerkmensen is weinig begrip voor die jongen of dat meisje dat door eigen schuld terecht is gekomen in de goot van de maatschapppij. Niet zelden lijdt het gezin enorm onder de verslaving van broer of zus. De drugsgebruiker zelf zit in een cirkel. Hij voelt wel dat het niet goed is wat hij doet. Zijn verslaving en zijn niet aflatende behoefte aan geestverruimende rriiddelen en dus aan geld om die middelen te bekostigen drijft hem tot uitersten. Schrijnend zijn de voorbeelden van bestolen oma's en opa's en leeggeroofde spaarpotten van broers of zussen. Ellendig is het als een verslaafde bij je heeft ingebroken. Het feit dat onbekenden spulletjes hebben meegenomen waar voor jou veel waarde aan zit, is voor sommige mensen reden om op niet mis te verstane wijze duidelijk te maken hoe ze over verslaafden denken. Ook politieagenten betitelen sommige boeven als "ratten". Soms kost het ons moeite om een mens te blijven zien in de persoon die heel laffe misdaden heeft begaan. Ik probeer altijd in gesprek te blijven met boeven. Te informeren naar hun achtergrond en beweegredenen die tot het drugsgebruik leiden. In zulke gesprekken komen trieste verhalen boven. Je krijgt wat meer begrip voor de persoon en zijn daden. Er ontstaat een band met een boef.
Zo'n boef is Hans. Hij steelt als de raven. Jammerend verschijnt een twaalfjarige jongen aan het bureau. Hij was kinderpostzegels aan het verkopen. Toen hij klaar was bleek zijn fiets te zijn verdwenen. Terwijl de jongen zijn verhaal doet kijk ik mijn collega Wim eens aan. De diefstal is gepleegd pal voor de woning van Hans. We besluiten hem een bezoekje te brengen. Na aangebeld te hebben doet Hans de deur open. „Hallo Herman, hoe is 't-ie?" begroet Hans amicaal. Ik vraag of we even binnen mogen komen. Hans houdt duidelijk de boot af Hij zit te eten en het is een rommel binnen en meer van dat soort uitvluchten. Met enig overwicht komen we binnen. Hans zucht eens diep. „Okee, okee, je hebt gewonnen. Hier staat de fiets", zegt hij en wijst op het fonkelende fietsje naast de salontafel. „En daar ligt het slot", wijst hij op de aanrecht, „en mag ik nog even afeten, want het zal wel weer een paar dagen duren voor ik thuis ben." Hans mag afeten. Daarna gaat hij gehoorzaam mee. Hij zet de fiets keurig voor ons in het busje. Wim en ik hebben een goede dag. Zo eenvoudig is dus boeven vangen. Het postzegelverkopertje is net klaar met het doen van aangifte als wij de fiets en het doorgezaagde slot aan hem en zijn vader kunnen overhandigen. Een dag met allemaal tevreden klanten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen