Biddag: Christus gebedswerk

Wat al een verlangens leven er niet in ons hart en leven. Met welke verlangens naderen wij niet op biddag voor Gods aangezicht?

De schare en de discipelen hebben ook hun verlangens. Zij willen dat Christus koning wordt na die wonderlijke spijziging. Ze zoeken een koning die hun aardse verlangens kan vervullen. Een koning die ze als God maakt.
Onze verlangens zijn vol van Adams verlangen: de mens op de troon van God. Mijn wil moet geschieden.
De Heere Jezus, de tweede Adam is zo anders, Hij zoekt in alles de wil van Zijn Vader te volbrengen. Daarom dwingt Hij Zijn discipelen in het schip te gaan en zendt Hij de schare heen.
Vallen de discipelen voor Hem neer?
Roepen ze het uit: ‘Indien Uw aangezicht niet medegaan zal, doe ons van hier niet optrekken.?’ Neen, met een verhard hart bevinden ze zich even later op het meer te midden van de storm. En Christus dan .....

In eenzaamheid
Hij zoekt de eenzaamheid op als Hij Zijn discipelen afscheid gegeven had.
Hij scheidt zich van hen af. Keert Hij dan weer naar Zijn Vader? Heeft Hij definitief afscheid genomen van Zijn discipelen, van Zijn Kerk. Hij had dat kunnen doen. Zijn discipelen zijn het niet meer waardig, dat Hij naar hen omkijkt; hun blindheid, hun ongeloof, hun harde hart, hun doorgaan op hun eigen weg. Zou de Heere zo ook niet definitief afscheid moeten nemen van deze aarde, van ons gelet op de zonde ondanks al Zijn roepstemmen? Zou de Heere Zijn volk niet aan zichzelf moeten overlaten gelet op de voortgaande ontrouw? Hij zou ons voor eeuwig moeten verlaten.
Maar wie treurt daar vandaag om, in de kerk en daarbuiten?
Hij vaart niet definitief op naar Zijn Vader, maar zoekt op de berg de eenzaamheid. Daar in de eenzaamheid bidt Hij tot Zijn Vader. Hij heeft het de schare voorgehouden: ‘Maar gij, wanneer gij bidt, gaat in uw binnenkamer, en uw deur gesloten hebbende, bidt uw Vader Die in het verborgen is, en uw Vader, Die in het verborgen ziet, zal het u in het openbaar vergelden (Matth. 6:6).’ Het is Zijn leven hier op aarde geweest, bij dagen en bij nachten de eenzaamheid op te zoeken om het aangezicht van Zijn Vader te zoeken. Om de gemeenschap met Zijn Vader biddende te betrachten in de weg van Zijn vernedering. Hij Die de wil van Zijn Vader volmaakt kent van eeuwigheid, kan niet buiten het gebed. En wij waar is onze binnenkamer?
Onze kerkgang met de biddag is dat alleen maar schone schijn of weerspiegelt het onze voortdurende gang in de binnenkamer. Of zoekt u de eenzaamheid nooit op om te bidden? U zegt: ‘ik kan niet bidden, ik ben onbekeerd.’
Wat zou dat ons des te meer moeten dringen om de eenzaamheid te zoeken en die nood uit te roepen voor God. U zegt: ‘ik heb geen woorden, het is steeds hetzelfde.’ Blijf dat zelfde uitroepen voor God, blijf zuchten! En als u weet van genade, wanneer zocht u voor het laatst de eenzaamheid op?

Om de oogst
Zie hoe Christus daar in de eenzaamheid worstelt in het gebed. Hij daalde af naar deze aarde om Zijn verlossingsarbeid te volbrengen. Hij arbeidt biddend op deze aarde voor de oogst, Zijn oogst. Hij bad en bidt voor al degenen, die Hem van eeuwigheid af gegeven zijn. Hij bidt voor mensen die naar Hem niet vragen, mensen die vol verharding hun eigen weg gaan.
Biddende verkeerde Hij in de tempel toen Hij twaalf jaar oud was: ‘Wist gij niet dat Ik moest zijn in de dingen mijns Vaders.’ Voor de verkiezing van Zijn discipelen lezen we van Zijn gebed. Bij Zijn wonderen lezen we meer dan eens dat Hij Zijn ogen opsloeg naar Zijn Vader. In Gethsemané, als niemand een uur met Hem kan waken, kruipt Hij als een worm en geen mens in het gebed voor Zijn Vader.
Biddend gaat Hij aan het vloekhout des kruises ten onder en behaalt Zijn overwinning voor Zijn oogst.
Ziende Zijn gebedsleven, horend Zijn gebed hebben de discipelen gezien: wij kunnen niet bidden. Zij hebben uitgeroepen: ‘Leer ons bidden.’ Is dat ook uw roep, ziende uw onbekwaamheid, ziende uw zonde om nog ooit een gebed voor God te kunnen voortbrengen?
Ten diepste zit het vast op het ‘ik kan niet’ en ‘ik wil niet buigen en bukken.’
Wat was dan zijn voorbede noodzakelijk voor de discipelen in hun verharding, wat is Zijn voorbede blijvend noodzakelijk voor Zijn Kerk. Hij bidt vandaag met doorboorde handen voor Zijn Vader. Hij eist op grond van Zijn werk Zijn oogst op. De Vader heeft het Hem toegezegd: ‘Eis van Mij en Ik zal de heidenen geven tot uw erfdeel, en de einden der aarde tot Uw bezitting (Ps. 2:8).’ Zijn oogst zal gedragen worden in Gods schuur. Daarom worden harde harten verbroken, maakt Hij plaats waar bij ons nooit geen plaats zou zijn in de volvoering van het welbehagen van Zijn Vader.
Bent u door Zijn genade gebonden aan Zijn troon in het voortdurend zoeken van Zijn aangezicht? Kunt u dan bidden? Neen, dan leert een mens steeds minder verwachting te hebben van zijn eigen woorden maar dan heeft hij steeds meer Zijn voorbede nodig, Zijn priesterlijke bediening nodig. In het tekort aan bidden, in het te weinig de eenzaamheid zoeken, in het tekort aan hemelverlangen is Zijn voorbede onmisbaar. Gods genade maakt kinderlijk afhankelijk van Hem. Dan klinkt de roep om de komst van Zijn Koninkrijk voor eigen hart en leven, maar ook voor die me lief en dierbaar zijn, maar ook tot toebrenging van medereizigers naar de eeuwigheid tot roem van Zijn Naam.
Omdat Hij bidt is er nog doen aan voor een verharde zondaar, voor een biddeloze zondaar. Roep Hem dan aan in die nood.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen