Het zendingswerk is veelomvattend

In de tijd dat het zendingsblad „Mardi Rahardja" uitkwam, waren zending en evangelieprediking in Indië weinig in tel. Over kerk en zending werd smadelijk gesproken. Het was een teken van achterlijkheid als men zich daarmee bemoeide. En nu, nu kwam daar warempel een blad uit met een oplaag van niet minder dan 90.000! Wat wilden die amechtige Joden? Het is zeer begrijpelijk, dat de vijandschap openbaar kwam, nu het evangelie op zo'n grote schaal werd verkondigd. De wapens van spot en haat werden voor de dag gehaald. Het gebeurde dat een blad werd teruggezonden met de namen van de redacteuren doorgestreept en daaronder met grote letters „tjèlcng" (wild zijn) geschreven. Ook de Mohammedanen moesten hun ergernis lucht geven. Het zendingsblad had nimmer de Islam bestreden, maar hier kwam weer de bittere haat van de volgelingen van de valse profeet tot uiting. Voor-al op het zendingsveld komt geregeld de grote kloof zichtbaar die er bestaat tussen het Christendom en de Islam. Voor tdurend moeten de zendelingen in het geweertegen de Islamietische wereld.

Zendeling Merkelijn begreep, dat hij ook cle ontwikkelden door middel van cle pers moest bereiken en daarom kwam hij op het idee om een cursus te schrijven, waarin de grondwaarheden van het Christendom in het Hollands, het Javaans en het Maleis werden uiteengezet. In een Javaans blad plaatste Merkelijn nu een advertentie, waarin stond, dat ieder die met de Christelijke godsdienst bekend wilde worden een gratis abonnement zou kunnen krijgen op die cursus, die in afleveringen zou verschijnen. Wat had die advertentie succes! Van verschillende kanten kwamen aanvragen binnen, zelfs uit Bali en Sumatra. Maar de vijand bleef ook nu niet stil. Van de zijde van de Islam werden ook advertenties geplaatst, o.a. „Is er een godsdienst met zulke verheven instellingen als de Islamietische? Laat u daarom niet verleiden tot een andere godsdienst." Een andere advertentie luidde: „Elke Hollander, die onderricht verlangt in de Islamietische godsdienst, kan bij mij gratis onderricht in die godsdienst verkrijgen. Hadii Misbach". De Ismalietische actie had echter geen succes. Integendeel, het aantal aanvragen klom tot 450.

Nog op andere wijze werd gewerkt. Colporteurs trachtten op verschillende plaatsen Bijbels, Bijbelgedeelten en Christelijke boeken te verkopen. Dag aan dag trokken ze erop uit om die waren aan de man te brengen. Merkelijn moedigde cle colporteurs aan doormet een autobus vol boeken en bladen te gaan langs cle weg van Magelang naar Temanggoeng. Op de markten kwamen kiosken voor de verkoop van Christelijke lectuur. Daar werden ook mondeling de beginselen van de Christelijke godsdienst uitgedragen.

Merkelijn begreep heel goed, dat het evangelie niet alleen moet worden uitgedragen, maar dat er ook daden gezien moeten worden. Het voorbeeld van Christus stond hem duidelijk voor ogen om zich te ontfermen over ongelukkigen; om elkanders lasten te dragen. En lasten waren er genoeg: het jaar 1919 met zijn grote prijsstijging had veel armoede gebracht en vele mensen tot de bedelstaf verwezen. Het bewogen hart van de zendeling maakte dat er een uitweg werd gezocht en dat die ook werd gevonden. Aan de Hollandse bewoners van Magelang werd gevraagd om een maandelijkse bijdrage en voorts werden de handelskantoren van Semarang en Soerabaja bezocht met het doel aan een kapitaaltje te komen om toch iets te kunnen doen om de verschrikkelijke armoede enigszins tegen te gaan. Op cleze manier kreeg de ijverige man enkele duizenden guldens bij elkaar, waarvan een stuk grond met enkele

bamboeloodsen gekocht kon worden in het dorpje Blondo in de omgeving van Magelang. Voor deze inrichting kreeg Merkelijn later subsidie van het gouvernement en van nog andere verenigingen. Nu was de armenkolonie Blondo ontstaan. Wel konden we spreken van armenkolonie, want arme stumpers waren het die er een onderdak vonden: uit alle richtingen kwamen de gebrekkigen aan, blinden, vervuilden, ouden van dagen, bedelaars. Het werd tenslotte een getal van driehonderd, dat er een behoorlijk tehuis vond. De stumpers werden verzorgd en zij, die werken konden, werden aan de arbeid gezet. Er werd touw gemaakt van cocosvezels, matten werden gevlochten, doeken geweven en zeep gefabriceerd. De kinderen kregen onderwijs en zelfs de blinden leerden lezen door middel van het braille-schrift. Bovendien werd de kolonie bekend gemaakt met de enige Naam die gegeven is tot zaligheid.

Door deze arbeid begreep Merkelijn tenvolle hoe nodig het was, dat er bepaalde personen voor het maatschappelijke werk zouden komen. In een brief, die hij in Juli 1926 naar Middelburg schreef, luidt het: , , 't Is voor mij een moeilijke vraag, of zij, die uitgezonden zijn om het evangelie te verkondigen, zich ook mogen bezighouden met werkzaamheden, die de economische verheffing van een volk bedoelen. Men is zo spoedig in beslag genomen door allerlei vragen, die dit aardse leven beseffen, dat daardoor, naar ik vrees, de drang tot evangelieprediking zou kunnen afnemen. Het zou daarom prachtig zijn. als er onder de zendingsarbeiders ook een zendingseconoom bevond, die al zijn tijd kon besteden aan werkzaamheden, die de maatschappelijke verheffing bedoelen."

Uit dit alles zien we wel hoe uitgebreid het zendingswerk is en dat er heel veel komt kijken als een zendingspost wordt bezet. Over een zendingshospitaal in Magelang is nog niet gesproken. Deze plaats was bijna de laatste die een eigen hospitaal kreeg. Zo zijn we dan terecht gekomen op het gebied van de medische zending, die door Merkelijn de brug werd genoemd om het evangelie te brengen. Medische zending moet dan ook geen doel maar middel zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen