DE AMBTSDRAGER VRAAGT…

Nadat al gestemd was over de participatiewet en de jeugdzorg, zijn in juli de wijzigingen in de Wmo ook goedgekeurd door de Eerste Kamer. Er gaat in 2015 in zorgland dus veel veranderen. Gemeenten worden verantwoordelijk voor een belangrijk deel van de ondersteuning aan mensen. Het idee hierachter is dat gemeenten dichtbij de inwoners zitten en daarom effectiever, met minder bureaucratie en goedkoper zorg kunnen leveren. Daar zit weliswaar iets waars in, maar de gemeenten krijgen fors minder geld en moeten dus meer gaan doen met minder geld. Mede daarom komt de nadruk in de nieuwe Wmo nog sterker te liggen op eigen verantwoordelijkheid en kracht van burgers.

Langer thuis kunnen wonen is een groot goed, maar niet iedereen kan ‘gewoon’ thuis wonen. En toch zal het straks moeten. Want (nieuwe) cliënten met een licht zorgzwaar-tepakket1 die voorheen een indicatie kregen voor intramurale zorg2 komen daar straks niet meer voor in aanmerking en zullen dus bij u en mij in de straat blijven wonen3. We hebben het dan met name over (licht dementerende) ouderen en mensen met een verstandelijke beperking of psychiatrisch probleem. We hebben het over kwetsbare mensen,. Mensen die bepaalde verantwoordelijkheden simpelweg niet (meer) kunnen dragen. Mensen die boodschappen gaan doen, maar de weg naar huis niet meer weten te vinden. Mensen die makkelijk beïnvloedbaar zijn en zo in de criminaliteit gelokt worden. Mensen die zorg en begeleiding nodig hebben om staande te blijven. De overheid rekent erop dat deze zorg door de maatschappij wordt opgepakt. De maatschappij, dat zijn wij. Wij moeten (mogen?!) voor deze mensen gaan zorgen. Wat betekent dit voor u als diaken? En daarmee voor de gemeente?

Hebt u de mensen om wie het gaat, op het netvlies? En - niet onbelangrijk - weet u wie hun mantelzorgers zijn en hoe het hen vergaat? Nu zal het niet te moeilijk zijn om hier binnen de gemeente zicht op te krijgen. Maar hoe zit het daarbuiten? Weet u, weet uw gemeente wat er achter al die voordeuren speelt? Want ook daar zullen klappen vallen. Misschien nog wel grotere klappen dan binnen de kerk, want ‘wij van de kerk’ hebben tenminste nog een netwerk.

Wat kunt u met uw gemeente doen voor mensen die het alleen niet redden? Hoe zou u de liefde van Christus voor hen zichtbaar kunnen maken? Zou uw kerkgebouw door de week een plek van ontmoeting kunnen zijn, waar genoten kan worden van een kop koffie of een maaltijd? Ontfermt u zich met uw gemeente om die man drie huizen verderop die anders alleen een lege stoel heeft om tegen te praten? Wie zou maatje kunnen worden van die psychiatrisch patiënt in de straat achter de kerk?

(Nog) geen idee wat u zou kunnen doen? Pak dan eens de Diacoon ‘Aanloophuis. Kerk zichtbaar in de wijk’ erbij of kijk eens in ‘Kerk voor de buurt. Zo kun je als kerkelijke gemeente iets betekenen voor je dorp of wijk’ van René van Loon. Een aanrader!

1 Een zorgzwaartepakket (zzp) is een omschrijving van hoeveel en van welke soort zorg iemand nodig heeft.

2 Intramurale zorg is zorg die binnen de muren van een zorginstelling plaatsvindt.

3 Gevolg van het verhogen van de ‘opname-drempel’ voor een verzorgingshuis is dat deze huizen op termijn worden gesloten of omgebouwd tot verpleeghuizen. Voor veel mensen die in de zorg werken driegt dus ontslag. Weet u welke gemeenteleden met deze dreiging te maken hebben? Laat u hen weten dat u op de hoogte bent van de zorgen in hun sector en leeft u mee?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen