het kerkrechtelijk Beginoel

Kan volgens de Dordtse Kerkenordening van 1618/19, als accoord van kerkelijke samenleving, eenkerkeraad (leraar en alle ouderlingen) en een overgrote meerderheid van de diakenen, een wettig besluit nemen tot losmaking van het kerkverband, zonder een paar diakenen wegens ernstige Verdenking van scheurmakerij van ze, en op handen zijnde schorsing en afzetting bij een niet zich conformeren aan onwettige synodebesluiten? Volgens Schrift, belijdenis en kerkenordening hebben de ouderlingen met de leraar krachtens hun eigen ambt, dat eigen aard en regeerambt is, de bevoegdheid van de regering van de plaatselijke gemeente onder Koning Jezus. Daarom Wordt dan ook onder de kerkeraad, als representerende de gemeente, in art. 11 D.K-O. evenals overal in de D.K.O. verstaan de leraar, als die ^r is, met de ouderlingen, art. 37. Zij hebben dus krachtens hun eigen ambt ook de ambtelijke bevoegdheid om als kerkeraad met elkander te vergaderen, ook al zijn de diakenen er niet bij, volflens art. 37 en 36 D.K.O. Maar, de diakenen *oiden toch ook tot de kerkeraad gerekend? L'at kan wel zijn, maar dan toch niet krachtens eigen ambt, zoals de ouderlingen. Ze kunden er bij tegenwoordig zijn volgens plaatselijke gewoonte, of naar bepaalde praktische voorziening. Maar dit kan toch, van welke betekenis het ook moge zijn, niet wegnemen of alle kracht ontnemen aan het Schriftuurlijk en kerkrechtelijk principe, dat de ouderlingen de kerkeraad naar zijn eigen wezen vertegenwoordigen, en de vertegenwoordiging van de diakenen in de kerkeraadsvergadering van meer bijkomstige aard moet worden beschouwd. Ze zijn niet geheel en al onmisbaar om een kerkeraadsvergadering te houden, volgens de kerkorde, v/aar deze aan het ouderlingenambt juist de bevoegdheid toekent om zelfs zonder de diakenen te vergaderen, terwijl art. 38 D.K.O. maar in een bepaald geval voorziet, en dus ook niet algemeen geldend is. Maar, als het essentieele of het wezen van een kerkeraadsvergadering niet wegvalt, als een paar diakenen niet tegenwoordig is (wat overigens ook weer niet als van nul en gener waarde beschouwd moet worden), en dat dan nog om bepaalde, genoemde redenen, dan is kerkrechtelijk beschouwd niet in te zien, waarom nu juist uit dien hoofde, het wettig karakter van kerkeraadsvergadering zou moeten worden ontzegd aan een zo saamgestelde vergadering, en dat daarin geen wettig besluit zou kunnen worden genomen tot losmaking van het kerkverband, waar ook in art. 84 D.K.O. ambtelijk de leraar met de ouderlingen de gemeente representeren. En van een wellevendheidsgemis en overrompeling van die zijde uit kan zeker ook al niet gesproken worden gezien de genoemde omstandigheden. Dit alles nu in aanmerking nemend kan toch het niet tegenwoordig zijn van een paar diakenen in een dergelijk geval niet van zo overwegende betekenis zijn, dat heel het wettig karakter van zo'n kerkeraadsvergadering zou wegvallen. Daar is geen genoegzame kerkrechtelijke grond voor in de Kerkorde, en daarmede ook niet in de Schrift. En is die er niet, dan kan er ook in zo'n geval geen kerkrechtelijk rcchtsgeldende toekenning zijn aan een paar diakenen, dat zij de wettige voortzetting zouden zijn van de gemeente, juist omdat zij niet ter vergadering tegenwoordig waren, terwijl ze ook gezamenlijk geen kerkeraad kunnen uitmaken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen