Het gaat om het fundament

In de oude Haagse binnenstad, het nu geheel vernieuwde'' Kortenbosch'', las ik — het is al heel wat jaren geleden— op een van de oude en vervallen woningen een gedicht op een gevelsteen. Die steen was al tamelijk afgesleten en al eeuwenoud, maar toch waren de woorden nog goed leesbaar. Het gedicht luidde als volgt: „Mei^ bouwt en breekt de wereld heeft 't ware fundament alleen uan 't eeuwig zalig leven." Deze eenvoudige regels zeggen: het komt bij het bouwen op het fundament aan! Dat is beslissend voor de duurzaamheid en de veiligheid van het huis. Daarmee zijn we tegelijk bij de kern van de hierboven aangegeven gelijkenis. Het laatste gedeelte van de bergrede, de toepassing van de preek. Wij mensen bouwen veel. In tal van plaatsen worden nieuwe woonwijken uit de grond gestampt. Bouwen kun je trouwens ook doen in figuuriijke zin. Dan gaat het bij voorbeeld over gemeenteopbouw, en mensen bouwen aan hun levenshuis. Daar kun je een heel zinnig gesprek over opzetten en ook heel wat verstandige vragen bij stellen. In deze gelijkenis echter laat Christus al die verstandige vragen liggen. Het verhaal is kort en sober. Slechts één ding stelt Hij aan de orde: het fundament.

Al onze levenshuizen moeten door een crisis heen. Dat is de grondtoon die door deze gelijkenis heenklinkt. Dat is anders gezegd: wij moeten allen geopenbaard worden voor de rechterstoel van Christus. Dat gaat aan niemand voorbij. Daar blijft niet één deel van ons leven buiten beschouwing, ook niet ons leven als gemeentelid of als ambtsdrager. Het laatste en beslissende woord is aan Hem. Die bouwer op het zand zal best wel de nodige voorzieningen hebben getroffen, zodat hij de gebruikelijke tegenslagen kan opvangen. Daar kunnen we een heel eind in komen, in dat rekenen op tegenslagen. Denk maar aan onze Oosterscheldewerken. Dat geldt ook voor wat wij in ons persoonlijk en kerkelijk leven overeind zetten. ,,Nee, die dwaze bouwer zal het wel niet zo gedaan hebben zoals dat manneke, dat zijn huisje bouwde op het ijs..." (Van Bruggen). De meest voor de hand liggende gevaren zal hij hebben onderkend. Maar dat ene... zoals Christus eens zei tegen die rijke jongeling: één ding ontbreekt u! En tegen Martha van Bethanië: één ding is nodig! Het komt op dat ene aan. Er is bij die dwaze bouwer iets buiten zijn blikveld gebleven. Een soort blinde vlek. Dat kwam hem duur te staan. Want wat niet werd voorzien gebeurde toch. Toch wel. En zijn val was groot... Deze bouwer rekende er niet mee, dat het gelijk altijd aan Gods kant is, ook als Hij zegt dat er een dag komt, waarop Hij de aardbodem zal oordelen door een Man... De laatste storm... Ook op dit punt kunnen wij leren van de geschiedenis: denk maar aan de dagen van Noach. De woorden van Noach waren woorden van God. Daar valt er niet één van ter aarde. Dat is gebleken toen de zondvloed kwam. Toch wel. Hebt u die les al geleerd? Want dat is nodig met het oog op de toekomst: dan zal het namelij k weer net zo zij n, als in de dagen van Noach. En het oogmerk van dit onderwijs? bat is dit: daarom zijt ook gij bereid... (Matth. 24).

En die wijze bouwer? Die man heeft pas rust als zijn levenshuis stevig verbonden is met de Steenrots. Je zou aan deze bouwer wel allerlei kritische vragen kunnen stellen: of dit nu echt wel zo moet. Dat hij de bouwtijd en de bouwinvesteringen heel wat zou kunnen beperken en toch wel een bruikbaar resultaat bereiken. Maar hij laat zich niet van de wijs brengen. Hij gaat een vaste gang en doelgericht. Als je hem vraagt of hij al niet diep genoeg zit, dan kijkt hij in het bestek en volgt uitsluitend die aanwijzingen op. Hij wil zekerheid. God en Zijn Woord en dienst zijn in het leven van deze bouwer niet een sluitpost, niet een vaag idee dat verder zijn leven niet beïnvloedt. Maar wel een levende werkelijkheid, die hem grond onder de voeten geeft en de koers van zijn leven bepaalt. Hij leerde het Woord serieus nemen, dat zegt dat wij met ons werk niet veilig zijn in het gericht van God, maaralleen als we houvast vinden in Sions Steen: Christus Jezus en Zijn volbracht werk. Dat zal dan ook wel naar buiten komen in een leven door Hem en voor Hem.

Houden wij ook rekening met de waarachtigheid van de woorden van God? Komen wij toe aan de dingen, die je weliswaar niet kunt zien, maar die er daarom nog wel zijn? Denken we wel eens aan onze Schepper? Uit Zijn handen komen we voort. Hij onderhoudt ons leven en we zijn op weg naar de ontmoeting met Hem. Dat komt alleen goed als we, van de afgoden bekeerd tot de levende God, Hèm dienen en Zijn Zoon uit de hemelen verwachten, namelijk Jezus Die ons redt van de toekomende toorn (1 Thess. 1). Waarom eigenlijk blijft het huis van die wijze bouwer overeind in die laatste storm? Zeker omdat hij het zo netjes deed en zo wijs bouwde, dat zal hij wel danken aan zijn volhardende inspanning. Vast niet en nooit! Het komt wel van dat ene, dat ene nodige... Dat zit in Sions Steen. Dat is geen wrakke grond, die op het beslissende moment laat afweten. Het is God Zelf, het is Jezus Christus en Dien gekruisigd. Wie ankert in Hem is ook geborgen in Hem. Zo is er een weg zelfs door het oordeel heen. En zo komt de pelgrim thuis in het land van Immanuel. Niets uit ons, maar al uit Hem, zo reis ik naar Jeruzalem!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen