Het lied van de Rotssteen

Mozes neemt afscheid van het volk. De man van God, die het volk van Israël heeft geleid door de woestijn, gaat straks sterven op Nebo. En niemand zal zijn lichaam kunnen vinden. ‘Men kent en vindt zijn stand plaats zelfs niet meer’. Gaat Mozes nu al zijn daden opsommen? Gaat hij een levensbeschrijving geven, waarin zijn werken centraal staan?

Nee, het gaat niet om de grootheid van de mens, maar om de grootheid van de God van Israël. Dus valt Mozes weg. Het is genade wanneer een mens er tussen uit mag vallen. Wanneer de eer des Heeren centraal mag staan. Mozes gaat hier het achterblijvende volk heenwijzen naar God, Die blijft: Hij is de Rotssteen. Trouwens, op Wie zou Mozes anders moeten wijzen? Wie zal het volk kunnen bewaren en brengen in het land van Kanaän? Moet hij het dan van Jozua ver wachten? Nee toch? Natuurlijk, de Heere werkt middellijk. Maar wie is Jozua zonder de God van Israël? Een nietig mensen kind. Dus Mozes wijst op de Heere: Hij is de Rotssteen! We moeten leren afzien van onszelf en opzien tot de troon der genade! Want zonder die God is er geen leven, geen hoop en geen zaligheid. Hij zegt het Zelf: Zonder Mij kunt gij niets doen. Er is een volk dat er achterkomt: ‘Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf’. Wij denken, als we gezond en krachtig zijn, dat we alles zelf wel kunnen. Maar als er tegenspoed komt en de dood na dert, komt het pas goed openbaar dat we zonder God nameloos ellen dig zijn. En als we onbekeerd God moeten ont moeten, zal het oordeel vreselijk zijn. Maar Mozes roept het ons nu toe: Hij is de Rotssteen! Mozes wijst op die God Wiens getrouwheid hij heeft mogen ondervinden in al die moeilijke jaren in de woestijn. De Heere heeft doen ondervinden: veertig jaar trouw tegenover veertig jaar on trouw! Dat wist Mozes maar al te goed. En daarom: Hij is de Rots steen! Het beeld van een rots kent het volk van Israël. In de woestijn van Sinaï hebben ze de geweldige rotsen zien oprijzen evenals de rotsstenen waaruit de Heere water voort bracht. Dus hier is de rots een beeld van macht, majesteit en van het wonder.

Een rotssteen is ook het beeld van onwankelbaarheid, van vastheid. Dat beeld wordt nu door Mozes gebruikt, als hij aan het eind van zijn arbeidzame leven de God van Israël aan het volk voorstelt. De dichters in de Psalmen hebben menigmaal gezongen van deze Rotssteen. Want hierin komt Gods onveranderlijke trouw en Zijn almachtige kracht tot uitdrukking. Hij is de God van het verleden en van het heden en van de toekomst. Hij is de grote Ik zal zijn Die Ik zijn zal. Veertig jaar heeft God verdriet gehad van dat volk, maar Zijn Naam bleef onveranderlijk. Daar zijn de vuur- en de wolkkolom. Daar is elke dag het manna. Daar is het water uit de steenrots. De Onveranderlijke en de Getrouwe. Hij Die is, en Die was, en Die komen zal. Hij spreekt en het is er, Hij gebiedt en het staat er.

De Heere zegt eigenlijk: ‘Ik ben er altijd.‘ Door het vuur ben Ik bij u en het water zal u niet overstromen. Ik ben bij u in de groot ste smarten. Hoe is dat mogelijk? Wel, omdat Jezus Christus als Borg de diepste smar ten heeft onder gaan. Hij heeft het in de eeu wigheid al gezegd tot de Vader en ziende op het volk: ‘Ik zal...’ En in de tijd doet de Heere daar geen woord vanaf! Wat Hij gesproken heeft, blijft vast en onverbro ken. ‘Ik zal...’ Mogen we door genade in die Naam besloten zijn?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen