De namen der schapen.

Van den rechten en goeden Zielenherder zegt de Zaligmaker: «Hij roept Zijne schapen bij name, en leidt ze uit.” Wie denkt daarbij niet aan de belofte, die wij bij Jesaja vinden: «Vreest niet, want Ik heb u verlost; Ik heb u bij uwen naam geroepen: gij zijt mijne!” Het is de naam, die ons in onze eigenlijke persoonlijkheid aanduidt; en wanneer de Heere ons bij name roept, zoo moet ons dit de zaligheid op eene wijze toeëigenen, juist gelijk wij het behoeven, en gelijk het ons, bij ons telkens zich herhalend wantrouwen, zoo dringend noodzakelijk is. Men kan wel gelooven, dat de genade aan de gansche wereld wordt aangeboden en evenwel nog versagen. Rust en vrede geniet ik eerst dan, wanneer ik kan gelooven, dat zij ook mij, ellendige zondaar, persoonlijk geschonken worden.
De zendeling Hartley, die in 1828 door Griekenland reisde, verhaalt, dat het ook aldaar gewoonte is, de schapen allen namen te geven. Toen hij den 5den Maart des morgens bij eene kudde schapen voorbijging, verzocht hij den herder om één zijner schapen met name tot zich te roepen. Deze voldeed aan zijn verzoek, en terstond liep een schaap van de kudde en weide af, en sprong lustig naar de hand des herders toe. De verhaler merkt daarbij aan, dat dit met zulk een rasse gehoorzaamheid toeging, als hem nog nimmer te voren bij eenig dier was voorgekomen. Ook dat is letterlijk waar, dat de schapen een vreemde niet volgen, maar voor hem vluchten, wijl zij zijne stemme niet kennen.
De herder zeide mij daaromtrent (vervolgt Hartley), dat vele zijner schapen nog wild waren, want zij hadden hunnen naam nog niet geleerd, hetgeen intusschen wel spoedig bij allen het geval zijn zou. De overige schapen, die hunnen naam bereids kenden, werden tamme genoemd.
Hoe nabij ligt hier de toepassing op den toestand van menschen! De goede Herder heeft Zijn leven gelaten voor de schapen, en de schapen zich ten eigendom verworven. Maar vele derzelve zijn nog wild, want zij kennen de stem des Herders niet. Andere hebben Zijne roepstem leeren volgen en gaan Hem na. Mochten wij tot deze laatsten behooren! Dan zouden wij ook van Hem dat goede getuigenis erlangen en dien nieuwen naam krijgen, welken niemand kent, dan die hem ontvangt, dat is: wij zouden dan, als wedergeboren met een vernieuwde persoonlijkheid. Hem toebehooren, en met Hem in eene gemeenschap staan, die zooveel te sterker en inniger is, als zij te sterker de gemeenschap met de wereld uitsluit.
Zulke schapen, die de stem van den waren Herder straks weten te onderscheiden, waren te allen tijde vooral de Magdalena’s uit wie de Heere de zeven booze geesten van zonde en zondelust heeft uitgeworpen; maar die dan ook veel liefhebben, omdat haar veel vergeven is. Toen Maria aan het graf stond, en weende, en meende den hovenier te zien, was het noemen van haar naam genoegzaam, om haar haren Herder te doen onderscheiden. Ja, zelfs nog vóór dat het oor die stemme verneemt, is er eene stille zucht in den boezem: »Toon mij Uwe gedaante; doe mij Uwe stem hoor en; want Uwe stem is zoet, en Uwe gedaante is liefelijk;” en op het hooren dier stem roept de ziel uit: »Dat is de stemme mijns Beminden: mijne ziele ging uit vanwege Zijn spreken!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen