Verhage als mederedacteur van D.R.S.

E n nu hij aan het eindpunt van zijn onderwijscarrière is gekomen, willen we hem daarmee dan ook van harte gelukwensen, daarbij tevens de hoop uitsprekend dat hij met vrouw, kinderen en kleinkinderen nog vele jaren in een goede gezondheid mag zien op datgene wat hij middellijkenwijs heeft mogen bereiken. We wensen en bidden hem daarbij tevens toe, dat hij op de school van de Heilige Geest blijvend onderwijs mag ontvangen van de Leraar der gerechtigheid, de Heere Jezus Christus. Op die school komt een mens immers nooit uitgeleerd. Op die school is het ook goed toeven, hoe oud men ook wordt en al moet men herhaaldelijk teruggezet worden naar de laagste klas.

Maar nu terug naar een trage Verhage! U gelooft me wellicht niet, maar het is de waarheid. Dat u die niet kunt onderschrijven, is begrijpelijk, want u bent nooit eind-redacteur van D.R.S. geweest. En juist als oud-eindredacteur van ons blad is mij gevraagd een korte typering te geven van Verhage die natuurlijk ook in de redactie zat en uiteraard namens de V.G.S. het nodige moest schrijven voor bestuursleden en soms ook voor het ondenwijzend personeel.

Van Verhage als redactielid heb ik nooit last gehad. Hij vond het best wat ik deed. Ik geloof dat hij zelfs nog enige waardering had, al liet hij die nou niet uitbundig blijken. Je moest immers gewoon goed doen waarvoor je was aangenomen! Die stelregel gold en geldt voor hemzelf, dus ook voor een ander. Zo eenvoudig lag dat. Een enkele keer zag zijn scherpe blik een stijl- of spelfout die ik als neerlandicus natuurlijk zelf had moeten zien. Dat was heel goed om een zekere beroepstrots en -eigenwijsheid een klein beetje in te dammen.

Op redactievergaderingen was Verhage altijd aanwezig. Hij was daar allesbehalve traag, want hij hield van opschieten. Hij had het naar zijn zin, als er zakelijk werd vergaderd en er een reeks duidelijke en concrete maatregelen kon worden genoteerd. Minder vrolijk keek

hij, als het pedagogisch en didactisch geschoold gedeelte van de redactie het waagde om over onderwijskundige 'items' te gaan filosoferen. Dat vond hij maar gezwam, en waarschijnlijk heeft hij nog gelijk ook. Anderzijds onthield hij de redactie - om een reden die u pas gaat begrijpen als u doorleest - gelukkig ook van allerlei 'voer voor besturen', waar de meesten niets van begrepen en waarvoor ze dan ook onmogelijk belangstelling konden hebben.

Ik bewaar ook plezierige herinneringen aan de jaren, dat het V.G.S.-kantoor nog in H.l. Ambacht was. Ik was daar zo'n beetje kind in huis. Voor allerlei kwesties kon je in- en uitlopen. Verhage met zijn bureau schuin voor het raam en in een wolk van sinaasappelengeur was daar uiteraard niet te ontlopen, ook al had je hem niet altijd nodig. Je wilde ook wel eens een praatje maken met Ada Jansen, die als oud-leerlinge daar altijd wel voor 'in' was, of met Piet Hugense, met wie ik overigens weleens een taalkundig appeltje te schillen had in verband met de vreselijk lange zinnen die hij wist te produceren. Ja, Verhage en Hugense hadden elkaar wat het ambtelijke en juridische proza betreft wel gevonden! Dat is toch wel een heel bijzonder proza. Laten we het aardig zeggen: Je moet er van houden. Er ligt dus niets afkeurends in. En al zou iemand hier enig misprijzen in lezen, dan nog kunnen beide heren er natuurlijk niets aan doen, want deze manier van schrijven hoort kennelijk bij hun métier.

Het begint u nu natuurlijk op te vallen, dat Verhage nog steeds niet traag is. Maar het ergste moet je voor het laatste bewaren. En dat komt nu: die bijzonder hard werkende, uitermate ijverige en doortastende Verhage heeft zijn kopij voor D.R.S. nog nooit op tijd ingeleverd! Meestal begon hij aan zijn bijdrage als de drukker zo ongeveer met het zetwerk klaar was. Dat hééft wat telefoontjes gekost, meestal in deze trant:

'Jo, wanneer komt jouw kopij? ' 'Ik moet nog beginnen! Ik was echt verhinderd.'

'Dan wordt het wel eens tijd...' 'Ja, maar ik heb nog meer te doen.' 'Maar je weet al een maand lang, dat je dan-en-dan je kopij moet inleveren.' 'Nou, ik doe m'n best; vanavond ben ik een heel eind.' Enz.

Gelukkig was Verhage wel zo fideel, dat hij zelf zijn verlate kopij bij de fa. Van der Perk in Nieuw-Lekkerland bracht, aldus natuurlijk wel kostbare V.G.S.-tijd kwijtrakend. Dat scheelde mij in ieder geval één van de extra ritjes, die nood­ zakelijk waren om D.R.S. bij u netjes in de brievenbus te laten glijden. Ik heb die dijk naar Nieuw-Lekkerland wat keren afgereden in die jaren: kopij brengen, drukproeven halen, drukproeven brengen, nog wat verlate foto's brengen, een ritje voor een allerlaatste controle.

Maar toch, het is een mooie tijd geweest! En Jo, het is je vergeven, ook toen al, want ik wist dat je hard werkte voor een goede zaak. Je hebt me ook vriendschap geschonken, die tot op dit moment bestendigd is.

Bovendien mag ik niets zeggen, want ik lever de kopij van dit stukje meer dan een week te laat in. Maar ja, ik was verhinderd!

Eindredacteur, sterkte! Want ik ben bang, dat de opvolgers van Verhage... En Jo, nogmaals: het ga je goed!

C. Bregman

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen