Er staat geschreven

MEDITATIE

door P. Vermeer, Epe -

„ Want deze dingen zijn geschied, opdat de Schrift vervuld worde: Geen been van Hem zal verbroken worden. En wederom zegt een andere Schrift: Zij zullen zien, in Welken zij gestoken hebben. " (Johannes 19 : 36-37)

ANNEER er iets zeker is in deze wereld vol onzekerheden, dan is het wel dat het Woord des Heeren wordt vervuld. Niets en niemand kan de loop van dat Woord keren. Het gaat zijn koninklijke gang langs de grote heerbaan van de tijd. De Heere voegt aan het Woord niet toe en doet er niet van af. Daarom is het ook ons gezegd: het Woord zult ge laten staan!

Gods Woord maakt geschiedenis en maakt de geschiedenis. Geen woord is zo betrouwbaar als het Woord des Heeren. Met dit Woord kan men leven, op dit Woord kan men sterven. De adem van de Heilige Geest waait erdoorheen. Zalig wie dit Woord bewaard!

Nergens zien we heerlijker dat Gods Woord werkelijk vast en betrouwbaar is dan bij Christus, Gods eniggeboren Zoon. Ook onze tekst spreekt daar over. Kom, haasten we ons naar Golgotha, daar wordt het ons onthuld.

Geen been gebroken

Op Golgotha hebben de mensen Christus gekruist. Naakt hangt de Middelaar aan het hout, ingeklemd tussen twee moordenaars. Jesaja had al geprofeteerd, dat Hij met de misdadigers zou worden gerekend. Nu, dat zien we in z'n volle realiteit op de kruisheuvel daar buiten Jeruzalem.

Veel is er gebeurd op Golgotha, aangrij- pende kruiswoorden werden gehoord uit de mond van de gekruisigde Christus, woorden waarin oude Schriftwoorden tot vervulling kwamen. Dan roept de stervende Christus uit: Het is volbracht! Machtig kruisevangelie! Gods heilig Kind beveelt Zijn geest in de handen van de Vader. Zijn strijd is nu gestreden en Zijn moegestreden lichaam mag gaan rusten tot de dag der opstanding.

Johannes schrijft dat de soldaten komen om de beenderen van de drie gekruisigden te breken. De Joden willen namelijk dat dit breken van de beenderen zal gebeuren voor het aanbreken van de sabbat, want de sabbat is nabij (vs. 31). Nee, ze liggen er niet wakker van dat ze zich hebben vergrepen aan de onschuldige Christus. Maar veronderstel eens dat de sabbat ontheiligd zou worden! Op dit punt wensen ze zich stipt aan de wet van Mozes te houden. Pilatus moet ook hier hun ter wille zijn.

Ja daar komen ze, die soldaten met hun zware hamers, om bij de drie gekruisigden de beenderen stuk te slaan en zo aan hun smartelijke lijden een einde te maken. Het hoort bij hun werk. In gedachten zien we hen staan bij het kruis van Christus, de zware hamers gereed om toe te slaan. Maar zonder dat zij het weten houdt een Schriftwoord hen tegen. Een Schriftwoord? Ja, een woord uit Psalm 34. Daar belijdt David van de Heere, dat Hij de rechtvaardige uit alle tegenspoeden redt en al zijn beenderen bewaart, niet één van die beenderen wordt gebroken. Dat ziet op behoud, want als je beenderen wel gebroken worden, valt voor je voorgoed het bestaan en de bestaansmogelijkheid weg. David, de balling in het land der Filistijnen, mag in Psalm 34 in het geloof vasthouden aan Gods redding. De Heere zal uitkomst geven en hem erdoorheen helpen. David heeft echter niet kunnen bevroeden dat dit woord van heel bijzondere toepassing zal zijn op de kruisheuvel buiten Jeruzalem! Toch is dit het geval. De soldaten breken namelijk wel de beenderen van beide moordenaars, maar niet die van Christus. De Heere is al gestorven, dus waarom zouden ze dan nog Zijn beenderen breken? Onze tekst nu zegt veelbetekenend: „Want deze dingen zijn geschied, opdat de Schrift vervuld worde: Geen been van Hem zal verbroken worden." Het wordt alles in en aan Christus vervuld.

Ongetwijfeld ligt in dit alles voor de gelovigen een bijzondere troost en bemoediging: zelfs op dat zo donkere en angstaanjagende Golgotha houden de Schriftwoorden stand. Wie goed luistert hoort in ons tekstwoord al de naderende voetstap van de Vader om Zijn heilig Kind op te wekken uit de doden, straks in de hof. God is verzoend, de schuld van Zijn volk is betaald en daarmee weggedaan. Straks gaat Christus het leven in, want het niet gebroken zijn van Zijn beenderen is profetie van Zijn opstanding. Hij, Die vrijwillig Zijn leven aflegde, zal het ook weer nemen. Ligt daarin niet een onuitsprekelijke troost voor een ieder, die in het geloof mag gaan buigen aan de voet van Christus' kruis? O zeker, het moet straks wel het graf in waar de beenderen tot stof vergaan, maar toch mag de gelovige in het zachte suizen van de wind van het evangelie vernemen: de God des levens komt naar mij toe, daarom komt het ook voor mij eens tot een eeuwigdurende nieuwe dag. Eens toch zal God Zijn kinderen uit het stof doen opstaan en wegroepen uit het graf. Om Christus' wil.

Heeft dit Schriftwoord ook u al omvangen? Wie door het geloof in Christus is, deelt in al dit heilgenot. Buiten Christus Jezus wacht een nimmer eindigende dood, de plaats waar de beenderen voorgoed verbrijzeld zijn... Als God op de dag van het gericht op u toekomt in Zijn heilige toorn zoals Hij eens op Golgotha tot Zijn heilig Kind kwam, zal er geen ontkomen zijn. Zonder de Man van smarten bent u werkelijk verloren. Gelooft u dat?

De doorstoken zijde

Vervulde Schrift op Golgotha! Maar er is nog een oud Schriftwoord, waar onze tekst naar verwijst: „En wederom zegt een andere Schrift: Zij zullen zien in Welken zij gestoken hebben." Het is aangehaald uit Zacharia 12. Eeuwenlang lag het als het ware te sluimeren, maar op Golgotha wordt het vervuld en het zal niet eerder z'n loop hebben volbracht dan op de dag van Christus' wederkomst. Kijk nog maar eens goed wat met de Heere gebeurt op die kruisheuvel daarginds. De soldaten breken Zijn beenderen weliswaar niet, maar onder hen is er wel één die bruut zijn speer steekt in de zijde van de gestorven Jezus. Uit die wond, zo schrijft Johannes, komt bloed en water. Allen kunnen het zien.

Een soldaat vergrijpt zich aan het heilig lichaam van Christus. Heeft de boosheid van mensen dan toch het laatste woord? Is het schild van het Woord dan toch niet bestand tegen de stoot van een lans?

God zij dank, de dingen liggen ook hier weer anders dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. Zelfs die lansstoot op Golgotha is vervulling van de Schrift. Het staat geschreven, het is geschied. Niets en niemand kan de Schrift in haar loop stuiten. Het Woord krijgt vrije doortocht, ook op Golgotha. De lansstoot is nodig - hoe boos ook bedoeld - om het profetische woord van Zacharia voeten te geven. Nu kan het gaan over de lange baan van de tijd en nu kan het trekken door alle landen. Want nog even en dan komt de Pinkstergeest in Gods Kerk te Jeruzalem. Hij zal uitgaan in alle landen en in elke eeuw om het evangelie van het kruis uit te bazuinen. Met het Woord van God - wet en evangelie - verbreekt de Heilige Geest bij zondaren het hart en brengt hen aan de voet van Golgotha's kruis. Straks, op de Pinksterdag, zullen ze daar in grote getale staan: verslagen zondaren, en allen zullen vragen: „Mannen broeders, wat zullen wij doen? " Zij zullen treuren als over een eniggeborene met beschaamde gezichten. Hun hart zal vol pijn zijn over wat zij als volk met Gods heilig Kmd hebben gedaan. Diep en smartelijk zullen ze gevoelen, dat zij met hun boosheid de Christus hebben doorstoken. Dan is het niet meer de hand van die soldaat, maar de eigen hand die Christus' zijde doorstak...

Ook na Pinksteren loopt dit oude woord van Zacharia dus door. Overal waar God dat wil komen mensen tot de belijdenis: het waren mijne zonden... Als Gods Geest het hart van een zondaar binnentrekt, wordt in dat hart de ware verbrijzeling geboren. Die zondaar wordt zelf degene, die de lijdensbeker van Christus vulde. Zijn kroon van doornen vlocht, Hem sloeg en hoonde, de spijkers door handen en voeten joeg, ja ook Hem doorboorde. God leert al Zijn kinderen in de weg van ontdekking aan zonden en schuld de rouwklacht over Gods eniggeboren Zoon. Met de ogen van het geloof ziet men dan in het heilig Evangelie Hem, Wiens zijde eens met een lans werd doorstoken. En het is in die smart dat de Geest wil troosten met het zo machtige woord uit Zacharia 13, dat God in Zijn Zoon een fontein heeft geopend tegen de zonde en de onreinheid. Wat mensen ten kwade dachten, heeft God ten goede gedacht. Uit de wonden van Christus' lijden vloeit het bloed van de verzoening. Dit bloed is krachtig en kan alle zondevuil aan. Daarom mag het met vrijmoedigheid worden aangeprezen als het enige middel tot behoud.

Over Goede Vrijdag gesproken!

U kwam al tot deze Heilsfontein? Of zoekt u uw heil nog ergens anders, bijvoorbeeld in uw vrome leven? O, vlucht toch haastig naar dit bloed, want alleen achter het bloed van Gods heilig Lam bent u veilig en geborgen. Het heeft wel haast, want er zit nog een kant aan dit oude Schriftwoord. Wie voor het Lam niet van harte en in geloof zich buigt - en dus op aarde niet het rouwbeklag over Gods Eniggeborene kent - zal toch eens over Hem rouw bedrijven. Hoor maar wat een oude Johannes schrijft als hij is op het een-zame eiland Patmos: „Ziet, Hij komt met de wolken en alle oog zal Hem zien, ook degenen, die Hem doorstoken hebben; en alle geslachten der aarde zullen over hem rouw bedrijven; ja, amen" (Openbaring 1 : 7). Heel de mensheid deelt in de schuld van het doorsteken van Jezus. Dus alle mensen zullen rouw bedrijven over Gods Eniggeborene. Wie het op aarde niet leert doen, zal het straks doen in angst en vertwijfeling. Hoe dwaas om het daar op te laten aankomen. Haast u toch en doe als die hoofdman op Golgotha: verheerlijk God over alles wat is geschied.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen