Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

We zijn blij dat we -na lang zoeken- een kerk hebben mogen vinden waar we ons thuisvoel"

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

We zijn blij dat we -na lang zoeken- een kerk hebben mogen vinden waar we ons thuisvoel"

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Gezondheid, familie, werk en kerk zijn voor een christen-emigrant belangrijke zaken. Wie zich in een nieuw land in de buurt van familie vestigt, naar tevredenheid en in goede gezondheid de kost kan verdienen, en een kerk vindt waarbij zich thuisvoelt, heeft een gemakkelijker begin dan iemand die wat deze dingen betreft minder bevoorrecht is. Zelfs als alles er veelbelovend uitziet, is er nog iets wat bijzonder belangrijk is, en dat is om toekomstplannen niet te idealiseren. Wij hebben in de zeven jaar dat we hier wonen geleerd, dat de immigranten die de hoogste verwachtingen koesteren, voor de grootste teleurstellingen komen te staan. In ons geval was er van hoge verwachtingen geen sprake. Wij kwamen niet naar Canada omdat het land ons zo aantrekkelijk leek, maar omdat het voor ons de meest logische oplossing was. Maher had in Montre al gestudeerd, en was al jaren Canadees staatsburger. Omdat hij zijn papieren had "Wi^s het geen probleem om mijn emigratie te regelen. We waren dankbaar dat we Libanon op tijd konden verlaten, maar wisten dat we hier geen eenvoudige toekomst tegemoet gingen. We probeerden alles zo nuchter mogelijk te bekijken, en ik geloof dat die instelling ons veel teleurstelling bespaard heeft. m 'n moeder, broers en zussen elke week. In Libanon woonden we in een gedeelte van het huis van vader en moeder Louis, die voor mij zo hartelijk en goed waren, dat ik m 'n eigen familie wel miste, maar me nooit eenzaam voelde. In Toronto hadden we ineens niemand! Ik had soms de neiging om een vriendin te bellen, en eens heerlijk bij te praten over al het nieuwe, waarvan ik zo genoot, maar waar ik ook zo aan moest wennen: aan het huwelijk en het huishouden, aan de Libanese cultuur en de Arabische taal, aan Canada en de Engelse taal, aan nieuwe eetgewoonten en vreemde kookboeken, aan het moederschap. Maar sneller dan we gedacht hadden begonnen we ons thuis te voelen, en nu is het zo dat ik, als ik de keus had, niet eens zou weten of ik liever in Canada of in Nederland zou wonen. Vooral kerkelijk hebben we het zo goed naar onze zin. Wegaan nu alweer zes jaar naar de Toronto Free Presbyterian Church, waar dr. Frank McClelland voorganger is. Het was voor ons, met onze verschillende achtergronden, niet eenvoudig om een kerk te vinden waar we ons beiden thuisvoelden. We zijn in het begin heel wat zondagen op "kerkepad"geweest. Ook al zijn er in Toronto en omgeving gelukkig nog heel wat kerken waar je je verwant mee kunt voelen, er waren niet veel gemeentes waar we ons meenden bij aan te kunnen sluiten. Soms leek een gemeente erg behoudend, maar was de preek niet onderscheidend. Soms was de prediking goed, maar -waren er vrouwen in het ambt -iets waar we somspas later achterkwamen, want in nietNederlandse kerken zit de kerkeraad niet voorin, en dragen ouderlingen en diakenen geen zwarte kleding. Soms werd de nieuwste vertaling gebruikt, iets wat op zich niet zo erg is, maar waar dikwijls meer achter zit dan "moeite met het ouderwetse taalgebruik ". De Nederlandse kerken die we bezochten waren erg ver weg en hadden ook geen dominee, iets wat voor Maher erg moeilijk was. Wat waren we blij toen we op een zaterdag een advertentie ontdekten van de Free Presbyterian Church, die bovendien erg dicht in de buurt bleek te zijn. Het was daar dat we een prediking beluisterden waarin de Heere op het hoogst verhoogd en de zondaar op het diepst vernederd werd. We werden er bijzonder hartelijk ontvangen, en troffen er mensen aan van allerlei nationaliteiten. Na eenjaar zijn we lid geworden. Er zijn wel eens dingen waar we het niet zo mee eens zijn, of die we zelf misschien anders zouden doen. Volmaakte kerken met een kleine letter zijn er niet, noch in Nederland, noch in Canada. Maar we zijn blij dat we een kerk hebben mogen vinden waar we ons thuisvoelen, en die het voor ons gemakkelijker heeft gemaakt om dankbaar te zijn voor onze emigratie. i< />

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 17 juni 1992

Terdege | 68 Pagina's

We zijn blij dat we -na lang zoeken- een kerk hebben mogen vinden waar we ons thuisvoel

Bekijk de hele uitgave van woensdag 17 juni 1992

Terdege | 68 Pagina's