"De kinderen hier zien hun ouders bijna nooit, omdat die allebei werken"

Wie aant tien immigranten zou vragen wat de belangrijkste reden is voor hun komst naar Canada, zou van acht te horen krijgen: „Mijn kinderen. " Uit alle delen van de laereld zijn gezinnen hierheen gekomen voor een betere toekomst. Er is vrijheid van godsdienst, de medische voorzieningen zijn uitstekend, huizen zijn gerieflijk, levensmiddelen zijn van de beste kwaliteit, en de grondwet garandeert elke staatsburger volledige vrijheid van denken. Canada is een mooi land, en eengoedland. Maar het is ook een land waar steeds minder plaats is voor traditionele gezinnen in het algemeen, en christelijke gezinnen in het bijzonder.

Vóór ik getrouwd was, wist ik weinig meer over Canada dan wat ik las en hoorde over "onze eigen mensen"en "onze eigen kerken"in verschillende plaatsen in British Columbia, Alberta en Ontario. Die "eigen mensen"en "eigen kerken"richtten "eigen scholen" op voor "eigen kinderen", en door de jaren heen zijn deze kerken en scholen typisch Nederlands gebleven. De meeste gezinnen hebben geen tv, er zijn weinig w>erkende moeders, en kinderen krijgen dezelfde opvoeding als in een reformatorisch gezin in Nederland. Alhoewel deze uiterlijke kenmerken lang niet altijd vruchten zijn van geestelijke bloei, en veel ouders belangrijke beslissingen meer uit gewoonte dan uit principe lijken te nemen, geloof ik toch dat de kinderen in deze gemeenten bevoorrecht zijn. Ze groeien op in een omgeving waar ze welkom zijn, en in een klimaat dat kritisch staat tegenover de moderne denkbeelden van de Noordamerikaanse maatschappij. Het was voor ons echt iets van een ontnuchtering om tot de ontdekking te komen dat Canada zoals wij het in Toronto en omgeving leerden kennen, lang niet zo gezins- en kindvriendelijk is als we dachten. Op materieel gebied ontbreekt het kinderen aan niets: gigantische speelgoedzaken zijn ongedeerd uit de recessie gekomen, de gouden gids heeft tientallen pagina's met goederen en diensten voor kinderen, elk winkelcentrum heeftpretarea's en superspeelzalen met nintendo en ander video-vermaak, en supermarkten zijn meer op kinderconsumenten dan op volwassenen gericht. Maar de eenzaamheid laaar veel kinderen onder gebukt gaun begint de laatste jaren zorgwekkende vormen aan te nemen. Met tweeverdieners in bijna tachtig procent van de Canadese gezinnen, zien duizenden kinderen hun ouders slechts een paar uur per dag. Baby 's van maar net een paar maanden oud worden voor dag en dauw met een tas vol flessen en luiers hij de babysitter afgezet, en vroeg in de avond opgehaald. Goede opvang is schaars en prijzig en heel wat kinderen komen bij grootouders terecht, voor wie de taak in feite te zwaar is.

Een bejaarde vrouw bekent me tegen elke dag op te zien, omdat ze zich niet sterk genoeg voelt voor een lange dag met twee drukke kinderen. „M'n schoondochter begrijpt niet waar ik het zo druk mee heb. Het probleem is dat de kinderen zich niet zelf kunnen vermaken, omdat ze thuis niets anders doen dan tv-kijken. In de crèche, waar ze eerst waren, was er iets gepland voor elk uur van de dag dus hoefden ze zelf weinig na te denken. Waar ik het ook moeilijk mee heb, is dat de moeder van m 'n schoondochter, die een goede baan heeft, de kinderen met duur speelgoed verwent, iets wat ik zelf niet kan doen. Ik voel me soms gewoon jaloers, is dat niet erg';

Ik weet dat er ook in Nederland steeds meer vrouwen buitenshuis werken, maar als ik me niet vergis "wordt deze trend in de gereformeerde gezindte niet aangemoedigd. Hier wordt vanaf de kansels wel gewaarschuwd tegen de gevaren van de moderne maatschappij, maar werkende moeders ijvorden beschouwd als een begrip waar je in zo 'n dure stad niet omheen kunt. Alhoewel er in Toronto en omstreken inderdaad gezinnen zijn waar twee inkomens bittere noodzaak zijn in verband met huisvesting en christelijke school, werken er naar mijn mening te veel vrouwen uit eigen keuze. Ze zijn naar hun zeggen niet zo handigmet kinderen, en niet geschikt voor het huishouden. Maar ze beseffen niet dat toegewijde aandacht veel onhandigheid vergoedt, en dat het huishouden iets is waar je net als andere beroepen, in moet groeien. „Ik voel soms dat ik bij niemand om raadkan vragen", zegt een jonge moeder, die twee jaar geleden op wonderlijke -wijze uit de -wereldgetrokken is, en nu tot onze kerk behoort. „ Waar zijn de vrouwen van wie Paulus spreekt in Titus 2:3-5 f Mijn man heeft geen groot inkomen, en niemand begrijpt dat ik geen baan ga zoeken. Maar als de Bijbel zo lovend is over de taak van vrouw en moeder hoefik me toch niet te verontschuldigen dat ik ernst maak met die roeping?"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen