Kiezen

„Ik zou nu maar terug gaan Henk. Ik wil niet dat mijn ouders ons samen zien. Wat niet weet, wat niet deert." Mieke stapt van haar liets en zodoende is Henk genoodzaakt hetzelfde te doen. F.en beetje ongeduldig met zijn voet op de trottoirband tikkend vraagt hij: „Zouden ze daar nou echt zo moeilijk over doen. dat ik rooms ben? Wij geloven toch in dezelfde God? Wat maken die kleine verschillen nou uit. 't Gaat in 't leven toch om de hoofdzaken. Als ik nou een heiden was!”

„Henk”, antwoordt Mieke. „ik heb het jc al zo vaak gezegd. Voor mij is het geen punt. Maar mijn ouders, ach dat begrijp jij toch niet. Rooms is voor hen zowat het ergste wat een mens wezen kan. Ze zouden het vreselijk vinden als ze wisten dat wij met elkaar omgaan.”

„Maar we kunnen het toch niet altijd biijven verzwijgen? Hoe moet dat dan. later? " ..Ach", zegt Mieke. schouderophalend. „later! Wie dan leeft, wie dan zorgt. Als ik éénentwintig ben doe ik wat ik wil. En misschien zijn mijn ouders in die tijd wat ruimer van blik geworden." Optimistisch van aard als ze is. altijd geneigd dc moeilijkheden voor zich uit te schuiven, zegt ze op een heel andere toen: „Toe joh. kijk niet zo sip. Komt best goed hoor. Ik hou van jc en zal je heus niet laten vallen.”

En. zoals altijd, klaart Henks gezicht op. Ze willen allebei maar al te graag in een zonnige toekomst geloven. „Tot morgen Henk. Nou ga ik echt hoor. Anders krijgen ze argwaan thuis, 'k Heb trouwens veel huiswerk voor morgen.”

Nog een groet, een armzwaai en Mieke en Henk gaan ieder huns weegs.

Als Mieke dc korte afstand naar huis rijdt, bedenkt ze wat ze nu weer eens zal verzinnen om haar lange wegblijven te motiveren, 's Zomers kun je het mooie weer als reden aangrijpen. Je had al heel de dag binnen gezeten nietwaar? Moeder had daar alle begrip voor. Maar nu is het oktober en al behoorlijk fris. Enfin, ze kan altijd nog de bibliotheek noemen of een praatje met een klasgenootje.

In augustus is het allemaal begonnen. Zij. Mieke was overgegaan naar de 4e klas van de Mavo. Vaak. als zij van school naar huis fietste en de landbouwschool passeerde, waren daar ook juist de lessen beëindigd. Zo had zij Henk leren kennen die een heel eind dezelfde kant uil moest als zij. Tenslotte werd het zó. dat zij als 't enigszins kon op elkaar wachtten om samen naar huis te fietsen.

Zij vond Henk meteen een aardige vent. groot, blond en altijd vrolijk. En toen hij op een dag zei, dat zij het meisje was waar hij mee wilde trouwen, leek dc toekomst haar zonnig en blij. Tot zij vernam, dat hij roomskatholiek was.

Diep in haar hart wist ze: dat kan nooit wal worden. Maar ze legde die stem het zwijgen op. Dat waren allemaal verouderde ideeën. Ze zei tegen zichzelf: „We leven nu in dc tijd van de oecumene. Die verschillen zijn lang zo groot niet als men vroeger veronderstelde". En dan. ze zouden elkaar toch vrij kunnen laten later? Zij hoefde toch haar kerk niet op te geven? En met de haar eigen luchthartigheid bande ze alle problemen uit haar gedachten. Wel vond zc het jammer dat ze nooit eens met moeder over haar vriendschap mei Henk praten kon. Moeder, die altijd zo belangstellend en hartelijk was. Zij. die zo dicht bij de jeugd stond, zou er niets op tegen hebben dat zij een vriend had. Maar dit wisl Mieke zeker: vader en moeder zouden het nooit goed vinden, dat zij haar leven zou verbinden aan dat van een jongen die rooms was.

Daarom verzweeg Mieke angstvallig haar omgang met Henk. Hoewel het haar bezwaarde moeder elke dag om de tuin te leiden, kon ze ook Henk niet opgeven. Hoe lang zou het nog duren, eer moeder argwaan zou krijgen?

„Hallo Mieke. ben je daar kind? 'l Was weer een lange dag. hè? "k Zal dc koffie maar meteen inschenken.”

Juist door moeders hartelijkheid voelt Mieke zich schuldbewust. Ze roert haar koffie cn vertelt het één en ander van dc dag op school. Maar van wat voor haar het

voornaamste is, vertelt ze niets.

Als even later de telefoon gaat. staat ze meteen op en zegt: „Mam. ik neem hem wel even aan." Ze is bli j dat ze onder moeders klare ogen vandaan kan. Verbeeldde zij hel zich nou dat moeder haar onderzoekend aankeek? Als ze opneemt, hoort ze dat het Margriet is. haar vriendin van de jeugdvereniging. Nou ja, vriendin. Als het échte vriendschap was. had zc haar allang van Henk verteld. Maar dat doet ze beslist niet. Ze weet bij voorbaat dat Margriet het af zal keuren. Margriet is zo.... ja. hoe moet ze dat nou noemen. Zo dégelijk. Maar aardig is ze wel. Ook is het gezellig om 's zaterdagsavonds samen naaide jeugdvereniging tc gaan.

„Hallo Miek". klinkt het opgewekt van de andere kant. ..Zeg. je hebt toch niet vergeten dat jij over twee weken het onderwerp hebt op dc klub? Ik dacht: laat ik haar cr nog maar eens aan herinneren. Ze is zó makkelijk in die dingen!”

„O meid, ja. Goed dat jc 't zegt. Weet je soms ook nog waarover het gaan moet. of is het ccn vrij onderwerp? ”

„O. o". lacht Margriet. ..Jij bent me er een. Denk nou eens na. Het is dan eind oktober en jij wordt geacht het over de kerkhervorming te hebben. Maarten Luther. weet je wel? ”

Dikke rimpels ontsieren plotseling Mieke's voorhoofd. Dc kerkhervorming? Moet uitgerekend zij de dwalingen van Rome uitmeten en de zegen van de reformatie bejubelen?

„Margriet", zegt ze. ..hoor es. Neem jij het alsjeblieft van me over? Jij bent altijd zo vlot daarin. Toe. doe me een plezier.”

Maar vrolijk lachend doch beslist hoort ze Margriet zeggen: ..Nee hoor Mieke. die vlieger gaat niet op. Een tijdje geleden heb ik het ook al eens van je overgenomen, nu ga je er maar eens netjes voor zitten. En zeg niet: ik heb geen tijd. want volgende week is het herfstvakantie. Dus ga jc gang en sterkte ermee, bchig." Klik.

Langzaam legt Mieke de hoorn op de haak. Terug in de kamer kijkt ze zo gramstorig dat het dc aandacht van haar moeder trekt. „Kreeg je iets naars te horen, Mieke? Jc kijkt zo ontstelt.”

„O nee", zegt Mieke luchtig.

„’t was Margriet. Ze herinnerde mij eraan, dat ik een onderwerp moet maken voor dc klub. En dat zou het ergste niet zijn, maar het moet gaan over dc kerkhervorming en daar baal ik van. Trouwens, van heel de hervorming. Waarom blijven we nog altijd zeuren over die Maarten Luther en zijn stellingen? Dat is toch allang een achterhaalde zaak? De roomsen zijn net zo goed christenen als wij. Misschien nog wel beter. Goed, ik maak een onderwerp, maar dan zeg ik onverbloemd hoe ik er over denk. Ik zie nóu die gezichten al. Er zal me een diskussie op volgen. Maar ik zal ze zeggen, dat ze geen houding hoeven aan te nemen van: ik ben heiliger dan gij.”

Met een klap gaat de kamerdeur dicht. Mieke's moeder staart niet begrijpend voor zich uit. Wat is er in dat kind gevaren? Hoe komt zc aan zulke ideeën? Ze gaat op een christelijke mavo en op catechisatie. Waar heeft ze ineens die sympathie voor de roomse kerk vandaan? Ze zal eens ernstig met haar moeten praten. En vooral het gebed ve rm e n i gvu 1 d igen.

Voor een aandachtig gehoor : heeft Mieke haar inleiding op de jeugdvereniging beëindigd. Na een paar dagen van fel innerlijk verzet, had ze de strijd opgegeven. Ze was naaide bibliotheek gegaan voor i nformatiemateriaal, waarmee ze zich serieus in het onderwerp had verdiept. En daar het in haar aard ligt om datgene wat ze doen moet. ook góed te doen. heeft ze cr grondig studie van gemaakt. Al lezend is ze tot de ontdekking gekomen, dat de verschillen in dc leer tussen roomsen en protestanten veel groter zijn dan zc ooit heeft geweten.

De aflaat, de mis. de Mariaverering, de leer der goede werken, hoe misleidend. hoe onbijbels allemaal. Hoe heeft ze ooit kunnen denken dat het mogelijk was om met een roomskatholick door het leven te gaan.

Ze begreep, dat het tegelijk het einde betekende van haatvriendschap met Henk. Dat heeft wel even pijn gedaan. Maar haar besluit is genomen. Zc zal hem uitleggen dat het niet kan. Dat zc nu pas weet hoe groot de verschillen zijn. Verschillen. die niet te overbruggen zijn met het oppervlakkige idee: „We dienen toch dezelfde God”.

Uit de vereniging op weg naar huis neemt ze zich voor om het Henk maandag meteen te zeggen. Ze hoopt alleen, dal hij het haar niet te moeilijk zal maken. Dat hij het begrijpen zal. En bij het verdriet, dat toch een beetje schrijnt, is cr de vrede die ze voelt op haar besluit. En verwondering, dat juist zij dat onderwerp moest maken, waardoor haar ogen open gingen voor de dwalingen van Rome.

F. v.d. Schoot-van Dam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen