Beproeving glansrijk doorstaan

In de regel lopen zogenaamde opwekkingsbewegingen op niets uit. Door de situatie van het ogenblik komen de mensen in vervoering en men zou goed vruchten verwachten, maar na enige tijd is er van die opwekking niets meer te zien. Een sprekend voorbeeld is het kiezen van Israël voor God inplaats van voor Baal, doch het is slechts voor een ogenblik. Het volk valt weer terug in de afgodendienst, zodat Elia moedeloos de wijk gaat nemen en liever maar sterft dan nog verder te leven.

In October 1845 riep op Viwa zendeling Hunt de mensen ook bij elkaar, met het doel, de zoekende zielen tot een beslissing te brengen. Samen zouden ze hun zonden belijden en vergiffenis van de Heere afsmeken. Teder mocht zich vrij uitspreken, eigen noden en de behoeften van het ganse volk bekend maken. Een oude man stond op en bad zo ontroerend, dat al de aanwezigen er door werden getroffen Men wierp zich op dc knieën en luide werd om erbarming gesmeekt, schreiend als kinderen. Allen zongen tenslotte het schone lied „Wij loven U, o God, wij prijzen Uwe naam."

Deze opwekkingsbijeenkomst was het begin van een reeks van zulk soort vergaderingen, zodat er in geheel Viwa over werd gesproken en ook op de omliggende eilanden.

Wat zou echter de uitwerking hiervan zijn? Zou het niet een opwinding voor een ogenblik zijn? Dat zou spoedig uitkomen. Thakombau had weer het plan opgevat om een oorlog te beginnen. Het zou een bloedige strijd worden en daarom moest zijn leger geweldig zijn. Hij kon de strijdbare mannen van Viwa voor zijn doel niet missen. Allen moesten hem volgen om hem te brengen tot macht en krijgsroem. Wat deden echter de christenen? Niemand nam de wapenen op en ze lieten Thakombau tevergeefs wachten. Wat was deze woedend! Dadelijk kwam er bericht, dat ze te kiezen hadden tussen het christendom of de dood. De christenen lieten weten, dat ze in geen geval de wapenen zouden opnemen; dan maar sterven. Thakombau landde nu met een leger op het eiland en zelf begaf hij zich direct naar Hunt. Voor deze had de onverlaat groot respect en vandaar schonk hij aandacht aan de woorden die Hunt sprak. Wel een paar uren zat de zendeling te pleiten voor zijn volk, om dat toch niet in zo'n bloedige strijd te wikkelen. Vatea, die ons nog wel bekend is, kwam ook in de woning van Hunt en sprak tot haar neef: „Wilt ge het christendom uitroeien op Viwa? O, ik bid u, wordt toch christen en voer het boze plan niet uit. Ge weet niet, hoe gelukkig ik ben, nu ik tot het geloof in Christus ben gekomen. Dat geloof zal mij in de ure des doods sterken. Ik bid u, ga niet door op deze verkeerde weg."

Thakombau wist niet wat hij zou antwoorden. Wat had dat christendom een wondere macht!

Het aantal krijgers was ondertussen snel gegroeid, want voortdurend landden boten met nieuwe voorraad. De mannen waren echter rustig. Ze hadden geen bevel van hun hoofdman ontvangen en wachttefï de dingen af die komen zouden. Ze kregen eten en drinken van de bewoners van Viwa. Wonderlijk, die mensen moesten straks uitgeroeid! Er was ook geen spoor van onrust te bespeuren bij de christenen. Integendeel, die mensen waren opgeruimd en spraken elkander moed in. „Wees standvastig, de hemel is nabij!" hoorde men hen zeggen.

Zo verliep de dag en de avond begon te vallen. Wat moest er nu gebeuren? Een bevel werd gegeven, waarop niemand had gerekend: terug naar de schepen. Daar gingen ze zoals ze waren gekomen. De christenen brachten ze tot de wal. Velen van de soldaten hadden hun knotsen achter gelaten. De bewoners van Viwa droegen die wapenen achter

de vertrekkende troep. Ze droegen de knotsen, waarmee ze eigenlijk om het leven gebracht hadden moeten worden. Hoe vreemd was alles verlopen! Niemand van Thakombau's mannen had een hand durven uitsteken. Het scheen wel, of hun handen verlamd waren. Tegen de God van die christenen waren zij niet opgewassen, 't Ging alles zo wonderlijk.

We kunnen ons indenken, hoe Hunt onder dit alles gesteld was. De beproeving was glansrijk doorstaan, en dat gaf hem moed en vertrouwen voor de toekomst.

In zijn dagboek kon hij dan ook naar waarheid schrijven: „Voor zover ik daarover oordelen kan, is dit (1845) het gelukkigste en vruchtbaarste jaar van mijn leven geweest. Moge het mij goede dagen voorspellen en mijn weg in heiligheid, in geluk en vruchtbaarheid gelijken op de zon, wier glans toeneemt naarmate zij haar hoogtepunt bereikt."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen