David Brainerd

Gods nabijheid

Onwillekeurig zou men, bij het doorbladeren van Brainerds dagboek, geneigd zijn te denken, dat het leven van deze zendeling zwartgallig was; dat het steeds maar op zuchten en klagen uitliep en dat er bijkans geen blijde dagen in zijn leven zijn geweest.

Niets is minder waar. Toegegeven, Brainerd leefde voor zichzelf wel niet gemakkelijk, omdat hij in alles te kort schoot en dan kwam hij er elke dag met schuld uit, maar.... de vertroostingen en bemoedigingen waren ook vele. Licht en donker wisselden elkander af. Op vele plaatsen in zijn boek lezen we ook, dat hij bijzonder werd ondersteund. En dat schier elke dag.

„Op woensdag, de 30ste juli, was ik beide naar ziel en lichaam zeer getroost, inzonderheid in de voormiddag. Mijn gemoed was onder grote indrukken. Ik werd in mijn werk ondersteund en God was mij nabij, zodat deze dag mij zo troostelijk was, als ik in lange tijd niet had genoten, 's Avonds begunstigde mij de Heere met Zijn bijstand in 't verborgen gebed. Gedankt zij God voor de ruimte en vrijmoedigheid, die ik toen genoot voor mijzelf, voor mijn volk en voor mijn geliefde vrienden, bij de troon der genade. Het is mij goed nabij God te wezen."

Twee dagen later was hij in het verborgen gebed zó goed gesteld, dat al de wolken van duisternis en angstige zorgen waren verdreven, zodat er totaal geen angst meer overbleef. Bijzonder werd hij bepaald bij de bede „Uw wil geschiede". Als hij op dat ogenblik had mogen kiezen, dan had hij dat niet gekund. Hij zou de keuze aan God hebben overgelaten. In zulke ogenblikken werden ook de Indianen sterk op zijn hart gebonden. Hij noemde de Roodhuiden „mijn dierbare kudde".

De dag daarop, 's zaterdagsavonds, preekte hij over „Neem mijn juk op u en leer van Mij, dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart en gij zult rust vinden voor uw ziel." Bij dit preken werd Brainerd zonderling geholpen. God was in het midden. Krachtige indrukken waren zichtbaar bij blanken en Indianen, bij Gods kinderen en bij hen, die nog zonder God in de wereld leefden.

De zondag, die er op volgde, werd de zendeling weer bijgestaan. De Heere openbaarde Zich opnieuw. En zo ging het bijna de hele week door. Laten we even zijn dagboek openslaan bij hetgeen hij de volgende zondag schreef: Op des Heeren dag, de 10de van augustus, preekte ik voor mijn volk, beide voor-en namiddag, uit Handel. 3 : 19: Betert u dan en bekeert u, opdat uw zonden mogen uitgewist worden." In het spreken van de bekering 's morgens, hielp en ondersteunde mij de Heere zodanig, dat mijn redevoering zeer doorzoekende was. Sommigen smolten weg in tranen, beide onder de Indianen en het blanke volk. Het Woord van God werd met kracht vergezeld.

In de tussentijd was ik begonnen om met enkelen te spreken over hun doop. 's Namiddags werd ik weer ondersteund, ofschoon ik zeer zwak en moe was. Naderhand doopte ik zes personen, drie bejaarden en drie kinderen,

's Avonds was ik in een troostelijke gestalte en genoot enige voldoening in het verborgen gebed.

Ik heb nauwelijks van al mijn leven mij zo vol tederheid niet gevonden als op deze dag."

Ik kan moeilijk nalaten ook het stuk over te nemen, dat Brainerd op de volgende dag schreef. Daar lezen we:

„Op maandag, de 11de augustus, van voornemen zijnde de andere dag, onder toelating van de goddelijke voorzienigheid, naar Susquahannah op reis te gaan, bracht ik een gedeelte van deze dag door met mijn volk in het gebed, God smekende, dat Hij mijn voorgenomen reis zou zegenen en voorspoedig maken, Zijn Geest bij Zijn Woord uitstorten en Zijn Koninkrijk onder de arme Indianen in de wildernis oprichten wilde.

Terwijl ik bezig was met het verklaren en toepassen van een gedeelte van Psalm 110 en 111 daalde de kracht Gods neer op de vergadering. En terwijl ik in het eerste gebed was, smolten velen in tranen weg en ik zelf vond ook enige tedere aandoening en verruiming der ziel.

Ik predikte uit Hand. 4 : 31 „En als zij gebeden hadden, werd de plaats, in welke zij vergaderd waren, bewogen. En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest en spraken het Woord Gods met vrijmoedigheid."

De Heere verleende mij Zijn bijstand als ook mijn tolk. Daar was een beweging en wegsmelting onder ons en ik twijfelde geenszins of verscheidene werden enigermate vervuld met de Heilige Geest.

Daarna heeft Mr. Mac-Knicht gebeden. Toen opende ik het 18de en 19de vers van Psalm 72, op welke tijd God bij ons tegenwoordig was, inzonderheid toen ik sprak over de belofte, dat alle heidenen de grote Verlosser zouden zegenen. Mijn ziel was verkwikt in de gedachten, dat deze heerlijke

en gezegende dag eens zeker zou komen en ik vertrouwde, dat ook velen van mijn dierbaar volk verkwikt waren. Vervolgens bad ik, genoot enige ruimte, maar was bijna uitgeput. Toen wandelde ik naar buiten en liet mijn volk de godvruchtige oefeningen onder elkander volbrengen. Zij baden en zongen verscheidene malen, terwijl ik wat rustte en mij ververste. Daarna ging ik weer tot hen. Ik bad met hen en deed de vergadering scheiden. Gedankt zij God. Dit is een dag van genade geweest. Er zijn op deze dag vele tranen en tedere zuchtingen onder ons geweest,

's Avonds werd mijn ziel in het gebed verkwikt en genoot veel vrijmoedigheid voor de genadetroon, in het bidden voor mijn volk en vrienden en voor de Kerk van God in het algemeen.

Looft de Heere, mijn ziel!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen