Blauwhelm in Bosnië

Het begeleiden van voedselkonvooien is een belangrijke activiteit. Eerst komt er altijd iemand van UNHCR langs. Die rijdt dan door ons checkpoint heen naar "Yellow-Bridge", de laatste Servische grenspost voor ons gebied, en begeleidt het konvooi tot ons roadblock, waar wij dan al op hen staan te wachten om hen tot in Srebrenica te beveiligen. Na ongeveer 20 minuten rijden tussen de Servische stellingen op de toppen van de bergen door, kom je bij het "Ware-house" in Srebrenica. Daar wordt het hele konvooi uitgeladen, binnen opgeslagen en door UNHCR verder verdeeld. Op deze plek is het leefklimaat heel slecht en het is het dichtst bevolkte deel van dit gebied. Omdat we altijd ongeveer 2 uur moeten wachten tot het konvooi leeg is, heb je genoeg tijd om te zien hoe de situatie hier is en hoe je je zou voelen als je hier woonde. Gedurende de wachttijd word je continu aangegaapt door loco's die Unprofor best wel interessant vinden, vooral omdat er meestal wel sigaretten, snoep of lucifers te halen zijn. De meisjes zijn tevreden met een glimlach of een handdruk. Als het konvooi leeg is, begeleiden we de nationaliteit in kwestie weer terug naar de grens en daarna is het weer hun eigen pakkie an. De indruk die de ellende hier op je maakt is niet onder woorden te brengen. Je moet het zelf eerst meemaken.

Eindelijk post
Nooit gedacht, toch gekregen. Ik heb na echt een hele poos weer post. Hoezo? Omdat we gewoon om post zitten te springen hier! Het eerste konvooi kreeg geen doorgang, het tweede had geen ruimte voor de stapels postzakken en de laatste konvooien die hier binnenreden, kwamen pas na een hele poos. Wel tof, krijg je zo'n vijftien brieven in één keer. De zon is op dit moment aan het vertrekken. Niets is hier zo wisselvallig als het weer. Eergisteren liepen we overdag binnen de post rond in T-shirt, verlangend naar een korte broek, die samen met de rest van de tropenkleding nog in Split ligt. En 's nachts hadden we een waarnemingspatrouille vlak bij de Servische stellingen en sneeuwde het, koud en veel wind. Overdag is het weer warm en zie je de sneeuw die 's nachts gevallen is nog bovenop de berg liggen. Skivakantie zonder ski's, of vredestijd met wapens? Op de post draait alles op dit moment "normaal", al gebeuren er behoorlijk vaak zeer onverwachte dingen. Wij doen er ook ijverig aan mee die te laten gebeuren. Inmiddels hebben we ook een terrarium gebouwd met wat planten en stenen. Vier hagedissen, een paar spinnen en een muis, maar die beet de salamanders en is dus met onbeperkt verlof gestuurd. Wel gezellig, een paar van die huisdieren.

Panne
Afgelopen week moest ik met een andere tank met twee jongens van de staf het Shelterproject van de Zweden begeleiden. Toen we ze op de locatie afgeleverd hadden en terug naar het moslimgebied reden, kregen we weer eens panne, voor de vijfde keer nu alweer. De YPR slipte, draaide rechtsom en we stonden een kwart slag gedraaid stil op de weg. Ik keek snel achterom en zag op hetzelfde moment een hoogspanningsmast naar beneden komen. Niet zo gek, want we hadden eerst een 100 meter staaldraad in de rupsband gedraaid voordat die vast kwam te zitten. Vlak voordat de draad strak kwam te staan, was het krak! Einde hoogspanning. Gelukkig stond er geen spanning meer op, want anders hadden we ook zelfs die 3 mm haar niet meer op ons hoofd gehad. Het was nu knippen geblazen. Ongeveer 2'/2 uur lang. Toen de draad bijna eruit was en ik het laatste stuk er lekker lomp uit probeerde te trekken, viel ik achterover met m'n gatje de berm in, en raad eens: Ik zat een halve meter naast een mijn. Snel de explosievendienst (vonkeboer) gebeld, maar eerst nog even een maffe foto gemaakt. (Funprofor!) Toen vonkeboer er was bleek het alleen te gaan om de bovenkap en de mijn zelf moest ergens zonder kap liggen. Een speld in een hooiberg.

Zandzakken
Intussen hebben we ook iets aan het leefgedeelte in de post veranderd. In het huis naast de post hebben we van een lege kamer een slaapzaal gemaakt en nu hebben we allemaal meer ruimte en wat privacy en 's nachts word je minder vaak wakker met het wisselen van de wacht. Beter dus! Ik heb nu een "nieuwe" slaapzaal. Let op de kogelinslagen in de wand. De vensters zijn trouwens allemaal gedicht met zandzakken. Tenslotte weet je maar nooit. Nu ga ik aan het avondeten beginnen. Niet leuk, wel dankbaar werk. Hoop ik.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen