Verslag van de “laatste” dienst in de gemeente van Apeldoorn, 21 mei 2004

Vrijdag 21 mei 2004 was voor de gemeente van Apeldoorn een gewichtvolle dag. Op de avond van die dag werd namelijk de laatste dienst gehouden waarin de consulent, ds. J. Roos, voorging. Ds. Roos sprak over Psalm 72:20 "De gebeden van David, de zoon van Isaï, hebben een einde."

In het eerste deel van deze afscheidspreek werd stilgestaan bij het sterfbed van David. In deze 72e Psalm kreeg David door de Geest een ruime blik om van de meerdere Salomo te mogen spreken. Als je op de meerdere Salomo mag zien, is sterven geen sterven meer. Deze gemeente wordt nu wel opgeheven, maar David mocht weten, dat het wezen van de Kerk nooit uitsterft. Een geslacht of volk kan uitsterven, maar het wezen van de Kerk zal nooit opgeheven worden. Christus is van Zijn Kerk al zegenend ten hemel gevaren. Hij leeft en blijft leven.

Is het Woord gezegend in de achterliggende jaren, gemeente van Apeldoorn? , zo vroeg ds. Roos. David mocht zich vastkleven aan Christus. Wat zijn we arm als we dit moeten missen. David zegt hier niet: de gebeden van David, de koning; of van David, de dichter; of van David, de lieflijke in de Psalmen, maar van David, de zoon van Isaï. Hij werd weer een arme herdersknaap. De Heere bepaalt ons altijd bij onze afkomst, bij het paradijs.

Ds. Roos wees de talrijke hoorders tijdens deze dienst op de noodzakelijkheid van de kennis van de meerdere Salomo. David mocht steunen op de enig geldende gerechtigheid. Er is ontdekkend genadelicht nodig om aan de weet te komen, dat je een verloren zondaar bent. Heeft het Woord zo zijn kracht gedaan? Een mens zoekt altijd zijn eigen zaligheid, maar de Heere werkt op de verheerlijking van Zijn deugden aan. Dan wordt zalig worden een wonder. God op goddelozen ziet... In het tweede deel van deze laatste preek in de Apeldoornse gemeente stond centraal, dat de gebeden van Christus als de meerdere David nog niet beëindigd zijn. In dit gebed mocht David de vrije toegang tot Gods troon krijgen. Hij mocht op Christus, de grote Voorspraak, zien. Als we gevoelen mogen, dat ons gebed hoger dan de zolder gaat en dat de Heere de zaken overneemt, dan hebben we contact met de hemel. Dan mogen we geloven, dat Christus leeft. De laatste is nog niet toegebracht. Ook onder de jeugd zal Hij nog Wijven werken. De gemeente wordt wel opgeheven, maar in Kolossenzen 1 lezen we, dat Hij het Hoofd der Gemeente is, de biddende Hogepriester, het levengevend Hoofd, hun krachtige Hoofd, het medelijdende Hoofd. Hij is het Hoofd des Lichaams, namelijk de Gemeente. Als deze bedeling ten einde is gekomen, zal Christus pas zeggen: Het is geschied. Dan behoeft men niet meer te bidden, maar •iiag men Christus eeuwig verheerlijken. Dan mag de Kerk Gods eeuwig in de ge-Meenschap van een Drie-enig God verkeren.

Ds. Roos wees de hoorders er nog op, dat eens de laatste dienst voor een ieder zal aanbreken. We zullen allen moeten weten, dat Hij in alles de Eerste zal zijn. Waar zijn ze nog, die in hun Persoonsgemis lopen? In Hem alleen ligt het leven. David leeft niet meer, maar de God van David leeft nog wel.

De consulent sprak verder nog dankwoorden tot de eigen kerkenraad en tot de naburige kerkenraad van Uddel. De Heere gedenke u allen onder deze omstandigheden. De dienst zal nu beëindigd worden en de gemeente opgeheven, maar God blijft Dezelfde. Hij, Die u roept, is getrouw. Die het ook doen zal.

Terwijl de gemeente het laatste vers van Psalm 72 nog zong, sloot ds. Roos de Bijbel op de kansel. Het betekende het einde van de gemeente Apeldoorn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen