Offers van de Israëlieten

De eredienst in tabernakel en tempel is. een breed terrein, te breed voor één artikel. Want daarbij horen ook de taken van de hogepriester, de priesters en de levieten. Dan komen de feesten, en dat zijn er nog al wat: pascha, pinksteren, loofhuttenfeest, grote verzoendag, nieuwemaansfeest, zevendemaansfeest, en niet te vergeten de sabbat! Na de ballingschap komen er nog bij purimfeest en chanoekafeest. Het is duidelijk, wij moeten ons beperken. Vandaar dat wij het nu samen zullen hebben over het belangrijkste onderdeel van de oude Israëlitische eredienst: het offer. En dan daar nog een beperking in, want het zal gaan over het offer van de individuele Israëliet zelf.

Vooral het boek Leviticus geeft ons de bijzonderheden over de instelling en het ritueel van de offers. Lang voor Israël Kanaan binnenkwam, kenden de volken in dit gebied al het offer. En Abraham, Izak en Jakob offerden ook. Maar het is met de instelling van de offerdienst al net als m.et de besnijdenis. Ook die was voordien bekend en toegepast, maar de Heere geeft er een bijzondere betekenis aan. Het wordt het teken van het genadeverbond. Zo gaat het ook met de offerdienst. De Heere geeft er een rijke betekenis aan en dat in h.et geheel van een uitgewerkte eredienst met een heiligdom. Daarvan zegt de Heere: „En zij zullen Mij een heiligdom maken, dat Ik in het midden van hen wone". Dat is wat! De heilige God, de almachtige Schepper van hemel en aarde wil bij Zijn volk wonen. Hij stelt daar een eredienst, in, die terecht genoemd wordt „een dienst der schaduwen”.

Elk onderdeel van dit godsgebouw en van deze eredienst is a.h.w. een vooruitgeworpen schaduw van Hem, Die in aantocht is, namelijk de Heere Jezus Christus.

Men kan ook zeggen: in deze dienst maakt d: e Heere Zijn heil bekend. Hij laat daarin zien, geen lust te hebben in de dood van de zondaar, maar dat hij leve en zich tot God bekere.

brandoffer

spijsoffer

zondoffer

schuldoffer

In het offer komt de gave, die geofferd wordt, in de plaats van de mens, die offert. De Heere heeft recht op de gehele mens. Als bevestiging daarvan offert de mens een gave, bijvoorbeeld een geheel dier, aan de Heere. Bovendien, de mens is een zondaar, hij staat bij de Heere in de schuld. Heeft hij een bepaalde zonde bedreven, dan moet als verzoening daarvoor een offer gebracht worden. In de plaats van de offeraar sterft een dier. Het bloed is de drager van het leven. Het bloed van de mens diende te vloeien als straf op de zonde. Nu zal het bloed van het offerdier vloeien.

Natuurlijk is het offer op zich niet voldoende om de schuld te verzoenen.

Offeren zonder schuldbesef is niet alleen zinloos, het is zelfs een belediging van de Heere. Het offer dient een uitdrukking te zijn van wat er in het hart leeft. Maar iedere offeraar mag ook weten, dat God Zichzelf een Lam ten brandoffer voorzien heeft. Er is een Lam., dat Zich plaatsvervangend zal laten doden, waardoor volkomen vergeving mogelijk is. Daar laat de Heere in heel deze eredienst op wijzen.

Het brandoffer

Zoals gezegd vinden wij de voorschriften voor de offerdienst vooral in Leviticus. Hoofdstuk 1 gaat over het brandoffer. Dit kan ook vertaald worden met „opstijgoffer". Het gehele offer is voor de Heere en als bewijs daarvan stijgt de rook van het geheel op naar de hemel. Iedere morgen en avond offert de priester het brandoffer, maar los daarvan brengen de Israëlieten hun eigen persoonlijk brandoffer. Daar gaat het nu over. Het offer wordt, gebracht aan d.e deur van de Tent der Samenkomst, daar waar de' Heere woont. Als het kan moet er een mannelijk rund geofferd worden. Het offer wordt volkomen vrijwillig gebracht. Er is geen speciale aanleiding nodig om een brandoffer te brengen. De offeraar legt zijn hand op het dier, waarmee hij zeggen wil: het dier is van mij, ik geef het de Heere, om in plaats van mij voor God te zijn, Die recht op mij heeft. De man slacht zélf. Hij snijdt de hals van het beest door. Het opgevangen bloed' wordt door de priester rond het altaar gesprengd. Het bloed is het leven, en dit behoort God toe. Daarna g: aat het hele dier op het altaar om verbrand te worden. Zo wordt het „tot een liefelijke reuk d.en Heere". De Heere aanvaardt het offer, en dat niet om het offer zelf, maar door te zien op het beloofde offer van Christus.

Is het financieel voor de offeraar niet mogelijk om een rund te offeren, dan mag een schaap of een geit gebracht worden. Is zelfs dat niet binnen het bereik, dan mag het gevogelte zijn, tortelduiven of jonge duiven.

Het spijsoffer

Leviticus 2 noemt de voorschriften inzake het spijsoffer. Dit hoort bij het brandoffer, het is er de voltooiing van. Het. bestaat uit meelbloem, olie en wierook. De priester neemt wat van het bloem en de olie. Hij doet er alle wierook bij en dat wordt dan door hem op het altaar gebracht. Het overschot van het meel en de olie is voor die hogepriester en de' priesters. Meel en olie mogen ook geofferd worden in de vorm van koeken of gekookt water.

Zuurdesem mag bij het spijsoffer niet gebruikt worden, want het is een teken van bederf. Denk maar aan het woord van de Heere Jezus; „Wacht u voor de zuurdesem van de farizeeërs". Wel moet er zout in zitten, want zout geeft juist het onbedorven en onbederfelijke karakter weer van Gods Verbond. Wat heeft alles toch een mooie symboliek, he?

Het dankoffer

Leviticus 3 behandelt het dankoffer. Het wordt ook wel vertaald met „vredeoffer", maar dat is toch een misleidende titel, omdat dit offer niet is bedoeld om vrede en verzoening met God te verkrijgen. Het valt in drie soorten uiteen:

a. LOFOFFER. Men wil de Heere danken en loven met dit offer, voor een bijzondere zegen, die men ontving,

b. VRIJWILLIG OFFER. Er is geen bijzondere aanleiding tot dit offer. Men offert spontaan. Het is een opwelling vanuit een vroom hart,

c. GELOFTEOFFER. Het offer is het inlossen van een belofte, die men de Heere gedaan had, bijvoorbeeld bij het bidden om een bepaalde zaak.

Net als bij het brandoffer wordt het ritueel geopend met het leggen van de. hand op de kop van het dier en besloten met een spijsoffer. Het grote verschil is, dat hier alleen maar het vet verbrand wordt. Het borststuk en de rechters chenkel zijn voor de priester, de rest is voor de offeraar, die daarmee thuis voor zich en zijn familie een maaltijd aanricht. Misschien heb je wel eens gehoord van een „beweegoffer". Wel, dat is een onderdeel van het dankoffer. De offeraar neemt daarbij het borststuk op zijn handen en de priester brengt zijn handen onder die van de offeraar. Samen bewegen zij het stuk vlees naar voren en terug. Daarmee zeggen zij: Heere, wij brengen U dit offer, het hoort u geheel toe, wij geven het U en wij ontvangen het van U terug, als een persoonlijke gave van U aan ons.

Het zondoffer

Leviticus. 4 behandelt het zondoffer. Dit offer komt veel voor. Begrijpelijk, er wordt veel zonde gedaan. Bij zonde moieten wij hier vooral denken aan „afdwaling van Gods geboden". Het zondoffer is nodig; als verzoening voor de begane overtreding. Het gaat hierbij vooral om het bloed! Denk bijvoorbeeld aan Lev. 17 : 11 „want het is het bloed, dat voor de ziel verzoening zal doen", en Hebr. 9 : 22 „en zonder bloedstorting geschiedt geen vergeving". De grootte van het offer hangt af van de maatschappelijke positie van de betrokken persoon. Bij dit offer wordt van een priester een rund; geëist, van een overste een geitehok en van de gewone man een geit of een lam, Het bloed van het .dier wordt voor een deel gesprenkeld voor de voorhang van het heilige, iets wordt aan de hoornen van het reukaltaar gestreken en het grootste deel wordt uitgestort bij het brandofferaltaar. Alleen het vet en de nieren worden op het. altaar verbrand. Gaat het om een overtreding van een priester of van het gehele volk, dan wordt het overige van het dier buiten de legerplaats verbrand, in de overige gevallen uitsluitend het vet. Het vlees is dan voor de priester.

Het schuldoffer

In Leviticus 5-7 wordt het schuldoffer behandeld. Schuld hier op te vatten in de zin van belediging. Die moet goed gemaakt worden. Het kan g: aan om het boren van een vloek, zonder dit te melden. Of het aanraken van iets onreins, bijvoorbeeld een dood' dier, zelfs als dit per ongeluk zou zijn. Of het onbedachtzaam doen van een eed, Duidelijk staat er bij, in wat voor gezindheid-het schuldoffer gebracht moet worden: men moet belijdenis van zijn zonde doen en daarna offeren. Wat geofferd moet worden, hangt volkomen van de draagkracht af. Het kan zelfs zijn 1/10 efa, dat is 2, 3 liter meel. Je hebt het wel gemerkt, het gaat steeds om een offer naar vermógen. De waarde er van is niet bepalend of de Heere het offer zal aannemen.

Wij hebben samen een beperkt onderdeel van de israëlitische eredienst iets nauwkeuriger bezien. De Heere Zelf heeft dit ingesteld en alles heeft zo zijn eigen, bijzondere betekenis. Voor Israël was deze eredienst mede een vooruitwijzen naar de komst en het werk van de Heere-Jezus. Voor ons is het juist andersom en wij kunnen b.v. in Hebreeën de toelichting lezen van de oud-testamentische dienst.

Voor ons is de eredienst van het O.T. juist geen schaduwdienst, maar éxtra licht. Ik zou zeggen, lees zo Hebreeën eens door!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen