Geroepen om te zaaien

De uitbreiding van Gods Koninkrijk gaat niet door kracht noch door geweld, maar door 's Heeren Geest. Het was een misvatting van Karei de Grote om de Saksen en Friezen met geweld tot het Christendom te brengen. Het begin van Gods werk is in de regel zo onaanzienlijk, zo nietig op het eerste gezicht. De kerstening van ons werelddeel begon door het uitzenden van enkele mannen uit Antiochië en daar kwamen dan nog enige van in de gevangenis terecht onder de hoede van de stokbewaarder.

Het eerste optreden van Merkelijn was ook niet inhet-oog-Iopend. De eerste prediking op cle eerste Zondag in Magelang had plaats in de achtergalerij van Merkelijns huis. En het was niet eens de zendeling zelf, die optrad, maar een ouderling van een kleine dorpsgemeente, Hakkim genaamd, die de dienst leidde. Merkelijn kon het niet, want hij was het Javaans nog niet goed machtig. En het gehoor? Schrik niet. Het gehoor bestond uit een tiental personen, maar cle zendeling gaf de moed niet op, daar hij vast geloofde in de kracht van Gods Woord. Hij moest zaaien en de wasdom was het werk van God. Elke Zondagavond nodigde hij Hollands-sprekende Javanen en Chinezen uit om een bijbellezing bij te wonen. Óp zo'n avond, in de regentijd, kwam er slechts één man en deze man kwam voor de eerste maal. Het was een Chinees. Nou, deze man had beter thuis kunnen blijven, zou men geneigd zijn te denken. Maar zie, Merkelijn spreekt met hem en de woorden maken zo'n indruk op de Chinees, dat hii later bij ziekte, de zendeling bij hem laat roepen. Deze man deed later belijdenis des geloofs.

Een andere manier om het evangelie onder de Javaanse bevolking te brengen was het oprichten van een cursus om Hollands te leren aan de Javanen. Hiervoor was grote belangstelling, want de Javanen dachten, dat ze vlugger aan een betrekking konden komen wanneer ze de Hollandse taal machtig waren. Zodoende werd het een klas van wel 50 man. Laten we even Merkelijn zelf hierover iets laten vertellen. Hij schrijft: „Ik leerde ze wat zelfstandige naamwoorden en aan het eind van de eerste les moesten ze me nazeggen: dit is een stoel en dat is een kast, enz. U begrijpt wel, dat dit erg gebrekkig ging, maar ik heb toch mijn eerste relaties te danken aan die Hollandse cursus. .Weldra waren er, die wel eens wilden weten, wat ik voor iemand was, een gezakte onderwijzer of een ontslagen ambtenaar, die op deze manier nog een klein stukje brood trachtte te verdienen. Toen ze informeerden, heb ik ze op een gebrekkige manier trachten duidelijk te maken, wat ik kwam doen en nodigde hen uit, eens op de samenkomst te komen, die we des Zondags hielden." Onder de eerste gecloopten te Magelang bevonden zich enkele van deze cursisten. De cursus werd later gehouden door een echte onderwijzer, en zodoende was dit het begin van de schooldienst in Magelang.

Na enkele maanden was de zendeling al in staat om in het Javaans te preken en hoe verder hij vorderde in de Javaanse taal, hoe groter het terrein werd waarop Merkelijn zich bewoog. Hij begon ook lezingen te houden, bij welke gelegenheden ook vragen konden gesteld. Het contact met de bevolking bleef dus wel bewaard. En toch er zou neg meer moeten gebeuren. Op vergaderingen hoorde Merkelijn telkens de klacht van de goeroes, dat het huisbezoek zo vermoeiend en teleurstellend was. Aan de buitenkant kon je niet zien waar je welkom was en daarom zouden ze gaarne een middel hebben om te kunnen nagaan waar ze hun woorden kwijt zouden kunnen; waar belangstelling voor het evangelie bestond. Merkelijn begrijpt terdege wat de goeroes wensen en hij zint op een middel. Niet lang behoeft hij echter na te denken, want hij heeft het al gevonden: een blad, dat van huis tot huis kan worden bezorgd! Dat blq.d kan een middel zijn om te weten te komen hoe de mensen tegenover cle evangelieprediking staan. En Merkelijn zet er spoed achter. Hij wacht niet eens de vergadering van de zendelingen af, maar op eigen houtje zal hij beginnen. Hij en de goeroe maken een plan: enkele artikelen worden geschreven, een drukker wordt gezocht en na enige tijd verschijnt het eerste Javaanse evangeliesatieblad „Ngoedi Slamet" (Op zoek naar geluk). Duizend exemplaren worden in Magelang rondgebracht en een goeroe gaat de huizen langs om te zien hoe het blad wordt ontvangen. Na een maand komt het tweede nummer uit en ook dit wordt overal bezorgd. Nu kan al worden nagegaan waar het krantje welkom is, en waar dit het geval is, volgt het huisbezoek. Merkelijn wil er zich niet met een koopje vanaf maken. Hij moet geen „papieren zendeling" zijn, maar er moeten persoonlijke ontmoetingen plaats hebben.

Het blad kreeg ook bekendheid buiten Magelang en het wordt ook door de collega's van Merkelijn gelezen. Een missionaire vergadering wordt belegd en er wordt besloten tot vergroting van de oplaag, met het gevolg, dat het blad nu onder een andere naam „Mardi Rahardja" (Zoeken naar heil) elke maand in 90.000 gezinnen bezorgd kan worden. Door middel van dit blad werd een scheiding getrokken: zij, wier hart enigszins geopend werd voor de oproep tot het volgen van Christus, gingen uitzien om tot meerdere kennis te komen; daarentegen zij, die van het blad niets moesten hebben, deden geen moeite om te komen tot de leer, die naar de godzaligheid leidt, en bleven zodoende voortleven in hun verstoktheid, tenzij er een wonder van Gods genade plaats greep. Op deze manier werden cle gedachten uit veler harten openbaar. De goeroes kregen meer moed om voort te gaan. Het was of de Heere door middel van het zendingsblad de wegen wees waar werk verricht moest worden. De Heere brengt immers de zondaar tot Zijn Woord of het Woord tot de zondaar, tot verheerlijking van Zijn Naam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen