Verwijdering tussen Paulus en Barnabas

BIJBEl^STZJrPIES

(3)

Hand. 15:35-41.

Wat Barnabas wilde

Barnabas wilde tijdens de tweede zendingsreis dus Johannes Markus meenemen. Hij stond er zelfs op. We herinneren ons Johannes Markus nog van de vorige zendingsreis. Toen had hij Paulus en Barnabas ook vergezeld. Halverwege echter had hij hen verlaten. Hij was teruggekeerd tegen de zin van Paulus en Barnabas. Nu echter wilde Barnabas het opnieuw met Johannes Markus proberen. Hij stelde Paulus voor, dat deze hen opnieuw tijdens de reis zou vergezellen. Op het eerste gezicht doet het voorstel van Barnabas ons sympathiek aan. Barnabas wilde het nog eens proberen. Al had Johannes Markus hen dan verlaten. Barnabas schreef hem niet af. Wij zijn vaak zo snel om mensen af te schrijven. We laten zo spoedig iemand vallen. Dat deed Barnabas niet. Dat deed Jezus ook niet. Hoeren, tollenaren, wij zouden ze allang hebben afgeschreven, zoals de Farizeeën dat deden. Maar Jezus deed dat niet. Hij schreef ze niet af. Vandaar, dat de Farizeeën en schriftgeleerden vol ergernis zeiden: Deze ontvangt de zondaren en eet met hen. En wat is dat juist door de eeuwen heen tot bemoediging geweest voor armen en ellendigen. Voor Christus zijn we nooit te slecht. Als Gods kinderen op zichzelf zien, dan moeten zij belijden, dat het recht zou zijn als de Heere hen voorgoed zou afschrijven. Maar nu het wonder, de Heere schrijft ze nooit af, ook al hebben zij het er duizendmaal naar gemaakt. De Heere wil met arme zondaren te doen hebben. Het doet dan ook op het eerste gezicht sympathiek aan, dat Barnabas Johannes Markus niet had afgeschreven.

Wat Paulus ervan vond

Toch - en daar hebt u dan het conflict - was Paulus het niet met Barnabas eens. Johannes Markus had hen immers verlaten? Hij had hen immers in de steek gelaten? Voor het zendingswerk zijn dappere strijders nodig en geen mensen, die onbetrouwbaar zijn gebleken. Kortom, Paulus weigerde Johannes Markus mee te nemen. Het werd tussen Paulus en Barnabas een heftig conflict. Dat blijkt wel uit het woord "verbittering", dat hier gebruikt wordt. Het woord doet denken aan het opvlammen van haat. Er vielen dus scherpe en bittere woorden. Als twee kemphanen stonden Paulus en Barnabas tegenover elkaar. Twee kinderen van God, en nu waren ze in een hoog- Wat moeten wij ervan denken?

Was er nu geen oplossing mogelijk geweest? Zowel Calvijn als Matthew Henry vragen zich af, of Paulus niet wat inschikkelijker had kunnen zijn. Hadden Paulus en Barnabas niet de bemiddeling van een derde kunnen inroepen? Hadden zij zich niet kunnen onderwerpen aan het oordeel van de zendende gemeente van Antiochië? Hadden zij Johannes Markus niet als tweede helper kunnen meenemen, naast een ander? Het zijn vragen, die we zouden kunnen stellen. Dit is zeker, een dergelijk hooglopend conflict had voorkomen moeten worden. Een dergelijke verbittering is nooit goed te keuren. Want we voelen wel aan, dat het woord "verbittering" een negatieve klank heeft.

Toch is het opmerkelijk, dat Lukas alles zo eerlijk heeft beschreven. Had hij deze droeve geschiedenis maar niet beter kunnen verzwijgen? We moeten bij dit alles echter bedenken, dat de Heilige Geest Lukas heeft geïnspireerd, toen hij dit opschreef. Het is de Heilige Geest, Die dit heeft laten beschrijven. Waarom? Opdat we niet in mensen zouden eindigen. Gods Woord beschrijft zo eerlijk de zonden en gebreken van Gods kinderen; denk aan David, de man naar Gods hart; denk aan Petrus, de rotsman; en zo lezen we hier over de verwijdering tussen Paulus en Barnabas. Nee, niet om de zonde goed te praten, maar in dat licht wordt het wonder van Gods genade alleen maar groter. Zo worden we ervoor bewaard om mensen te verheerlijken. Zo blijft alleen het wonder van Gods genade over en krijgt de Heere alleen de eer. Gods knechten, zelfs de heilige apostelen, zijn en blijven mensen. Zo worden ze ons in de Heilige Schrift getekend. Keer op keer sprak de Heere tot Ezechiël, dat hij een mensenkind was. Toen men Paulus en Barnabas in Lystre als goden wilde vereren, zeiden zij, dat zij ook mensen waren "van gelijke bewegingen als gij". En dat zien we hier bevestigd. Paulus schreef het zelf in Rom. 7:18: "Ik weet, dat in mij, dat is in mijn vlees, geen goed woont". Gods kinderen en knechten zijn en blijven mensen. In zichzelf onverbeterlijke zondaren. Nee, in de mens blijft geen roem over, maar alleen in de Heere. Dan is het alleen maar een wonder, dat de Heere zulke mensen niet wegdoet. maar nog gebruiken wil in Zijn dienst. Mensen, waarvan wij zouden achten, dat zij afgekeurd zijn voor alle diensten, wil God gebruiken. Dan ligt er in deze geschiedenis toch een bemoediging!

Had Paulus toch niet gelijli?

Er laaide dus onheilig vuur op tussen Paulus en Barnabas. Dat is te veroordelen. Maar al was dan die verbittering, dat onheilige vuur, zonde voor God, toch moeten we stellen, als we alles eerlijk overzien, dat Paulus het gelijk aan zijn zijde had. En daarbij krijgen we hier de sterke indruk, dat de gemeente van Antiochië de kant van Paulus heeft gekozen. Waarom? Ik noem enkele dingen. In de eerste plaats staat er, dat Johannes Markus indertijd van hen was "afgeweken". Het grondwoord betekent letterlijk "afvallig worden". Johannes Markus was een afvallige geweest. Dat is een hoogst ernstige zaak. En daarna was hij nog te weinig beproefd om opnieuw de gelegenheid te krijgen zijn trouw te betonen. Paulus en Barnabas waren tijdens de eerste zendingsreis de weg gegaan, die de Heilige Geest hen wees, en daarvan was Johannes Markus afgeweken en zo was hij afvallig geworden. En zouden ze nu zo iemand opnieuw meenemen op een nieuwe en gevaarlijke zendingsreis?

Nee, Paulus had alle recht om te zeggen, dat dit niet kon. Nogmaals, die verbittering, dat onheilige vuur is te veroordelen, maar zakelijk gezien had Paulus gelijk. En daarbij laadde Barnabas de schijn op zich zijn familie te willen voortrekken, want Johannes Markus was immers een neef van Barnabas.

En dan is er nog iets. Er staat van Johannes Markus, dat hij "met hen niet was gegaan tot het werk" (vers 38). Daardoor wordt heel deze zaak door Lukas boven de persoonlijke sfeer uitgetild. Het ging niet om sympathie of antipathie tegenover Johannes Markus. Het ging er ook niet om of Johannes Markus nog weer een kans zou moeten krijgen. Het ging allereerst om "het werk", dat wil zeggen het werk des Heeren. Daarvoor moeten alle persoonlijke gevoelens wijken. Dat is hetgeen Paulus zo scherp heeft aangevoeld. Het ging om het werk des Heeren. Johannes Markus had het werk des Heeren halverwege in de steek gelaten. Daarom achtte Paulus het niet meer dan billijk en recht, dat Johannes Markus niet meer mee zou gaan. Zakelijk, principieel gezien, had Paulus het gelijk aan zijn zijde.

(Wordt vervolgd)

Zeist, ds. J.J. van Eckeveld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen