Langs de kloof

'Om oprecht, om eerlijk te zijn moeten onze woorden, onze handelswijze, onze uiterlijke daden overeenstemmen met onze gevoelens, onze innerlijke overtuiging; we moeten niet de schijn aannemen van wat we niet menen, niet doen alsof.'
Deze behartenswaardige woorden lazen wij in het (conservatief) r.k. maandblad 'Confrontatie' van maart jl.
In het betreffende artikel, getiteld 'Intercommunie is onoprecht' wordt verder - terecht - gezegd: 'Een katholiek die met een protestant 'de Eucharistie viert', aan de intercommunie deelneemt, doet uiterlijk alsof hij het met hem eens is; evenwel - nogmaals verondersteld dat hij zijn katholiek geloof getrouw is - hij weet dat die eenheid alleen maar een uiterlijke schijn is, dat innerlijk die eenheid volkomen ontbreekt, omdat de één gelooft in de waarachtige Tegenwoordigheid van Christus in het Allerheiligst Sacrament en de ander dit loochent.'
Dat de schrijver van dit stukje met 'katholiek' uiteraard 'rooms-katholiek' bedoelt merken wij maar terloops op. Van over de kloof...

Ook in het maart-nummer van 'Katholieke Stemmen' troffen wij een stukje aan, waarin duidelijk naar voren komt het verschil tussen de r.k. Mis en het H. Avondmaal naar bijbels-reformatorische opvatting. 'Van verschillende kanten' - aldus prof. Van der Ploeg in 'Kath. Stemmen' - 'vraagt men ons of de priester in de H. Mis nog knielen moet na de Consecratie. Het blijkt dat velen dit niet meer doen. Antwoord: In de nieuwe Misorde, zoals die voor mij ligt (uitgave van 1969, Rome, Vaticaan, Ie uitgave) wordt de priester voorgeschreven te knielen zowel na de consecratie van de Hostie als die van de kelk met Wijn, dus tweemaal. Genuflexus adorat, 'geknield aanbidt hij' staat er. Er zijn soms priesters, oudere, met zulke stijve knieën, dat zij het niet kunnen. Alle andere moeten het doen'.De kloof Rome-Reformatie komt bepaald niet alleen zichtbaar als het gaat over het onderscheid tussen het Avondmaal en de Mis. Dat weten we wel. Maar in Padua (Italië) maken ze het wel wat al te dol. Vooral de slagers. De r.k. schipperskrant 'Volaan-Vooruit' wist ons daarover het volgende te berichten: 'Padua staat sinds een paar weken meer in het teken van de heilige Antonius dan ooit. De verering, die Italië's populairste heilige al eeuwenlang geniet, voert tot 15 februari een onafgebroken stroom pelgrims naar Padua, voor het bidden bij het in een kristallen schrijn tentoongestelde gebeente van 'Sant' Antonio'. De aanleiding is de 750e verjaardag van de dood van de in 1195 in Lissabon geboren en in 1231 in Padua overleden franciscaner monnik, die een van de grootste predikers van de middeleeuwen was en die door paus Pius XII tot kerkleraar werd uitgeroepen. Pas onlangs is officieel vastgesteld wat iedereen eigenlijk allang wist dat niet de patronen van Italië, Franciscus van Assissie en Catharina van Siena, en zelfs niet de zeer vereerde moeder Gods bij het gelovige volk van tussen Brennerpas en Sicilië populairste heiligen zijn, maar Antonius. ( )
Het graf van de heilige is op 6 januari voor het eerst sinds ruim zes eeuwen geopend voor een wetenschappelijk onderzoek dat in de vaktaal van het kerklatijn 'Recognitio' wordt genoemd. Zo op het oog leek de toestand van het gebeente bevredigend te zijn. Voor het diepgaande onderzoek werd een pauselijke commissie uit Rome naar Padua gestuurd, voorgezeten door curiekardinaal Pietro Palazzini. De gevonden resten bleken samen vrijwel een compleet skelet te vormen. In Murano in Venetië is een speciale kristallen schrijn gemaakt, die in de schatkamerkapel van de basiliek is tentoongesteld en die kan worden vereerd.
Naar wetenschappelijk is vastgesteld zijn strottehoofd en stembanden van de heilige tot grote algemene verbazing intact gebleven. Zijn tong wordt overigens al in een relikwiehouder bewaard. De slagers van Padua genieten het voorrecht dat zij die elk jaar, op het feest van Maria-onbevlekt-ontvangen, in een processie mogen meedragen, 's Avonds komen ze dan met priesters en paters bijeen - niet om te bidden, maar om aan te zitten aan een feestelijke maaltijd'.

Volgens persberichten zal van 16 tot 23 juli a.s. te Lourdes het 42e Internationaal Eucharistisch Congres gehouden worden. Het eerste van deze congressen werd juist honderd jaar geleden te Rijssel in Noord-Frankrijk gehouden. Vervolgens organiseerde men tot de Eerste Wereldoorlog een dergelijk congres bijna ieder jaar, vanaf 1922 werd dat om de twee jaar en sinds 1952 om de vier jaar.

Voor 'Protestants Nederland' is gedenkwaardig de viering van het congres in 1924 te Amsterdam. Dit Eucharistisch Congres, dat door de R.K. kerk in Nederland gezien werd als de inzet tot een grote bekeringsactie, was voor mannen als ds. H. Bakker, dr. J. P. de Bie, dr. K. H. E. Gravemeyer, dr. A, G. H. van Hoogenhuyze, dr. P. Kromsigt en dr. F. J. Krop in 1923 aanleiding om te komen tot de oprichting van onze vereniging.

Voor het nu te Lourdes te houden congres heeft men als thema gekozen: 'Jezus Christus, gebroken brood voor een nieuwe wereld', en paus Johannes Paulus II, die zelf enige dagen op het congres aanwezig hoopt te zijn, verwacht dat de voorbereiding ervan 'een tijd van intensief gebed en geestelijke vernieuwing' zal worden.

De Eucharistische Congressen (als initiatiefneemster noemt men de française Marie Tamisier) zijn destijds opgezet ter 'dankbare herdenking, overweging en bestudering van de Eucharistie' en de Encyclopedie van het Katholicisme noemt het E.C. een 'plechtige samenkomst van katholieken in nationaal of internationaal verband, welke tot doel heeft een massale en grootse hulde te brengen aan de H. Eucharistie'. Het komt dan wel wat vreemd over, als nu van r.k. zijde wordt gesteld, dat er te Lourdes 'geen plaats zal zijn voor triomfalisme, prestige of folklore'. Het is maar de vraag, wat men onder triomfalisme enz. wil verstaan.

En wat het vreemde woord 'Eucharistie' betreft: daarmee wordt niet anders bedoeld dan wat door onze vaderen wel werd aangeduid als de paapse Mis. Het griekse woord eucharistie betekent in feite 'dankzegging' en was aanvankelijk de aanduiding voor het dankgebed bij de viering van het H. Avondmaal. Later werd (en wordt!) het woord steeds meer gebruikt ter aanduiding van de gehele viering van het 'sacrament des altaars' oftewel de Mis.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen