Zending is geen last

Nog steeds zullen er mensen zijn, die vinden, dat zending een last is, die er in onze Gemeenten de laatste jaren is bijgekomen: er is bij al de zorgen die er al zijn, weer iets bijgekomen, waar men zich voor moet uitsloven en clat steeds blijft roepen: „Geef, geef!"

Wat een scheve gedachte en wat een eng begrip! Zending is geen last en leeft niet van halen; zij leeft van géven. Er dient niet gevraagd: met hoeveel kan ik volstaan, maar: hoe ver mag ik gaan?

Wanneer wij cle bijbelse Boodschap zondag aan zondag mogen horen, clan zou de natuurlijke uiting moeten zijn: die Boodschap mag niet tussen de muren van de kerk blijven, maar iedereen inoct het verstaan, dat er hulp besteld is bij een Held; clat God bemoeienissen maakt met onwaardige mensen; dat er een prijs is aangebracht, die van schuld en eeuwige jammer kan vrij maken en een vloekwaardige vermag te brengen van het grootste kwaad tot het hoogste goed.

Zouden we dit voor onszelf willen en mogen bewaren? Neen, zending is cle natuurlijke levensuiting van cle christen. Het evangelie is cle boodschap voor de hele wereld, voor heel de mensheid. De apostelen zijn wel begonnen te Jeruzalem, maar wat zou er van cle wereld geworden zijn, als ze in die stad waren gebleven? Hebben ze gewacht tot allen in Jeruzalem zich schaarden om hun prediking? Misschien hebben ze clat wel gewild, maar cle Heere zorgde er voor, dat ze verspreid werden over het ganse land van Israël en tot ver buiten cle grenzen. De akker waarop het zaad moet vallen is de wereld, zoals Christus ons in een parabel heeft geleerd. Daarom mag een deel van die akker niet braak liggen, maar er moet gedaan worden wat onze hand vindt om te doen.

Daar komt nog bij, clat het evangelie zó rijk is, clat niet één land of één werelddeel al zijn rijkdom kan weerkaatsen. De grote rijkdom van de Blijmare zal clan pas gezien worden, als alle volken in hun eigen taal cle werken Gods vertolken. Hoe zullen zij, die nooit het vonnis des doods hoorden, ontdekt worden aan hun schuld? Hoe zullen ze ooit verlost worden van de vreze des doods als er niemand tot hen spreekt over de hoop des levens?

In een gebied, waar nog maar kort het evangelie gepredikt was, stelde men aan cle zendeling deze vraag: „Hoe lang is het geleden dat Jezus voor zondaren stierf? Zie mij aan, ik ben stokoud. Waarom kwam je niet eerder tot ons over? " Een \raag, die een scherp verwijt inhoudt. Ongetwijfeld zal in cle oordeelsdag daaraan herinnerd worden.

In een ander zendingsgebied, in India, deelde op een avond een zendeling bijbels uit. Voordien had hij tot de inboorlingen uit de bijbel gesproken. Een oude man vroeg: „Staat alles wat u ons verteld hebt in dit Boek? " De zendeling antwoordde bevestigend. Toen vroeg cle oude op scherpe toon: „Wie heeft clat Boek dan zolang voor ons verborgen gehouden? "

Een oude Eskimo vroeg aan een zendeling: „Wist u dit goede nieuws al toen u nog een jongen was? Waarom bent u dan niet eerder bij ons gekomen? "

Deze uitspraken kunnen ons niet onbewogen laten. Bij ons mag dan de vraag wel rijzen: „Wat kan ik direkt of indirekt doen om ook anderen deelgenoot te maken van het grote voorrecht waarin ik mag delen? "

Wanneer wij cle kennis van Gods Woord als een onuitsprekelijk voorrecht zien, begeerlijker clan goud, ja, clan veel fijn goud, clan zullen we de zending niet zien als een last, als iets bijkomstigs, maar zullen wij alle middelen in het werk stellen om clat begeerlijke goed aan anderen door te geven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen