Angst voor kwetsbaarheid

We kunnen, om anderen geen verdriet te doen, ons groter houden dan we zijn. Het kan zelfs dat mensen zich aan God verphcht voelen een bepaalde stand op te houden. De kern heeft echter niet met naastenliefde of geloof te maken. De kern is dat mensen te hoge eisen aan zichzelf stellen en denken dat ze afgaan als ze werkelijk zichzelf zijn. We praten, als we bang zijn om af te gaan, niet over onze twijfels, onze innerlijke pijn, onze kleinheid, onze zwakheden, onze zonden. We doen alsof we zeker zijn, onze pijn verwerkt hebben, groot en sterk zijn, heilig leven. Een klein beetje toneelspel is ons allen eigen. De toneelhouding kan echter een grote blokkade zijn in al onze belangrijke relaties. De anderen kennen niet ons ware ik, maar alleen een beeld van ons. Wij worden gedwongen om dat beeld in stand te houden, omdat de afgang en de pijn steeds erger worden, als wij na nog langere tijd het masker afdoen. Dat kan tot veel eenzame strijd leiden, waarvan niemand op de hoogte is. Ook een predikant of hulpverlener mag er niets van weten.
In Gods Woord worden wij opgeroepen om alle maskers af te doen. In Romeinen 12:9 staat het letterlijk: 'Liefde zij ongeveinsd.' Dat is: niet hypocriet. Dat is weer: zonder masker In de liefde-relaties in de gemeente mogen wij geen maskers dragen. Waar wederzijdse liefde heerst, is ruimte voor openheid en kwetsbaarheid. Niemand hoeft zich groter te houden dan hij is. Voor God zijn wij allemaal kleine mensen die van genade moeten leven.

Joost hee/t een prijs moeten betalen uoor zijn angst om kwetsbaar te zijn. Hij had een nieuiue baan gekregen in het magazijn van een grote boekhandel. Samen met nog iemand luas hij daar aangenomen. Hij had niet tegen zijn vrouw gezegd dat hij ertegenop zag uaniuege de grote veranderingen. Hij wilde niet afgaan voor zijn urouiu. Op het Luerk was hij a! gauu; gespannen, want die andere collega bleek ulugger te zijn dan hij. Ook daarover praatte hij niet. Heimelijk stelde hij zichzelf de eis om net zo ulot te worden als die ander. Hij deed zijn werk met een opgejaagd geuoel en maakte daardoor ook fouten. Hij schaamde zich daarvoor. Hij sprak ook niet over zijn innerlijke spanning met zijn chef. 'Die ziet me al aankomen!' Thuis uertelde hij dat het goed ging. Hij ging echter slechter slapen en werd vermoeid. Het ging aan hem knagen dat hij zijn oude werk losgelaten had. 'Dat was toch zo gek nog niet!' Hij deed nog meer zijn best om goed te scoren in het bedrijj, maar het ging steeds moeizamer. Totdat hij zich ziek meldde. Hij was te moe om te werken. Hij vond het een afgang. Er was niemand die dat uit zijn hoofd kon praten. Hij had niet door dat hij zelf de spanning had opgeuoerd doordat hij zichzelf te hoge eisen stelde en ueruolgens bang was die niet te halen.

Schuldbelijdenis
De hoogste vorm van een kwetsbare opstelling komen we meer dan eens in de Bijbel tegen. Dat is de schuldbelijdenis. Niemand is kleiner dan David, wanneer hij zijn schuld belijdt in Psalm 32 of 51. Wie is er ellendiger aan toe dan de verloren zoon, als hij bij de varkens zijn masker aflegt? Als een gebrokene keert hij huiswaarts. We zien dan echter iets bijzonders. Wij vrezen dat wij afgewezen worden, als wij ons open en kwetsbaar opstellen. We zien er vreselijk tegenop als onze schuld bekend wordt. Als wij echter onze schuld belijden, in alle openheid, blijkt er bij God een nieuw begin mogelijk te zijn. Zo wil de Heere het ook hebben in Zijn gemeente. Waar schuldbelijdenis is, is ook genade en vergeving (Jacobus 5:15,16; Efeze 4:32).

Angst uoor conflicten
Er is nog een angst die ons belemmert om open en eerlijk te zijn: de angst voor conflicten. Er kan ons iets dwarszitten. Een ander heeft ons iets aangedaan wat wij onacceptabel vinden. Zeggen we dat of zwijgen we maar? Moeten we misschien vanwege het geloof eindeloos geduldig zijn en maar accepteren wat anderen (ons aan)doen? Helaas werkt zwijgen niet. Als je zwijgt, wanneer je een bepaald probleem hebt met iemand, los je niets op. Het probleem blijft bestaan en neemt in omvang toe. Geduld is goed. Drift is fout. Te geduldig zijn en daarom zwijgen is ook fout. Als wij open kaart spelen en van ons hart geen moordkuil maken, weten anderen precies waar ze met ons aan toe zijn. Dat is soms even moeilijk. Openheid kan tot een pittig gesprek leiden. Soms vloeien er tranen. Als we echter blijven zwijgen, vloeien er vroeg of laat meer tranen, in het verborgene of uiteindelijk ook in het openbaar. Wij willen rneestal wel open zijn naar andereh toe, als ons iets dwarszit. We zijn echter bang voor dat pittige gesprek. Het kan uitlopen op een heus conflict. Dat is niet leuk, vooral niet met familieleden of collega's. Die ken je immers goed en met hen wil je nog heel lang goed samenwerken. We vrezen de woede van de andere partij over onze eerlijkheid. Of we zijn bang dat we in het conflict onder de tafel gepraat worden, door die ander die altijd zo'n grote mond heeft.
Als wij zo bang zijn, kunnen we een aantal dingen bedenken. De ander mag er zijn, maar ik ook. De ander mag zijn mening en beleving hebben, maar ik ook. Het is rechtvaardig als zowel de ander als ik daaraan uiting kan geven. De ander mag het met mij oneens zijn, maar het is onrechtvaardig als hij boos wordt over mijn openheid. Vervolgens moeten wij ook verantwoordelijkheden scheiden. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eerlijkheid en openheid. Mijn openheid moet altijd vriendelijk zijn, bedoeld om de ander te helpen. De ander is verantwoordelijk hoe hij daarop reageert. Ik hoef mij niet schuldig te voelen als hij boos wordt. Daarvoor draagt hij de verantwoordelijkheid

Volgende keer: Durf eerlijk te zijn

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen