Het zendingswerk ter hand genomen

Vader Schwartz vroeg drie dagen bedenktijd. Hij voelde zich als vader Jacob en sprak: „Moeten al mijn kinderen van mij weggaan? Gottlieb is gestorven, Marie gaat heen om haar man te volgen en nu ga jij ook, Frederik. Als je naar Indië gaat, zal ik je nooit meer zien"

Het werden spannende dagen en iedereen verwachtte dat vader Schwartz geen toestemming zou geven. Maar wat gebeurde na cle derde dag? Kalm kwam vader de kamer binnen en zei: „Mijn zoon, nu is het me duidelijk geworden, clat cle Heere je heeft geroepen. Zijn wil geschiede! Ga uit uws vaders huis en uit uw maagschap naar het land, dat u God gewezen heeft!"

Het was een blijde dag in Halle, toen bekend werd, clat drie jonge mannen zouden uitgezonden worden naar de heidenen. Behalve Schwartz gingen ook DavicI Poltzenhagen en George Hüttemann.

Omdat ze uitgezonden zouden worden door de deense zending, moesten ze nu naar Kopenhagen om geëxamineerd te worden, waarna cle bevestiging in het ambt zou volgen. Ongeveer een maand duurde het verblijf in Denemarken. Alles verliep naar wens en zo mochten ze terug naar hun vaderland om afscheid te nemen.

De 4de november verlieten ze Duitsland, reisden over Amsterdam en Rotterdam en kwamen tenslotte in Londen aan. Daar werden ze hartelijk verwelkomd door cle hofpredikant Ziegenhagen. Deze man was een vader voor de zendelingen; met raad en daad stond hij ze bij. Op nieuwjaarsdag 1750 preekte hij over de woorden: „Vrees niet, geloof alleenlijk." De drie zendelingen werden warm toegesproken en de gemeente werd op het hart gebonden de jonge mannen in het gebed te gedenken.

De driemaster Lynn werd de 29ste januari 1750 van de wal losgemaakt, en de reis begon. Eerst ging het voorspoedig, maar in de Golf van Biscaje draaide de wind en men was genoodzaakt terug te keren. Dagen verliepen, zelfs weken, dat de weersomstandigheden niet gunstig waren. Er werd gemurmureerd en voor cle zendelingen werd het een ware beproeving: zou alles wel in Gods gunst zijn?

Toen kwam het bericht clat het schip, waar de zendelingen eerst van plan waren geweest mee te reizen, in de Golf van Biscaje was vergaan! Toen was het gemopper spoedig verstomd.

Nadat de wind was gedraaid, werd opnieuw van wal gestoken. Na een tocht van vier maanden bereikte het schip de kust van Coromandel, ten noorden van het eiland Ceylon. We kunnen het ons zo goed indenken, dat cle zendelingen, toen ze aan wal kwamen, cle knieën bogen en God dankten voor de trouwe zorg, clie over hen was gegaan. Een zeereis in die tijd moet voor onervaren reizigers een verschrikking zijn geweest, en dan hier een tijdsduur van vier maanden! Schwartz had drie weken met koorts gelegen!

Met een ossewagen werden cle zendelingen naar het zendingshuis van Tranquebar gebracht, waar ze hartelijk werden verwelkomd. Men raakte niet uitgepraat; over en weer werden de belevenissen naar voren gebracht. De pas-aangekornenen werden grondig ingelicht hoe cle situatie in de omgeving was.

Er woedde een oorlog tussen de engelsen en fransen, maar het deense zendingsgebied was neutraal. Tot de tamoelische gemeenten behoorden 1700 zielen, die verdeeld waren over drie kerken. In de omliggende heidenlanden vergaderden ongeveer 350 christenen, die door godsdienstonderwijzers werden bediend. Bovendien waren er scholen, die hoog stonden aangeschreven. Dit alles kon niet anders dan moed en vertrouwen schenken aan cle zendelingen, en met ijver zouden ze zich aan cle arbeid geven.

Eén van de eerste taken was wel om het tamoelisch te leren. Schwartz was daar in Duitsland al mee begonnen, maar met weinig succes, zoals we weten. Toen hij nog in Halle was had hij verzucht: „Hoelang zal dat toch duren eer ik me in clie taal zal kunnen uitdrukken!"

Met grote overgave zette hij zich aan het werk. Het viel niet mee om in dit warme klimaat te studeren. Hij had zich thuis geen voorstelling kunnen maken van wat een tropisch klimaat is. Nu ondervond hij het aan den lijve. Maar hij zette door, en o wonder, na vier maanden was hij zo ver gevorderd, dat hij zou proberen het volk in cle kerk in hun taal toe te spreken.

Vier jaren zal het wel duren, had hij gedacht, en zie, het waren slechts vier maanden geworden. Wat had hij de ondersteuning des Heeren kennelijk mogen ondervinden! Daar staat Schwartz op cle kansel van de nieuwe Jeruzalemkerk. Nog meer mensen dan anders zijn opgekomen; ook de overige zendelingen zitten onder zijn gehoor. Met grote aandacht wordt geluisterd naar de nieuwe zendeling, die in zo'n korte tijd het aandurfde tot het volk te spreken in de landstaal. Tot hun verbazing ging het. Eenvoudig en hartelijk sprak hij het volk toe. Men zag heel duidelijk, dat de Heere grote gaven aan Schwartz had geschonken. En dat

maakte grote indruk op de schare. Nu het ging om zich in het tamoelisch uit te drukken, begon de eigenlijke zendingsarbeid: het werk op de scholen. Ook hier zag men weldra dat Schwartz de rechte man op de rechte plaats was. Wat kon hij met de kinderen omgaan! Als hij door de straten liep, had hij geregeld een schare kinderen om zich heen. Buiten de school sprak hij veel met de inboorlingen, om maar alles te weten te komen van de zeden en gewoonten van de bevolking. Alle uitdrukkingen en zegswijzen moest hij kennen; de oude sagen en volksverhalen moest hij aanhoren, om er zijn voordeel mee te doen en die te verweven in zijn preken, opdat die de mensen beter zouden aanspreken.

Na een jaar van arbeid kon hij zeggen dat hij zich zowel lichamelijk als geestelijk op zijn gemak gevoelde.

Maar

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen