HAAGSE PROPJES

RODE BLOSJES

Een van de jongste talenten van Groenlinks is Fennke Holsema. Scherpzinnig, fel, deskundig en gedreven. In het grote kamergebouw woont ze, samen met de andere GroenLinksers, boven ons. Regelmatig komen we ze dan ook tegen in het trappenportoal. Op weg van of naar de vergaderzaal.

Daar, in die zaal, heeft mevrouw Halsemo meer dan eens de degens met onze mannen gekruist. De tegenstellingen waren het scherpst toen het ging over de afschaffing van het bordeelverbod, het' homohuwelijk' en de euthanasiewet. Bij al die onderwerpen voerde zij het woord. Een keer stond de 34-jari9e daarbij lijnrecht tegenover nestor Van der Vlies, twee keer tegenover leeftijdgenoot Van der Staaij - zeg maar Kees.

Over haar ervaringen in de Kamer, liet Femke Halsema zich onlangs uit in het blad Eva, het vrouwenmagazine van de EO. Een citaat: "Sinds ik in de Kamer zit, ben ik wel anders over het christendom gaan denken. De ontmoetingen die ik daar heb met vertegenwoordigers van de kleine christelijke partijen, zoals Bas van der Vlies en Kees van de Staaij van de SGP, maken dat ik veel meer respect heb gekregen voor het christendom en het beter ben gaan begrijpen.

Op sommige momenten staan ze heel ver van me af, bij voorbeeld als ze homoseksualiteit afwijzen. Maar ik zie dat ze integer zijn. Ik vond Kees van der Staaij tijdens het debat over het homohuwelijk echt ontroerend, f^ij zei soms bijna kwetsende dingen, maar die opmerkingen kwamen voort uit een grote mate van gekwetstheid. Hij stond met rode blosjes op het katheder en was zo getroffen door wat zich daar afspeelde. Hij zei: 'Ik heb het gevoel dat ik uit een andere wereld kom', en dat gevoel had ik ook. Maar door zijn opstelling kan ik het beter begrijpen. Als de SGP zich rechts gedraagt als hef gaat om asielzoekers, kan ik het beter hebben dan van de VVD."

REKEL

Op 21 maart 1992 verscheen zijn eerste stukje, op 22 juni 1995 zijn laatste. Opgeteld waren het er precies 1001, ieder dog linksonderop de voorpagina van NRC-Handelsblad. Waar ik het over heb zijn de "briljante miniatuurtjes" van de schrijver Koos van Zomeren. Stukje voor stukje gaven ze te denken. Het meest over de teloorgang van de natuurlijke omgang van de mens met de schepping. Met zijn hond Rekel wandelend door de Hollandse polder ziet Van Zomeren dingen die ook wij - hoop ik- wel zien, maar die wij niet zo kunnen verwoorden zoals hij dat doet. Die gave kreeg Koos.

Een dier dat Van Zomeren mateloos boeit is de koe. In het blad Vrij Nederland werd hij onlangs geïnterviewd, o.a. over de jongste BSE-crisis. Niet ieder woord dat daarin wordt gezegd zou ik tot het mijne willen maken, maar déze passage over het dolgedraaide produktieproces geef ik graag door: "Na de oorlog is er een landbouwpolitiek gevoerd die ook betrekking had op de vleesvoorziening, waarbij alles zo goedkoop en zo overvloedig mogelijk moest zijn. Toen is het mechanisme begonnen van zo veel mogelijk productie tegen zo laag mogelijke prijs. (...) Als het allemaal op een koopje moet, is het vragen om ongelukken. Maar stel je voor dat BSE tot koeien en schapen beperkt bleef - er zit een zekere rechtvaardigheid in dat de cirkel gesloten wordt en eindigt bij de mens."

Deze opvatting van Van Zomeren hangt samen met zijn visie dat het de schuld van de mens is dat de ziekte BSE kon uitbreken. Elders in het vraaggesprek zegt hij: "De wortel van het probleem is dat er gewetenloos met dieren wordt omgegaan. Het uitbreken van BSE is niet meer dan de presentatie van de rekening op de plaats waar hij ook thuishoort. Bij de mens." Vandaar zijn slotconclusie: "De mensen zijn veel gekker dan de gekke koeien. Wij hebben veel grotere goten in onze hersenen dan zij." Door zit wat in. De ziekte is in Engeland onstoon toen koeien, van nature p/anteneters, werden bijgevoerd met dierlijke resten van schapen. Wie zó de ordeningen die bij de schepping gegeven zijn doorbreekt, krijgt inderdaad de rekening gepresenteerd.

BESCHEIDEN EN BELEEFD

Dot Van Zomeren niet onbekend is met SGP'ers, blijkt uit een van zijn NRGstukjes, onlangs gebundeld in de prachtpil ' Ruim duizend dagen werk'. Het artikeltje, de dato ó december 1994, hing lang op mijn prikbord. Lees maar mee:

"C. van den Dikkenberg in Lunteren: man, vrouw, twaalf kinderen. Ze hebben vijftien koeien en ze redden het best. Dat er boeren zijn die honderd koeien hebben vindt Van den Dikkenberg eenvoudig onbegrijpelijk. Die moeten wel miljonair zijn. Ze behoren tot de gereformeerde gemeenten in Nederland, een gezindte van beperkte omvang. Kerken doen ze in Ederveen, elke zondag tweemaal anderhalf uur en soms zouden ze willen dat het langer duurde.

Deze mensen leven in een indrukwekkende verzaking aan wereldse goederen en genoegens. Ze paren de zekerheden des geloofs aan bescheidenheid. Ze oordelen niemand en verwachten voor zichzelf met vrees de dog des oordeels. Want zijn wij niet allen nazaten van Adam, die zondigde tegen de Heere zijn God? Ja, de mens is een ellendig schepsel en de aarde is vervloekt en daar lijden ook de dieren onder, hoewel ze niet zelf hebben gezondigd, niet kunnen zondigen.

In de kleine, heldere stal heerst een rust die haast niet meer van onze tijd is. Vijftien koeien komen beleefd overeind. Op twee of drie na zijn het roodbonte, gezond in te vlees en een prettig stel horens op de kop. Ze bejegenen een bezoeker met goed vertrouwen. "Bidt u wel eens voor ze? " vraag ik. Van den Dikkenberg knikt. "Maar", zegt hij, "misschien wel te weinig."

Menno de Bruyne

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen