Gehoorzaamheid geleerd uit hetgeesi Hij heeft geleden

„Die in de dagen Zijns vleses gebeden en smekingen tot Degene, die Hem uit de dood kon verlossen, met sterke roeping en tranen geofferd hebbende, en verhoord zijnde uit de vreze, hoewel Hij de Zoon was. nochtans gehoorzaamheid geleerd heeft, uit hetgeen Hij heeft geleden. En geheiligd zijnde, is Hij allen, die Hem gehoorzaam zijn een oorzaak van eeuwige zaligheid geworden.'' (Hebreeën 5 : 7—9)

Nog altijd borduurt onze brief voort op het thema van Christus' hogepriesterschap. In het voorafgaande stond Zijn roeping tot Hogepriester centraal. We zagen: Hij heeft Zich niet eigenmachtig in dat ambt ingedrongen. Nee, Zijn Vader riep Hem daartoe. Sprak tot Hem: , , Gij zijt Priester tot in eeuwigheid naar de ordening van Melchizedek" (vs. 6). Nu echter komt aan de orde, hoeveel het Hem heeft gekóst om Zijn hogepriesterlijk werk ten einde toe getrouw te vervullen en het offer der verzoening te brengen.

In de dagen van Zijn vlees

„Die in de dagen Zijns vleses gebeden en smekingen tot Hem, Die Hem uit de dood kon verlossen, met sterke roeping en tranen geofferd heeft..."! Het zal duidelijk zijn: spreekt onze brief over , , de dagen Zijns vleses", dan heeft ze in het bijzonder de dagen op het oog, waarin Hij rondwandelde op de aarde. Waarin Hij in onze natuur Z'n strijd heeft gestreden en geroepen werd om Z'n hogepriesterlijk verzoeningswerk te verrichten. Worden dat de dagen , , Zijns vléses" genoemd, dan wil daarmee benadrukt zijn, dat Zijn menselijke natuur zwak was. Broos. Onderworpen aan al de verschrikkelijke gevolgen van de zondeval.

Uiteraard draagt Christus ook nu, nu Hij zit aan de rechterhand van de Vader, onze menselijke natuur. In de Heidelberger hoort u het de Kerk der eeuwen in blijde zekerheid belijden, , , dat wij ons vlees in de hemel tot een zeker pand hebben"! Hij is lichamelijk opgestaan. Lichamelijk ten hemel gevaren. Midden in de aardse strijd mag het voor het levende geloof dan ook een oneindige vertroosting zijn: ons vlees is reeds boven. Wij hebben ons vlees tot een zéker pand in de hemel! En hoe! In Z'n opstanding en hemelvaart werd Z'n menselijke natuur verheerlijkt. Zwakheid maakte plaats voor kracht. Oneer voor heerlijkheid. Broosheid en verderfelijkheid voor eeuwige glorie en luister. Eeuwig bloeit de gloriekroon op 't hoofd van Davids grote Zoon.

Maar - en laten we dat nooit vergeten - daaraan gingen vooraf , , de dagen Zijns vleses" op de aarde. En die waren zwaar. Oneindig zwaar. Juist, omdat over heel Zijn aardse bestaan de schaduw viel van het kruis. En naarmate dat kruislijden nader kwam, drukte Hem dat temeer. Denkt u alleen maar aan dat ontroerende woord, dat Hij sprak tot Z'n discipelen: , Ik moet met een doop gedoopt worden en hoe word Ik geperst, totdat het volbracht zij" (Lk. 12 : 50). U begrijpt: et betreft hier Zijn doodsdoop. Zijn doop in de baren en de golven van Gods toorn. Zijn roeping om als Hogepriester Z'n leven te stellen tot een rantsoen voor velen. Hoe heeft dat Z'n ziel benauwt en beangst. Dat is niet uit te zeggen.

Gebeden en smekingen

We lezen dan ook: , , Die in de dagen Zijns vleses gebeden en smekingen tot Degene, Die Hem uit de dood kon verlossen met sterke roeping en tranen geofferd heeft..."! De Hebreeënschrijver zal hier in het bijzonder denken aan Christus' zieleworsteling in Gethsemané. Daar heeft Hij gekropen als een worm en geen man. Daar heeft Hij in immense zielestrijd gebeden: , , Vader, indien het mogelijk is, laat deze drinkbeker aan Mij voorbijgaan, doch niet gelijk Ik wil, maar gelijk Gij wilt"! Gebeden en smekingen. Sterke roeping en tranen. Het zijn uitdrukkingen, die aangeven, hoe al de vezels van Christus' ziel uitgingen naar Z'n Vader. Hoe Z'n reine ziel terughuiverde voor het dragen van de toorn van God. Voor het doorlijden van de helse smarten. Voor het óndergaan in de dood van de helse godverlatenheid.

Welk een bange worsteling. Welk een ontzaglijke gebedsstrijd. Want u moet er maar op rekenen, dat in de hof niet alleen de discipelen aanwezig waren. Niet alleen een engel, die Hem versterkte. Maar dat daar ongetwijfeld ook geweest is de vorst der duisternis. Dat daar de ganse macht van de hel op Hem is aangevallen. Om Hem ontrouw te maken aan Zijn roeping. Om Hem van Z'n Hogepriesterlijk werk af te houden. Om Hem af te houden van de weg der gehoorzaamheid.

En nu is voor u en mij zo ontzaglijk leerzaam: Christus heeft in die bange zieleworsteling maar één Toevlucht: Z'n Vader. Z'n vijanden maken zich op om Hem te vangen. Z'n vrienden slapen. Eén adres blijft over: Hij, , , Die Hem uit de dood kon verlossen"! Calvijn tekent aan:

, , Hierdoor worden wij vermaand, dat wij in onze druk en lijden tot niemand anders toevlucht nemen zullen dan alleen tot God. Want wat beter voorschrift om te bidden konden wij hebben dan het voorbeeld van Jezus Christus? Hij nam Zijn enige toevlucht tot Zijn Vader"! De vraag mag gesteld: is Hij ook uw Toevlucht? Hoog kunnen de baren en de golven gaan. Allerlei nood en dood kan ons treffen. Christus' worsteling in Gethsemané leert ons: slechts Eén is er, Die uit alle nood en dood kan verlossen en dat is Hij, Die om Christus' wil ook vandaag de Vader der barmhartigheid en de God aller vertroosting wil zijn.

Uit de dood verlossen

Ondertussen, er is nogal wat verschil van mening tussen de verklaarders, als het gaat om de uitdrukking: , , Die Hem uit de dood kon verlossen". De één meent, dat Christus hier alleen heeft gebeden om verlossing uit de doodsangsten, waarin Hij op dat moment verkeerde, opdat Hij gesterkt Zijn weg mocht gaan (zo o.a. Calvijn). Een ander, dat Christus in volkomen onderwerping aan de wil van de Vader, gevraagd heeft of de dood der vervloeking Hem mocht gespaard worden, tenzij, dat deze volstrekt noodzakelijk was (zo J, van Andel). Een derde verklaarder hoort in deze uitdrukking Christus' geloof, dat de Vader bij machte was Hem dwars door lijden en vloek heen uit de dood te verlossen en ziet hier dus Christus' geloof in Zijn wederopstanding weerspiegelt.

Zonder een verklaring absoluut uit te willen sluiten, wil deze zinsnede m.i. - mede vanuit het verband waarin ze staat - vooral het óX^erkarakter van Christus' lijden benadrukken. In Z'n diepe doodsangst, aangevochten door helse machten, roept Hij tot Z'n Vader. Tot God, Die machtig is om Hem uit de dood te verlossen. Zoals Hij Zelf tot Zijn discipelen sprak: , Of meent gij, dat Ik Mijn Vader nu niet kan bidden en Hij zal meer dan twaalf legioen engelen bij Mij stellen" (Mt. 26 : 53). En toch: hristus vraagt niet naar de macht, maar naar de wü van Zijn Vader. Kortom: ndanks de heftige emoties, de zielsbenauwdheid en angst is Zijn gebed toch voor alles: anbidding...! Aanbidding van de wil van de Vader.

Aanbidding van de weg, die Z'n Vader Hem doet gaan. Hij wil niet anders dan wat Z'n Vader wil. En juist in die volkomen eenswillendheid straalt Z'n offerbereidheid. Vandaar ook, dat Zijn gebeden en smekingen, Zijn roepen en tranen „offers" genoemd worden.

Uit alles blijkt: Christus is geen Hogepriester tegen wil en dank. Geen Lam, dat al wederstrevend naar de slachtbank geleid wordt. Integendeel, hoeveel het Hem ook kost. Hoezeer Hij in de olijvenhof ook geperst wordt, nochtans klinken daar die aanbiddende woorden: , , Vader, niet Mijn wil, doch de Uwe geschiede"! Welnu, deze gewillige Hogepriester mag u en mij wel alles waard zijn. Wij wilden niet. Wij dwaalden allen als schapen. Wij keerden ons een iegelijk naar onze weg. Maar nu Déze. Deze tweede Adam. Deze gewillige Hogepriester. Hij alleen is Gode gehoorzaam geweest. Hij alleen heeft Zich Gode opgeofferd. En dat ten einde toe. Opdat in Zijn gehoorzaamheid leven en zaligheid zou liggen voor in zichzelf ongehoorzame mensen. Dat is dan ook de les, die de Geest inschrijft in het hart van al Gods kinderen: alleen in Zijn gehoorzaamheid kan ik schuilen. Niet in mijn, maar wel in Zijn gewilligheid ligt het leven tot in eeuwigheid.

Verhoord zijnde

„En verhoord zijnde..."! Christus' gebedsworstehng in Gethsemané is niet zonder vrucht gebleven. Integendeel. De Vader zag Zijn Zoon. Hoorde Zijn Zoon. Zond een engel om Hem te versterken. Na driemaal met sterke roeping en tranen het aangezicht van Z'n Vader gezocht te hebben, is Z'n ziel tot rust gekomen. De huiver en de verschrikking weken. Onbevreesd trad Hij nu de lijdensnacht binnen: , , Staat op, laat ons gaan; ziet, hij is nabij, die Mij verraadt". Koninklijk trad Hij Z'n belagers tegemoet: , , Wien zoekt gij? " Geheel vrijwillig leverde Hij Zich uit. Nee, de lijdensbeker werd niet weggenomen, daar had Christus ook niet om gebeden. Wel werd Hij gesterkt om de lijdensweg te gaan.

Er staat bij, dat Hij verhoord is „uit de vreze". De Statenvertalers tekenen hierbij aan, dat dat ziet op de angst, op de benauwdheid, die er in Christus' ziel was, wetende, dat de helse smarten Hem zouden overkomen. Uit die vrees werd Hij verlost, omdat Hij al biddende versterkt werd en verzekerd werd, dat Hij toch de overwinning zou behalen (zie de Kanttekeningen). Het grondwoord voor vrees kan echter ook met , , godsvrucht" vertaald worden. We krijgen dan de betekenis, dat Christus verhoord is, omdat Zijn bidden in volkomen overeenstemming was met de wil van Zijn Vader. Had Hij anders gewild dan de Vader - ondenkbare mogelijkheid - dan zou Hij niet verhoord zijn. Maar nu, nu Hij gehoorzaam is, nu Hij Zich volkomen heeft vereend met Gods wil, nu mag Hij op krachtige wijze Gods hulp en bijstand ondervinden.

Gehoorzaamheid geleerd

Na gesproken te hebben over de onpeilbare diepte van Christus' zieleworsteling in Gethsemané, komt onze brief tenslotte uit bij de winst, die Christus uit deze worsteling heeft verkregen, nl. dat , , Hij, hoewel Hij de Zoon was, nochtans gehoorzaamheid geleerd heeft uit hetgeen Hij heeft geleden"! Onze brief wil hiermee duidelijk maken, dat Gethsemané als oefenschool fungeerde voor Golgotha. De bange strijd, die Hij daar moest doorstrijden, moest Hem toerusten voor het nog bitterder lijden van Golgotha. Uiteraard heeft dat alles te maken met Zijn waarachtige mensheid. Hij was de Zoon. God uit God. Licht uit Licht. Eén van wezen met de Vader. Maar Hij is mens geworden. En als mens heeft ook Christus een ontwikkelingsgang doorgemaakt. Zo lezen we van Hem, dat Hij , , toenam in wijsheid en in grootte en in genade bij God en de mensen" (Lk. 2 : 52). Al was Hij de Zoon, als mens moest Hij geoefend worden in het verstaan van de Schriften. Geoefend worden in het verstaan van Zijn weg. Maar dan ook: eoefend worden om het laatste en hoogste offer te kunnen brengen. De lasten, die de Vader Hem oplegde, werden steeds zwaarder. Echter, het doorstaan van de ene beproeving, bekwaamde Hem tot het dragen van de andere. , , Tot elk volgend offer werd Hij trouwens door het voorafgaande bekrachtigd, volgens de wet, dat de kracht toeneemt naarmate men ze gebruikt. Daarom werden Hem telkens zwaardere proeven voorgelegd. De zwaarste was die van de hof der olijven" (J. van Andel).

Het hoogtepunt

Zo is Hij toegerust tot het allergrootste offer: Zijn zelfovergave op Golgotha. Dit laatste wordt tenslotte uitgedrukt in de woorden: , , En geheiligd zijnde, is Hij allen, die Hem gehoorzaam zijn, een oorzaak van eeuwige zaligheid geworden". Voor, , geheiligd zijnde" wordt een woord gebruikt, dat letterlijk vertaald betekent: het doel, het hoogtepunt is bereikt. We mogen ook vertalen met: , , volmaakt geworden zijnde". Jezus heeft de gehoorzaamheid tot het hoogtepunt gebracht. Gaf Zich geheel over aan de wil van Zijn Vader. Is Z'n Vader gehoorzaam geweest tot in de dood, ja tot in de dood des kruises. Groter gehoorzaamheid is niet denkbaar. Ze is volmaakt. Ze is volkomen. En zo is Hij , , allen, die Hem gehoorzaam zijn een Oorzaak van eeuwige zaligheid geworden "!

Welk een reden tot verwondering voor allen, die aan Hem verbonden werden door het geloof. Hij verdiende voor mij de eeuwige zaligheid. Daar raakt u nooit over uitgedacht, of over uitgesproken. In uzelf is niets. Niets wat u de zaligheid waardig maakt. Integendeel, in uzelf is alleen maar reden om eeuwig buitengesloten te worden. Mijn zonde, mijn schuld, al mijn ongehoorzaamheid is oorzaak van eeuwige rampzaligheid. Maar dat er nu Eén is, die Oorzaak is van zaligheid. Ja, van ééuwige zaligheid. Kijk, dat bindt het geloof altijd weer opnieuw aan Christus. Dit leert mijn ziel Hém achteraan te kleven.

Tegelijk valt in deze woorden een duidelijke scheiding. Kaf wordt van koren gescheiden. Immers, Christus sprak het Zelf: , Wie de Zoon ongehoorzaam is, die zal het leven niet, maar de toorn van God blijft op Hem" (Joh. 3 : 36). Waar staat u? Waardoor wordt uw leven gekenmerkt? Bent u gehoorzaam aan de Zoon? Hebt u het van Hem verloren? Is uw hart, uw leven ingewonnen voor Hem? Of... staat u nog altijd op eigen benen? Huiveringwekkende werkelijkheid!

U vraagt: maar wie zijn die gehoorzamen dan? We eindigen met een woord van Kohlbrügge: , , Deze hun gehoorzaamheid bestaat daarin, dat zij, door Hem geleerd, hebben afgezien van eigen gerechtigheid en vroomheid, van eigen willen en streven om naar eigen goedvinden te handelen; dat zij hebben afgezien van goed en kwaad, van zonde en heiligheid, van alle werken der dienstbaarheid, van offer en gaven en zich, zoals zij zijn, als arme, verloren, verdoemenenswaardige zondaren op hem werpen als op de Heere, hun Gerechtigheid. Zich houden aan Hem en eniglijk aan Hem geloven"!

M.

L.W.Ch.R.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen