De Dordtse leerregels over de dood van Christus en de verlossing der mensen door deze

(4)

Artikel Hl.

Deze dood des Zoons Gods is de enige en volmaakte offerande en genoegdoening voor de zonden; van oneindige kracht en waardigheid, overvloediglijk genoegzaam tot voldoening van de zonden der ganse wereld.

DE GENOEGZAAMHEID VAN DE OFFERANDE VAN ­CHRISTUS

a. Christus' dood is de enige en volmaakte offerande.

„Want met één offerande heeft Hij in eeuwigheid volmaakt degenen, die geheiligd worden", zo zegt de apostel Paulus in Hebr. 10 : 14. Het bloed van stieren en bokken kon de verzoening niet aanbrengen. Zij zagen op het ene ware offer, aangebracht door het Lam Gods.

„Want met één offerande heeft Hij in eeuwigheid volmaakt degenen, die geheiligd worden", zo zegt de apostel Paulus in Hebr. 10 : 14. Het bloed van stieren en bokken kon de verzoening niet aanbrengen. Zij zagen op het ene ware offer, aangebracht door het Lam Gods.

Op dat Lam Gods wees Johannes de Doper, predikende en dopende te Beth-abara over de Jordaan: Zie, het Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt (Joh. 1 : 29).

Brandofferen, noch offer voor de schuld. Voldeden aan Uw eis noch eer; Toen zeid' ik: Zie, ik kom, o Heer'; De rol des boeks is met mijn naam vervuld. Christus is de enige offerande. Hij heeft de dood overwonnen en heeft een eeuwige gerechtigheid aangebracht. Als de laatste Adam zou door Hem genade heersen door rechtvaardigheid tot het eeuwige leven en zou de genade Gods en de gave door genade, overvloedig zijn over velen.

Christus is geen halve Zaligmaker, zoals de roomsen leren. Christus' werk behoeft niet, en het kan ook niet, door enig menselijk werk te worden aangevuld. In lichaam en ziel beide heeft de Heere Jezus geleden en alzo beide naar lichaam en ziel is Zijn volk van het rechtvaardig oordeel Gods voor eeuwig bevrijd. Christus' offerde ook niet voor Zichzelf, zoals sommigen wel geleerd hebben, maar voor Zijn uitverkoren volk. Christus' sterven was een gewillig afleggen van Zijn leven. Hij had macht Zijn leven af te leggen en ook macht Zijn leven weder op te nemen. Voor zijn sterfelijkheid behoefde Hij niet het offer te brengen, evenmin voor erf- en dadelijke zonde die Hij niet had. De vrucht van Christus' borgtochtelijk leven en sterven is

Enig en volmaakt is deze offerande van Christus' bloed. Niets kan en niets mag er worden aangevuld. Zelf heeft Christus gezegd: „Het is volbracht". Alles wat Zijn volk nodig heeft tot de zaligheid is door Christus aangebracht. In de Paasmorgen heeft de Vader getoond, door de opwekking van Zijn Zoon, dat de schuld betaald en de rekening voldaan was. Van de Vader, van Wie Hij het gebod ontvangen heeft Zijn leven af te leggen, kreeg Christus weder het leven te nemen, toen de geschonden gerechtigheid Gods voldaan was. Als Koning heeft Christus over al de vijanden van Gods kerk getriomfeerd, en door Zijn opstanding doet Hij ook Zijn volk verrijzen uit het graf der zonden, is hun dood een doorgang geworden tot het eeuwig leven.

Christus is geen halve Zaligmaker, zoals de roomsen leren. Christus' werk behoeft niet, en het kan ook niet, door enig menselijk werk te worden aangevuld. In lichaam en ziel beide heeft de Heere Jezus geleden en alzo beide naar lichaam en ziel is Zijn volk van het rechtvaardig oordeel Gods voor eeuwig bevrijd. Christus' offerde ook niet voor Zichzelf, zoals sommigen wel geleerd hebben, maar voor Zijn uitverkoren volk. Christus' sterven was een gewillig afleggen van Zijn leven. Hij had macht Zijn leven af te leggen en ook macht Zijn leven weder op te nemen. Voor zijn sterfelijkheid behoefde Hij niet het offer te brengen, evenmin voor erf- en dadelijke zonde die Hij niet had. De vrucht van Christus' borgtochtelijk leven en sterven is

b. Van oneindige kracht en waardigheid. De remonstranten verdedigden de leer van de algemene verzoening, namelijk dat Christus voor allen gestorven is, dat Christus alleen de mogelijkheid tot de verlossing heeft aangebracht en het nu verder van de mens afhangt, of hij de mogelijkheid tot werkelijkheid wil maken. De remonstrant leerde dat God de reddingslijn uitwerpt naar de drenkeling, en dat deze zelf dan maar zien moet hoe hij langs die lijn gered wordt. De gereformeerde vaderen leerden op Schriftuurlijke gronden, dat de drenkelingen zelf geen kracht hebben om het reddingstouw E^an te grijpen en daarom dan eeuwig zouden omkomen. Daarom heeft Christus geen mogelijkheid, maar de werkelijkheid der verlossing aangebracht door Zijn volk uit de geestelijke doodstaat door Zijn Geest te roepen tot het leven en tot geloof. Het eeuwige leven van Gods volk ligt nimmer in hun onvolmaakte gehoorzaamheid, doch alleen in de volmaakte lijdelijke en dadelijke gehoorzaamheid van Christus, die Hij als Priester in Zijn ganse leven op aarde in hun plaats heeft volbracht.

Ook wijst de belijdenis op de oneindige kracht en waardigheid, overvloedig genoegzaam tot verzoening van de zonden der ganse wereld. Deze gedachte is ook neergelegd in de Heidelberger Catechismus in de 15e Zondag. Op de vraag: „Wat verstaat gij door het woordeke: Geleden? " wordt geantwoord: „Dat Christus aan lichaam en ziel, de ganse tijd Zijns levens op de aarde, maar inzonderheid aan het einde Zijns levens, de toorn Gods tegen de zonde van het ganse menselijke geslacht gedragen heeft opdat Hij met Zijn lijden, als met het enige zoenoffer, ons lichaam en onze ziel van de eeuwige verdoemenis verlost, en ons Gods genade, gerechtigheid en het eeuwige leven verwierve".

Wat de bestemming betreft, is het bloed van Christus alleen bedoeld voor Zijn gunstgenoten. De voldoening, hoe volkomen en algenoegzaam ook, is niet zonder bepaalde bedoeling geschied. Voor wie het offer gebracht is, die worden ook werkelijk verlost en gezaligd, anders zou de onwil, de vijandschap, de machteloosheid van de gevallen zondaar de oorzaak kunnen zijn dat het offer yan Christus zonder enige vrucht ter verzoening gebracht is geworden. Het ligt ook opgesloten in het volle Middelaarswerk van Christus dat niet alleen verdienend en verv/ervend, maar ook toepassend is. Deze verwerving en toepassing kunnen niet gescheiden worden. De genade is particulier.

Maar wat de oneindige kracht en waardigheid, wat de toereikendheid betreft, zo beleden onze gereformeerde vaderen ook, in heel de wereld kan geen mens zo diep gezonken zijn, of het offer van Christus zou overvloedig genoegzaam zijn tot zijn verlossing en verzoening. En al waren er reeds duizenden gered door Christus' offer, nooit behoeft iemand de vrees te bevangen of er voor hem genade over zou zijn tot zijn redding.

Christus heeft tegen de zonde van het ganse menselijke geslacht de toorn Gods gedragen, omdat deze toorn Gods tegen de zonde een organisch geheel is, omdat deze toorn niet verdeeld kan worden in stukken. Om één zondaar te verlossen, moest Christus de gehele toorn Gods dragen. De toorn Gods is ondeelbaar, is niet te splitsen in een deel, dat rust op de uitverkorenen en een deel, dat rust op de goddelozen. Gods toorn is Zijn heilige, niet te splitsen afkeer van en gramschap tegen de zonde. Deze volle toorn Gods is door Christus gedragen. Die heilige, eeuwige toorn Gods in geheel zijn omvang is door de Middelaar getorst en gedragen. Maar daarom is er zulk een vol-. heid van gerechtigheid in Christus die nim-, mer te kort schiet. Al kwamen tot deze Fontein al Adams nakomelingen, met al hun gruwelijke zonden, zij zou ook maar niet met één druppel verminderd worden.

Op grond van de Schrift hebben de gereformeerde vaderen dit beleden. Ze hebben het zo mogen en durven zeggen ook tegenover de gruwelijke dwalingen der remonstranten. En deze Schriftuurlijke waarheid geeft zulk een grote vrijmoedigheid om Christus en Die gekruist te prediken. Te prediken tot elk, wie hij ook moge zijn, hoe zondig en schuldig, hoe een alles ook verzondigd zondaar hij moge zijn. Het opent de rijkdom der genade voor doemschuldigen en gans verlorenen, opdat door Goddelijke toepassing er eenmaal een volk zal zijn, dat, al waren alle zandkorrels tongen, hun stemmen ongenoegzaam zullen zijn, om naar waarde de lof te brengen van Hem, Die een Fontein is, geopend voor het huis Davids en voor de inwoners van Jeruzalem, voor de vrijgekochten des Heeren, op wie de Heere niet meer toornen, noch schelden zal.

's-Gr. '

de G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen